Violet Braeckman: ‘Ik ben niet vatbaar voor afgunst. Anderen moeten mer erop wijzen wanneer iemand giftige opmerkingen maakt’

Of Violet Braeckman (27) werkelijk in staat is in koelen bloede een man de kop in te hameren, daar had u en alleen ú iets over te zeggen. In de Play4-serie ‘Assisen’ glijdt ze met sierlijke precisie in de pointes van prima ballerina Eveline, die beschuldigd wordt van de moord op haar mentor. Vanavond krijgen we eindelijk de waarheid te zien en weten we dus of tv-kijkend Vlaanderen vorige week wel de juiste knop - ‘Schuldig’ of ‘Onschuldig’ - heeft ingedrukt. Een gesprek over haar 7 Hoofdzonden.

HUMO Je lijkt me op het eerste gezicht niet te barsten van de religieuze extase.

VIOLET BRAECKMAN (lacht) «De ene kant van mijn familie is katholiek, de andere kant is ketters. Zelf heb ik altijd op het katholieke Sint-Gertrudiscollege in Wetteren gezeten, zonder ooit te weten wie die heilige Gertrudis dan wel geweest moge zijn. Mijn eerste communie heb ik gedaan in een weidse hoepelrok zoals ze die droegen aan het hof van Versailles. Als je met zo’n ding op een stoel gaat zitten, ontdekte ik toen, floept de hele constructie tot aan je neus. Plots zat ik in mijn onderbroek in de kerk. Pastoor Pol was gelukkig een fijne man die het zelf niet te nauw nam met vroomheid: zijn poetshulp kwam elke dag bij hem ‘afstoffen’. Hij vulde zijn wijnbeker telkens tot de rand. Het lichaam van Christus was goed, maar het bloed mocht altijd ietsje meer zijn.»

HOOGMOED

HUMO In hoeverre streelt het je ego om een cast te leiden die verder bestaat uit (haalt diep adem) Geert Van Rampelberg, Natali Broods, Ben Segers, Gilda De Bal, Vic De Wachter, An Miller, Filip Peeters, Joke Emmers, Michaël Pas, Kim Van Oncen, Oscar Willems, Lukas Bulteel en Katelijne Verbeke?

BRAECKMAN «Ik was me daar amper van bewust: ik schrok tijdens de eerste aflevering van hoeveel zendtijd mijn hoofd kreeg (lacht).

»Eerst had ik zelfs auditie gedaan voor een andere rol. Ik wilde gewoon dánsen. Dat heb ik altijd zo graag gedaan, ik heb vroeger zelfs nog les gekregen van de geweldige ballerina Hanne Decoutere. Op vakantie in Mexico kreeg ik telefoon: ik had het niet gehaald – ik stond op een zucht van inhaken – maar ze wilden me wél voor de hoofdrol. Maar dat is mijn rol echt niet: ‘Assisen’ is bij uitstek een reeks met een rijke, onberispelijke ensemblecast.

»Nee, ik ben altijd het omgekeerde geweest van hoogmoedig, vrees ik. Onzeker, dus. Een minderwaardigheidscomplex hier of daar is me niet vreemd. Of zo was het toch, tot voor kort. Want ik heb besloten – mijn nieuwjaarsvoornemen van 2023 – om van de ene dag op de andere definitief komaf te maken met die onzekerheid!»

HUMO Zomaar? Dat is toch een beetje alsof je in de zee staat en zegt: ‘Vanaf nu laat ik geen golven meer toe.’

BRAECKMAN «En toch heb ik mezelf bezworen: nu ga je trots zijn! En inderdaad, ik heb nu drie afleveringen van ‘Assisen’ gezien, en ik bén trots op wat ik neerzet. Dat heb ik nog niet zo vaak uitgesproken, of kunnen voelen. Besluiten om zelfvertrouwen te hebben, is besluiten om vriendelijker te zijn voor jezelf. De golven komen nog, maar ik ga minder snel kopje-onder.»

HUMO Waarin wortelde dat besluit om het roer om te gooien?

