Van een vuurgevecht tijdens een pijpbeurt tot de duurste schoolproductie ooit: ‘Euphoria’ was één lange, waanzinnige trip

Toen de slotaflevering van het tweede seizoen van ‘Euphoria’ begin deze week in de Verenigde Staten verscheen, begaven de servers van streamingdienst HBOMax het bijna door de massale aandacht. Symbolisch want ‘Euphoria’ is een ode aan de overvloed, een reeks die in die finale en heel het tweede seizoen nauwelijks maat kende maar nooit bezweek onder de overdaad.

‘Het had erger gekund: het had ook saai kunnen zijn’, zegt een personage in ‘All My Life, My Heart Has Yearned for a Thing I Cannot Name’, de laatste aflevering van seizoen twee van ‘Euphoria’. Cassie, op de rand van een zenuwinzinking, heeft net het toneel bestormd waar het stuk van haar zus Lexi wordt opgevoerd en als Lexi zich afvraagt of haar artistieke drang wel opweegt tegen alle drama die ze veroorzaakt, komt haar assistente haar troosten met de boodschap dat het publiek zich tenminste niet verveeld heeft.

Dat laatste lijkt ook de grootste angst van de makers van ‘Euphoria’, want saai kun je hun reeks zelden of nooit noemen, ook en zeker niet in het tweede seizoen. Van de eerste minuten waarin een man tijdens een pijpbeurt beschoten wordt en de onschuldige kijker een blik op zijn erectie krijgt tot het over de twee laatste afleveringen uitgesmeerde theaterstuk van Lexi - ongetwijfeld de schoolproductie met het grootste budget uit de wereldgeschiedenis -, de voorbije weken was ‘Euphoria’ één lange, waanzinnige trip vol schokkende momenten, felle kleuren en extreme emoties. Nog meer dan seizoen één eigenlijk, terwijl dat ook niet bepaald ingetogen was. Maar als ‘Euphoria’ in 2019 een rockconcert met de volumeknop op elf was, dan werd de reeks in 2022 een tienerdrama in de vorm van een opera.

Door de extravagante decors, het overvloedige naakt en de vele al dan niet stijve penissen zal ‘Euphoria’ nooit spek naar ieders bek worden maar het bombardement van indrukken en sensaties dient wel een dubbel doel. Ten eerste slaagt de reeks er als geen ander in de heftigheid en de verwarring te vatten die over jongens en meisjes van die leeftijd spoelen, het gevoel helemaal losgeslagen te zijn van de wereld en de werkelijkheid. Ten tweede zorgt de overdaad ervoor dat ‘Euphoria’ des te meer indruk maakt als de makers gas terugnemen. Dat was zo in de twee sobere maar briljante specials uit begin 2021 die het lange wachten op dit door Covid-19 uitgestelde tweede seizoen moesten verzachten, en dat is opnieuw zo in de momenten die verspreid zaten over deze acht afleveringen.

Een van de mooiste van die ingetogen scènes passeerde in de finale en ging over Rue, dit seizoen nog meer dan in het eerste het centrale personage. Week na week vocht de drugsverslaafde tiener (een geweldige Zendaya, die een tweede Emmy nauwelijks kan mislopen) tegen familie en vrienden die haar wilden laten afkicken maar vooral tegen haar demonen en haar zelfhaat. Tegen de angst dat haar donkerste momenten - zoals toen ze haar moeder de huid vol schold omdat die haar pillen had weggenomen - haar voor altijd zouden definiëren. Maar in de finale zag je nog eens waar Rue’s trauma’s vandaan komen en wie ze echt is: een meisje dat haar vader is kwijtgeraakt en nooit dieper zat dan toen ze een brief aan hem voorlas op zijn begrafenis.

Tienerdrama’s zijn in de regel niet de plaatsen op tv waar volop wordt geëxperimenteerd, maar het onbeschaamd artistieke ‘Euphoria’ vormt de uitzondering. De serie zit tjokvol referenties naar andere reeksen, films en literatuur, op de soundtrack vind je niet alleen de voorspelbare popsongs maar ook obscure muziek en visueel is dit van het meest uitdagende dat je vandaag kunt zien. Ook structureel verlegt de serie grenzen, zoals in het briljante tweeluik waarmee dit seizoen eindigt en waarin Lexi’s toneelstuk zowel de personages als de kijkers een spiegel voorhoudt en er voortdurend van perspectief wordt gewisseld. Ondanks die complexiteit is ‘Euphoria’ onder tieners wel de meest bekeken en besproken reeks van de afgelopen maanden, en vormt ze dus het beste bewijs dat je dingen niet eenvoudiger hoeft te maken voor een jonger publiek.

Foutloos kun je de reeks weliswaar niet noemen. Sam Levinson, die ‘Euphoria’ op zijn eentje schrijft en het tweede seizoen ook helemaal alleen regisseerde, lijkt als scenarist soms evenveel lak aan regels te hebben als de tieners die hij leven inblaast. Af en toe was de sfeer belangrijker dan de inhoud, verhaallijnen en personages verdwenen in het niets en dat er na de finale zoveel losse draadjes overblijven, is frustrerend, zeker aangezien er wél bijna vijf minuten werden uitgetrokken voor Elliotts muzikale ode aan Rue. Maar bij een serie die zo hoog inzet zijn de misstappen makkelijk te vergeven, want als het goed zit - en in het tweede seizoen zat het heel vaak heel goed - valt ‘Euphoria’ met niets anders op televisie te vergelijken.