Uitzinnige horror, maar slappe dialogen en slechte grappen: ‘Cocaine Bear’ is niet de cultclassic waar we op hoopten

We kennen het allemaal: de stekende pijn die we voelen wanneer een film waar we héél hard naar uitkeken en waarvan we 100% zéker wisten dat-ie fantastisch ging zijn, dan toch een miskleun blijkt te zijn. Denk aan: 'The Hobbit'-trilogie van Peter Jackson. 'The Matrix Resurrections'. 'Suicide Squad'. 'Hocus Pocus 2'. 'Don't Worry Darling'. En nu is er dus 'Cocaine Bear', een Amerikaanse horrorkomedie waarvan de veelbelovende trailer de afgelopen weken viraal ging.

Nog voor iemand de hele film had gezien, leek het wel alsof er een nieuwe cultclassic was gearriveerd. Zelfs wij lieten ons door de knettergekke pitch - een zwarte beer die na het verorberen van ettelijke kilo's cocaïne verandert in een moordlustig horrorbeest? Oh yeah! - inpakken: persoonlijk hoopten we op een onvergetelijk campfestijn in de uitzinnige stijl van 'Tremors' (een woestijnstadje wordt belaagd door scherpgetande reuzenwormen), 'Eight Legged Freaks' (David Arquette: 'We worden aangevallen door reuzenspinnen! Het is een invasie!! ZE ZIJN HIER!!!'), 'Sharknado' (Ian Ziering tegen een school mensenetende haaien die letterlijk uit een tornado tevoorschijn springen), 'Snakes on a Plane' (Samuel L. Jackson: 'I've had it with these motherfuckin' snakes on this motherfuckin' plane!') of 'Deep Blue Sea', die horrorfilm waarin diezelfde Samuel L. Jackson in twee wordt gebeten door een fluks uit het water opwippende haai.

Eilaas: in dit geval blijkt de mediahype - zonet nog naar aanleiding van 'Cocaine Bear' een artikel zien passeren over hoe ook lintwormen high kunnen worden - interessanter dan de film. 'Cocaine Bear' is gebaseerd op een waargebeurd voorval uit 1985, toen een beer zich in de wildernis in Tennessee zich te goed deed aan enkele tassen Colombiaanse cocaïne die even tevoren uit een vliegtuig waren geworpen. In het echt stierf de beer na het opvreten van 34 kilo coke (straatwaarde: twee miljoen dollar) aan een overdosis, in de film verandert het dier in een losgeslagen monster dat in het natuurpark van Chattahoochee een bloederige slachtpartij aanricht.

In het natuurpark stromen diverse figuren toe: twee tieners proppen in een lollig bedoelde scène een soeplepel cocaïne in hun mondholte; twee olijke criminelen komen de tassen coke recupereren; een flik met een voorliefde voor geföhnde keffers hoopt in de wildernis de vangst van z'n leven te doen; en ondertussen maken drie leeghoofdige klojo's het bezoekerscentrum onveilig. Van regisseuse Elizabeth Banks kregen de acteurs klaarblijkelijk de toestemming om zich hetzij overdreven idioot, hetzij nadrukkelijk kolderiek te gedragen, zoals Alden Ehrenreich, die ter komisch effect om de haverklap in tranen losbarst. De diepbetreurde Ray Liotta van zijn kant draagt in zijn laatste voltooide filmrol een ridicule pruik die hem blijkbaar op een boosaardige drugsbaas uit de jaren 80 moet doen lijken. De hetze rond Roald Dahl indachtig, voegen wij daar meteen aan toe: er zijn overigens heel wat andere redenen waarom mannen pruiken zouden dragen, en daar is helemaal niks mis mee.

De talloze uitzinnige haarstukjes (ook Ehrenreich draagt er één) kunnen evenwel niet verhullen dat de acteurs en de actrices zich allemaal buitengewoon irritant gedragen en dat ook Banks in haar acteursregie geen kaas heeft gegeten van komische timing. Maar die beer, wel, die is me er één. Dat beren geen katjes zijn om zonder handschoenen aan te pakken, weten wij natuurlijk al sinds 'The Edge', die fantastische survivalfilm waarin Anthony Hopkins en Alec Baldwin in de wilde natuur op de loop gaan voor een hongerige Grizzly. Die cocaïnebeer, haar muil aldoor wit van het kostbare poeder (het is een wijfjesbeer), is nog 'n stuk gevaarlijker: het beest klimt sneller dan een aap omhoog in de bomen en beweegt zich sneller dan The Flash door de wildernis.

In het uitzinnige horrorcompartiment stelt de film overigens niet teleur: meerdere afgebeten onderbenen tollen door de lucht, er rolt een menselijk hoofd voorbij en er werd door de makers niet op een litertje fake bloed gekeken. Fun! Ook grappig: telkens de beer in het beeldkader verschijnt, weerklinkt er op de geluidsband zo'n dreigend synthesizerdeuntje zoals John Carpenter ze in zijn hoogdagen componeerde. In de beste scène slaan drie personages voor de beer op de vlucht in een wegscheurende ambulance terwijl 'Just Can't Get Enough' van Depeche Mode uit de luidsprekers knalt: een zeldzaam knap gefilmd actietafereel in een diep ontgoochelende film die voor de rest grossiert in slappe dialogen, flauwe slapstick en lamlendige grappen ('Het is een wijfjesbeer. Ik kan het weten want ik lig onder een vagina'). Wij hadden vooral te doen met Ray Liotta: de acteur die ooit schitterde in 'Something Wild', 'Cop Land' en 'Goodfellas' had een gedenkwaardiger zwanenzang verdiend.