BRAECKMAN «2022 was een leuk jaar, maar het is wel geëindigd met heel veel audities waaraan ik heel weinig rollen overhield. Ik was altijd de tweede keuze. Plots begreep ik wat frustratie is. Een rol niet krijgen waarop je al verliefd bent geworden, dat is een beetje als afgewezen worden. En ik wilde me daar nu eens níét door laten meeslepen. Ik besloot gewoon om het komende jaar, en het liefst alle jaren daarna, alleen nog maar mijn goesting te doen. Alle ballast, alle zwartgalligheid waar ik zo goed in ben, moest overboord.»

HUMO Ben je ook onzeker als je niet acteert?

BRAECKMAN «Ik kan zoveel bewondering voor anderen opbrengen dat ik mezelf wat vergeet. Ik ben altijd met grote ogen naar de wondere wereld om me heen aan het kijken – tot ik plots ergens in een hoekje sta, me afvragend hoe het komt dat alles en iedereen aan me voorbij is gegaan. Ik vind het aangenaam om me weg te cijferen, ik hou van de ondersteunende rol. Maar anderen ondersteunen is niet altijd het beste voor jezelf.

»Grenzen aangeven kan ik ook niet. Omdat mijn grenzen een groot weiland afbakenen in plaats van een voortuintje, heb ik het vaak niet door wanneer ze uiteindelijk toch overschreden worden. Ik laat me meeslepen door mensen en sferen, en dan vergeet ik soms wat ik zélf leuk vind. Je zou kunnen zeggen dat ik te goedgelovig ben, maar laat me dat nu net een heel mooie eigenschap vinden.

»Ik ben nogal goed in contradicties. Ik heb constant het gevoel dat het leven me overkomt, en tegelijk heb ik graag controle. Ik sta in een voortdurende wankeling, ben in m’n hoofd onophoudelijk bezig. (Tikt tegen haar slaap) Dat stopt hier niet, hoor. In die mate dat ik op den duur vermoeid werd van mezelf. ‘Hèhè. Oké, Violet.’ Dus: klaar ermee! Onzekerheid, dát zou een hoofdzonde moeten zijn.»

TRAAGHEID

BRAECKMAN «Ik heb als een malle voor mijn rol getraind, omdat ik op het podium met mijn schriele lijf toch grote kracht moest uitstralen. En dat heeft geloond: heb je gezien hoe mijn gebeeldhouwde schouderbladen schaduw vingen tijdens de dansscènes? (lacht) Ik heb een dieet gevolgd om me kracht te geven: als ik afviel, moest dat gewicht er weer bij, maar dan in spieren. Mijn danscoach heeft me helemaal drooggetrokken. Wat, nu ik het mezelf zo hoor zeggen, heftiger klinkt dan het was.

»Traagheid vind ik een mooi begrip. Ik wil er graag meer naar streven. Ik ben onrustig en ongeduldig. Terwijl: als je dingen wilt ontdekken, móét het langzaam gaan. Ik probeer dus te vertragen. Op kleine manieren, door bijvoorbeeld zoveel mogelijk een vinylplaat op te leggen in plaats van afgeleid door Spotify te dwalen.»

HUMO Maar lui ben je niet.

BRAECKMAN «Nee, daar kan ik niet goed mee om. En dan heb ik het niet over een verloren zondag op de bank, maar wel over fundamentele desinteresse en onverschilligheid.

»Weet je waar ik moeite mee heb? Met een gebrek aan passie. Omdat ik heel gepassioneerd ben door mijn werk, verlang ik ook iets van jou als je tegenover mij staat te spelen. Wat er ook gebeurt, onder de tafel moet je elkaars hand vasthouden. Ik heb niets aan zomaar een passant op de set, ik wil iemand die zich gééft. Het zijn zulke mensen die me als een hemellichaam in hun baan trekken.»

WOEDE

HUMO Je bent slecht in kwaad worden, waarschuwde je me al.

BRAECKMAN «Ik heb zo’n groot empathisch vermogen dat ik amper in staat ben om kwaad te worden, vrees ik. Mijn brein concludeert meteen: ‘Wat je nu doet, doe je omdat je vroeger dit en dat hebt meegemaakt: ik begrijp het.’ En ondertussen vergeet ik wat ik er zélf van vind, hoe ik mezelf voel. Ik kan zo goed snappen waarom iemand me kwetst dat ik nooit eens simpelweg ‘Fuck off!’ kan zeggen. Dat is een slechte eigenschap. Om goed te communiceren, moet je grenzen kunnen trekken. Dat ben ik nog aan het leren.»

HUMO Ben je ook zo mild voor je vader? Hij verliet je gezin toen je 17 was. Sindsdien maakt hij geen deel meer uit van je leven.

BRAECKMAN «Het is alweer tien jaar geleden dat hij vertrokken is. Ik moet toegeven dat ik hem ondertussen ben gaan beschouwen als een soort romanpersonage (lachje). Ik kijk vanaf een zekere afstand naar de situatie, naar hem. Hij bestaat alleen in mijn herinneringen.

»Toen ik zijn levensloop naging, begreep ik waar het allemaal was misgelopen. Ik begreep het zelfs zo goed dat ik vergat om kwaad te zijn. Ik moest mezelf eraan herinneren: ondanks zijn verleden had hij nog altijd de keuze om níét weg te gaan, om oude patronen te doorbreken, om aan ons te denken. Ooit zei iemand tegen me: ‘Je mag ook gekwetst zijn, hè.’ (Denkt na) Het is zo lang geleden dat ik nu vooral gelatenheid voel.

»Na zijn vertrek was het vooral erg om mijn mama zo te zien. Zij was mijn absolute heldin, en dat is ze nog altijd. Zo sterk, zo grappig, zo levenslustig. Mijn 84-jarige oma is ook zo. Terwijl ze allebei échte shit hebben meegemaakt. Ze hebben het leven altijd een tweede kans gegeven. En een derde en een vierde, als het moest. Ik kan naar die twee kijken en denken: wát een vrouwen! Zij kiezen voor joie de vivre, la dolce vita, het bruisende leven! En dat wil ik ook.»

HUMO Al die opgekropte gevoelens over het vertrek van je vader zijn er aan de Toneelacademie van Maastricht in één gulp uit gekomen. Wat moet ik me daarbij voorstellen: een geiser die plots de aardkorst in tweeën splijt?

BRAECKMAN (lacht) «Dat nu niet, maar ik kwam wel naar die school met (Praat stil en hoog) zó’n stemmetje. Dat vonden ze eerst het typische probleem van de schuchtere Belg. Maar al snel werd duidelijk dat ik me verstopte. Dat had ik geleerd in het laatste middelbaar: niemand wist iets van de situatie thuis, dus had ik constant iets te verbergen. Wanneer ik naar school fietste, ademde ik diep in en plakte ik voor de rest van de dag een loze glimlach op mijn gezicht. Want daar draait het middelbaar toch om? Er zoveel mogelijk bij horen.

»Uiteindelijk vroeg één van mijn mentors in Maastricht: ‘Wat is dat toch, dat lachen en dat eromheengefiets van jou?’ Er zat een grote ballon rond me, waarop ze met een scherpe naald afkwamen. Tot ik een keer helemaal ben leeggestroomd over wat thuis allemaal gebeurd was. Dat was een verademing. Letterlijk ook: sinds dat moment is mijn stem een heel octaaf gezakt. (Met ronkende bariton) Nu heb ik mijn eigen, diepe timbre.»

HUMO Je reageert heel fysiek op de dingen, hè.

BRAECKMAN (knikt) «Dat is de manier waarop mijn bagage zich roert. Mijn lichaam is heel slim, het weet soms meer dan ik. Soms gaat het op slot en verkrampt het, zoals een konijntje dat gevaar ruikt. Soms stokt mijn adem. Zo uiten zich dieperliggende gevoelens. Ik kan erg goed praten over de situatie met mijn vader, maar mijn lijf reageert soms nog op dezelfde manier als toen hij er nog was – en dan weet ik dat er even iets aan de hand is.

»Dat betekent ook: als mijn lijf fris en gezond is, als mijn spieren ferm en soepel zijn, wil dat meestal ook zeggen dat ik gelukkig ben.»

HEBZUCHT

BRAECKMAN «Ik merk dat mensen tegenwoordig gemakkelijk zonder schroom de ambitie uitspreken om rijk te worden: kijk maar naar al die documentaires over FIRE (Financial Independence, Retire Early, een filosofie die inhoudt dat je op jonge leeftijd al rijk genoeg kunt worden om niet meer te hoeven werken, red.). Dat komt voort, vermoed ik, uit de onzekere tijden en de stijgende prijzen. Mensen zijn het beu, willen gewoon gerust zijn, met rust worden gelaten. En daarvoor heb je geld nodig.»

HUMO Je hebt natuurlijk voor het beroep van actrice gekozen omdat financiële zekerheid je hoogste prioriteit was.

BRAECKMAN (lacht) «Uiteraard! Nee, voor mij speelt geld geen rol. Wat ik natuurlijk alleen maar kan zeggen omdat ik op dat vlak best wel safe zit, op dit moment. Ik hoef alleen aan mezelf en m’n huisje te denken.

»De meesten hebben minder geluk. Corona is in onze sector écht rampzalig geweest. Ook omdat er nul steun was. (Mijmert) Jan Jambon, op hém zou ik misschien wel woedend kunnen worden. Omdat hij cultuur – een basisbehoefte – achteloos aan banden heeft gelegd. Ik ben geen activist, maar tegenwoordig vind ik bijna elke daad van cultuur activistisch, omdat het ons zo moeilijk gemaakt wordt.»

HUMO Ben je goed met geld?

BRAECKMAN (zucht) «Ik heb een gat in mijn hand ter grootte van een Olympisch zwembad. Maar ik heb een excuus: het is iets genetisch. Mijn mama en oma zijn net dezelfde, alles gaat naar taartjes, etentjes, feestjes en algehele vrijgevigheid. Dat levert ook zoveel plezier op! En kleren, hè. Gelukkig is mijn mama film-, tv- en theaterstyliste en kan ik af en toe kosteloos haar kast plunderen.»

HUMO Dat noemen ze dan diefstal.

BRAECKMAN «Er bestaat geen ander woord voor! Mama weet gelukkig dat de buit telkens in mijn kast hangt, en dat ze daar altijd mag kijken als ze iets kwijt is.

»Aan reizen plan ik ook meer geld uit te geven. Omdat ik mezelf al eens vaker wil wegtrekken uit de bubbel waarin ik als kind van het theater toch wel zit.

»Ondertussen krijg ik brief na brief over pakweg pensioensparen. Ooit zal ik er zo toch eens eentje moeten openmaken. Maar dan denk ik: ach, ik ben jong, wat maakt het uit? Niet slim, natuurlijk, want ik weet ook wel dat er geen standvastige tijden aankomen.»

HUMO Ben je rijk opgegroeid?

BRAECKMAN «Niet per se. Mijn mama werkte ook maar in de artistieke sector, terwijl mijn vader een boomkwekerij runde: als kind speelde ik tussen de potgrond en de baljurken. Op filosofisch niveau waren we natuurlijk wél rijk. Ik ben opgegroeid op een groot domein in de natuur, met een vijver en bosjes wuivende bomen.»

HUMO Je ouders gaven themafeestjes in een grote loods.

BRAECKMAN «Die waren gigantisch! In het eerste weekend van augustus kwamen er vierhonderd feestvierders op af, allemaal van top tot teen verkleed. Het laatste feest herinner ik me nog goed: het thema was ‘Moulin Rouge!’, en achteraf hebben ze die film voor ons geprojecteerd op de enorme loodsmuur.

»De dag na zo’n feest was het telkens oogststoet in onze straat. Elk jaar hetzelfde thema – ‘Van akker tot bakker’ – met dezelfde karren, boerenpaarden, volksdansen... De laatste keer dat ik erbij was, hadden al die West-Vlaamse boeren jonge Oost-Aziatische meisjes aan hun arm, à la ‘Eigen kweek’. Het was een enorme culturele whiplash: van een wulpse party naar Bokrijk op wielen – zo’n stoet zou nu wellicht wél subsidies krijgen. Ooit hadden we het plan opgevat om voor die gelegenheid een queer praalwagen te ontwerpen, maar dat is er jammer genoeg nooit van gekomen.»

HUMO Nog een grote rijkdom is je grootmoeder Veronica, indertijd studente van Herman Teirlinck zelve. Ze heeft nog samengespeeld met Julien Schoenaerts, de vader van Matthias.

BRAECKMAN (gloedvol) «Ah, mijn oma! ‘Gij zet mijn werk verder,’ zegt ze als ze naar me kijkt. Over haar zou ik een boek kunnen schrijven. Sterker nog: ik wil écht graag een film maken met of over haar.

»Ooit moest ik voor een artikelenreeks in De Standaard op de foto met iemand die ik bewonder. Iedereen had iemand uit de sector gekozen, maar ik had mama en oma meegebracht. Op de uiteindelijke foto staat mama niet – zij voelt zich toch comfortabeler achter de schermen dan ervoor. Maar oma! Ze poseerde als een grande dame uit het fin de siècle in Parijs. Ze voelde zich een model, een koningin, een diva. Zij is van een soort die nu niet meer bestaat.»

HUMO Haar divagehalte heb je niet geërfd.

BRAECKMAN «Nee, maar wel haar gulheid, gastvrijheid, feestelijkheid. Van ons drieën ben ik nog de zwartgalligste: kun je nagaan. Gelukkig heb ik een groot talent om mezelf bij tegenslagen af te stoffen, vooruit te kijken en te zeggen: ‘Hup, we gaan weer door!’»

AFGUNST

BRAECKMAN «Ik krijg in het wereldje vaak met afgunst te maken – je komt slangen tegen, echt gekke mensen – maar zelf ben ik er helemaal niet vatbaar voor. In die mate dat anderen me erop moeten wijzen wanneer iemand giftige opmerkingen maakt. Ik heb dat zelf ook wel door, maar ik weiger aan zulke spelletjes mee te doen: een sarcastische opmerking hier, een als compliment vermomde belediging daar...

»Het beste rapport dat ik ooit heb gekregen aan de academie: ‘Zo mooi hoe je vol bewondering naar je klasgenoten kijkt.’ Dat gevoel weiger ik op te geven. Iemand die me poeslief uitmaakt voor het vuil van de straat, zal ik dus met de glimlach bedanken. Het leuke is dat ze daar vaak nog pisnijdiger van worden (lacht).»

HUMO Romantische jaloezie dan. In je laatste Humo-interview, drie jaar geleden, zei je: ‘Ik heb het even gehad met liefdesbreuken. Met het verwijt, de twijfel en de tranen die daar altijd weer op rijmen.’

BRAECKMAN (lacht) «Redelijk hilarisch, want vijf dagen later – één dag voor de harde lockdown – kwam ik de man tegen met wie ik nu nog samen ben. We zijn heel verschillend, maar we hebben wél samen corona overleefd.

»Helaas: terwijl jaloezie me vreemd is op werkvlak, heb ik er op romantisch vlak wel last van. Vroeger had ik dat nooit. Maar in mijn vorige relatie ben ik bedrogen, en in die daarvoor ook, waardoor ik tegen wil en dank wantrouwig blijk te zijn geworden. Net nu ik in een relatie zit waarin jaloezie totaal niet nodig is!»

HUMO Check je zijn gsm?

BRAECKMAN «Nee, aan dat soort controledwang wil ik me niet schuldig maken. Maar ik stel weleens een spitse vraag die ik eigenlijk liever had ingeslikt, waarmee ik alleen maar wil zeggen: ‘Je bent van míj!’ Lelijk, hè?»

HUMO Blijft er na die relaties en het vertrek van je vader nog vertrouwen in mannen over?

BRAECKMAN «Ja, gij. I love mannen! Het zou ronduit absurd zijn hen allemaal over één kam te scheren.»

ONKUISHEID

BRAECKMAN «Als seks zonder zicht op voortplanting de definitie van onkuisheid is, stuur me dan maar naar de hel: het zal daar veel plezieriger zijn.»

HUMO Je hebt jezelf ooit ‘het tegendeel van preuts’ genoemd. Is dit het moment dat Violet Braeckman zich out als een furry, een voetfetisjist of orgieënfanaat?

BRAECKMAN «Was het maar zo’n feest! Neenee. Dat ik niet preuts ben, klopt wel. Ik ben al ettelijke keren naakt op het scherm verschenen. Tot groot jolijt van sommigen, tot grote teleurstelling van anderen.»

HUMO Wie o wie vond het jammer?

BRAECKMAN «Mijn oma had heel haar wijnclub op de hoogte gebracht en sprak achteraf haar schaamte uit tegen mijn mama: ‘Poe-del-nokt was ze!’ (lacht) Ze hoeft zich geen zorgen te maken: in ‘Assisen’ blijven de balletpakjes netjes aan.»

HUMO Ik had je oma niet van preutsheid verdacht.

BRAECKMAN «Aha! Ze heeft mijn grootvader, haar grote liefde, via brieven leren kennen. Ze zijn op elkaars woorden verliefd geworden. Maar in de jaren 50 gold nog de regel: geen seks voor het huwelijk. Die brieven heeft niemand ooit gelezen... Tot nu, want ik heb ze van oma gekregen. En als ik tussen de regels lees, weet ik zeker dat er af en toe een knoopje open mocht. Sterker nog: als het aan oma had gelegen, ben ik er zeker van dat die kuisheidsregel meteen was gesneuveld. Het was opa die de boot afhield.

»Wat ook weer genetisch is, is dat ik m’n seksualiteit omarm. Ik ben heel graag vrouw. Ik ben trots, ik vind het leuk. Al word je daar soms ook op afgestraft. Door piemels in je dm’s te krijgen, bijvoorbeeld, of door opmerkingen te krijgen op straat. Soms vraag ik me af: is er een gecoördineerd netwerk van vetzakken die op sommige dagen hebben afgesproken om op werkelijk élke straathoek iets te roepen? ‘Hoer’ blijft het populairste koosnaampje.»

HUMO Roep je terug?

BRAECKMAN «O ja. Vaak draai ik me om en spreek ik hen aan. Dan heb ik er écht geen zin in om zulke bullshit door mijn strot geramd te krijgen. Van mijn lief mag ik de confrontatie niet meer opzoeken – je weet nooit of zo’n kerel misschien agressief wordt. Maar het is sterker dan mezelf: ik ga graag in het verzet.

»Bij die digitale piemels heb ik al helemaal geen idee wat het idee erachter is. Volgens mij heeft het met macht te maken. Ze eisen een stukje van je aandacht op, dringen iets van henzelf aan je op. Maar als ik dat wil uitvogelen, moet mijn enorme empathische vermogen overuren draaien. Dan probeer ik te denken: ‘Als ik een piemel had, wat zou ik dan doen?’ Maar het antwoord is nooit: foto’s nemen en naar vreemde vrouwen sturen.

»Eigenlijk had ik eens graag een retrospectieve gemaakt met alle piemels die ik ooit kreeg, maar die Instagram-berichten verdwijnen na een tijdje. Helaas piemelkaas!»

HUMO Is seks belangrijk in je leven?

BRAECKMAN «Ja! Goeie seks kan voor mij alleen met mensen die ik doodgraag zie. In een relatie, dan wel in een soort tijdelijke romance. Maar een onenightstand met een wildvreemde heb ik nog nooit gehad. Ik moet iemand op veel vlakken aantrekkelijk vinden vóór er ook fysiek iets kan gebeuren. Me overgeven aan iemand zonder meer, dat zou ik niet kunnen.»

HUMO Was je er vroeg bij?

BRAECKMAN «Niet speciaal. Mijn eerste keer was toen ik 15, 16 jaar was. En het was klungelig. Dat was sowieso een constante in m’n prille seksleven: veel geklungel. En nog meer geklungel. Tot ik in Maastricht aankwam en merkte dat Belgen daar héél goed in de markt liggen. (Laat een stilte vallen) Punt (grijnst).»

GULZIGHEID

HUMO We zijn bij je favoriete hoofdzonde aanbeland, Violet.

BRAECKMAN «Hoera! Maar gulzigheid is toch een deugd? Ik ben graag gulzig. Op veel vlakken. Ik wil veel, ik wil alles. Ik ben extreem nieuwsgierig, en als ik iets ontdek – in gulzigheid zit het woord ‘gul’ – wil ik het ook meteen delen. De twee theaterfestivals die ik mee organiseer, Short Wood en Fade Into You, zijn uit die nieuwsgierigheid geboren: wat doen de studenten op al die andere scholen eigenlijk? Waar is de rest mee bezig? Wat kan het theater nog bieden? Zolang ik maar schoonheid kan opslorpen.

»Ik eet ook heel graag. Ik kan echt goed eten. Blijven gaan, maar – sorry, ik ben één van die irritante mensen – toch niet aankomen. Ik ben ooit met Bert Scholiers (de regisseur van ‘F*** You Very Very Much’, waarin ze ook meespeelt, red.), één van mijn beste vrienden, naar Bologna gegaan. Op restaurant bestelde ik een vis, een rond beest dat ongeveer zo groot was (vormt met haar armen een gigantische cirkel). En je kon ’m aan twee kanten opeten! Bert trok bleek weg van de walging, terwijl ik dat hele ding tot de kleinste graat naar binnen speelde. En daarna heb ik een tiramisu besteld.»

HUMO Geef je je ook graag over aan de roes?

BRAECKMAN «Ik hou van de roes na een lange draaidag, wanneer de grens tussen personage en acteur plots heel flou is. Maar alcohol en drugs interesseren me niet zo. Ik heb alles geprobeerd – die nieuwsgierigheid van me – maar ik ben blij dat ik er geen enkele behoefte aan heb. Ik vind het wel eng om te zien hoe alomtegenwoordig cocaïne is geworden.»

HUMO Heb je je meest legendarische dronken avonden meegemaakt in het Maastrichtse Café Tribunal?

BRAECKMAN «Daar stonden we op de tafels te dansen! De totale decompressie op donderdagavond. En op vrijdagochtend was ik één van de weinigen die om 9 uur in de dansles stonden.

»Wat is er niet allemaal gebeurd in Café Tribunal?! Qua preutsheid had je daar ook een blik binnen moeten werpen, je had je ogen niet kunnen geloven!»

HUMO Dus toch een orgieënfanaat!

BRAECKMAN «Dat niet, maar tijdens de tweedaagse waarin afscheid wordt genomen van de vierdejaars was het wel één groot liefdesbad, waar een hele hoop zondaars bij elkaar op de tafel lagen, soms met niet al te veel kleren aan.»

HUMO Nu beschrijf je letterlijk een orgie.

BRAECKMAN (lacht) «Neenee, er worden dingen voorgebracht, imitaties gedaan, lofzangen gezongen... Maar het blijft wel een toneelschool, hè. Daar is naakt even normaal als in de sauna.

»Pas op, ik ben net na het begin van de MeToo-beweging afgestudeerd. Ondertussen is er veel veranderd. Ik kan me niet voorstellen dat ze nu nog de zogenoemde blinddoekoefening doen. Dan moest je elkaar geblinddoekt zoeken in een ruimte, en als je elkaar gevonden had, mocht je niet meer loslaten. Het was een oefening in aantrekken en afstoten, seks of vechten. Als je met iemand een versmeltende energie had, dan werd er wel wat, euh, afgetast. Ik vond dat fantastische oefeningen. Dáár heb ik geleerd waar mijn grens ligt, en hoe ik moet aangeven dat ik iets niet leuk vind.

»Het is ook een oefening in: hoe hard ga je in elkaar op? Ik begrijp het volkomen als acteurs verliefd worden op elkaar. Ik zoek altijd iets in mijn tegenspeler wat ik aantrekkelijk of boeiend vind. Maar door verliefdheid te spélen kun je echt in de war raken.»

HUMO Vind je van jezelf dat je uit het leven haalt wat erin zit?

BRAECKMAN «Absoluut. Er valt nog zoveel te ontdekken, en ik moet ervan uitgaan dat het beste nog moet komen.»

HUMO Je hebt al zware dingen meegemaakt, maar je sprankelt alleen maar.

BRAECKMAN «Ik ben blij dat je dat zegt, want ik zou ook voor mijn andere, donkerdere kant kunnen kiezen. Joie de vivre voor alles, mama en oma achterna!»

HUMO Nog één uitspraak van Veronica, om het af te leren?

BRAECKMAN «Daarnet zat ze naast me en declameerde ze opeens: ‘Gulle vraagt zo eens niks! Over mijn leven vroeger en zo.’ Ondertussen tikte ze ongeduldig tegen haar lege wijnglas. Mijn mama en ik waren in de war, want we weten vrijwel alles over haar leven. ‘Wat bedoel je, oma?’ ‘Op romantisch vlak, gulle vraagt daar nooit naar!’ Dus ik probeerde: ‘Oma, heb je écht geen seks gehad voor je huwelijk?’ Waarop zij, glunderend: ‘Echt niet! Maar ik heb er wél voor gezorgd dat ik ben getrouwd op de kortste dag van het jaar, met de langste nacht. En meer ga ik daar niet over zeggen.’

»Goed, hè?»

HUMO Ik weet het zeker, edelachtbare: onschuldig!

‘Assisen’, Play4, woensdag 15 februari, 21.00