TELEVISIE★★★☆☆
‘Vive la vie’ leek soms wel erg belust op zingeving
Het accordeondeuntje waarmee ‘Vive la vie’ kijkers onthaalde verschilde al bij al weinig met de op vrijetijdsbeleving zinspelende francofone riedeltjes waarmee ‘Vive le vélo’ gebruikelijk een aanvang neemt.
Leken, oningewijden in de ongetwijfeld rijke wereld van de trekzak, hadden zich dan ook schromelijk kunnen vergissen tussen beide programma’s, ware het niet dat de Karl Vannieuwkerke die hier de honneurs waarnam aanzienlijk hariger oogde dan de versie die zich ‘s zomers normaliter in het zog vestigt van voortjakkerende tourkaravaans. Een markant staaltje non-verbale communicatie, want aan de hand van die tooi hoorde je de sportjournalist Karl Vannieuwkerke te onderscheiden van de vrijetijdsmens die heden ‘Vive la vie’ voordraagt, een talkshow heelhuids opgetrokken uit wat overblijft als je al wat zich per rijwiel voortbeweegt schrapt uit ‘Vive le vélo’.
Zo kwam het dat Vannieuwkerke nu niet in één of andere Franse negorij tussen Alp en dal was neergestreken, maar gewoon in Ieper, in een bucolisch aandoend parkje waar tal van Ieperse jongelingen zich volgens hem hun eerste kus laten welgevallen. Ook het jongmens Vannieuwkerke zelf, jazeker - voor de volledigheid werd de kijker zelfs de exacte plek aangewezen achter in beeld. Ik had verwacht dat Vannieuwkerke daarop man en paard zou noemen, maar wie destijds de andere deelnemende partij was, en of er bij de specifieke speekseluitwisseling ook een tong inbegrepen was, en zo ja, welke draairichting er in dat geval werd aangehouden, bleef achterwege. In de plaats hief Astrid Stockman, die er naar ik vermoed voor niets tussen zat, aan de piano een versie aan van ‘Summertime’, eertijds gepend door George Gershwin. Stockmans versie met lange uithalen was er niet meteen één die ik zou verkiezen boven die van Billie Holiday, maar het bleek dan ook een verzoeknummer, gedaan door Bart Peeters en Ronny Mosuse, die het gastenbestand van de eerste aflevering vormden.
Het samenwerkingsverband tussen Peeters en Mosuse lag zoals genoegzaam bekend in het verleden aan de basis van The Radio’s, montere jongens bij wie het altijd zomerde. Zoiets komt goed uit in een talkshow die berust op goedbedoelde, zij het onduidelijk afgelijnde zomerse drijfveren, en dus ging Vannieuwkerke uitgebreid in op dat gedeelde muzikale verleden. Of ze herinneringen hadden aan vorige zomertournees, en hoe beiden elkaar ontmoet hadden. Nauwelijks was er van wal gestoken of ‘Vive la vie’ dreigde dus al over heel weinig te gaan, tot het gesprek vanzelf bij Robert Mosuse belandde, dit jaar twintig jaar dood na inspraak van een hersentumor. Toen Stockman bij Peeters’ herinneringen aan Mosuse uit de losse pols een flard ‘She Goes Nana’ tokkelde, toevallig ook het nummer dat Peeters recent herschreef in het Nederlands als ode aan de gevallen Radio, ontstond er zowaar een momentje. Het werd Peeters net niet te machtig, wat ik altijd zoveel mooier vind dan iemand die het wel te machtig wordt. De versie van Astrid Stockman van ‘She Goes Nana’ vond ik bovendien stukken beter dan die van Billie Holliday.
Net als in ‘Vive le vélo’ kwam ook ‘Vive la vie’ met tal van randreportages die ook nu elkaar niet altijd voor de voeten liepen qua noodzaak. Eén reportage behelsde zo een plaatselijke chef-kok, die als poging tot typisch West-Vlaamse sfeerzetting een vis zou bakken temidden de duinen, ondertussen gewag makend van de onstuitbare innerlijke drang die hij voelde als het aankwam op zijn culinaire bezigheden achter het fornuis. Passie kortom, eens te meer. Tegelijk was de patroon van mening dat je niet specialer moest doen dan nodig, wat ik een boude uitspraak vond voor iemand die tussen de duinen een vis stond te grillen op een vuurtje van droog helmgras. Levensvreugde kan ook wat mij betreft perfect beleden worden vanuit culinair oogpunt, maar de aandacht voor de bijbehorende keukenpieten ben ik, vrees ik, al even moe. Voor een ander intermezzo had Maarten Vangramberen dan weer postgevat op een bijzonder winderig plein met Dirk Frimout, die in dat waaigat herinneringen mocht ophalen aan zijn ruimtevlucht van 1992, maar daar na 28 jaar begrijpelijkerwijze weinig nieuws over wist mee te delen. Vangramberen had gezien hoe er meerdere modelraketten in Frimouts bureau stonden: een beeld dat ons jammer genoeg bespaard bleef, hoewel het me wel wat leek om als bevoorrechte getuige een inkijk te krijgen in het bureau van een astronaut. De wind zou er ook iets minder met de microfoons rommelen, vermoed ik.
Sammy Neyrinck, die volgens Vannieuwkerke ‘in nog veel meer geïnteresseerd was dan in sport’, hoewel je als sportjournalist nog wegkomt met een zekere mate aan vakidiotie, liep ondertussen aan bij Willem Vermandere, die nogal karakteristiek net middenin een ets zat. Meer nog dan een inkijk leek dat stukje me vooral een bevestiging dat Willem Vermandere nog bestond, als her en der zeer gewaardeerd anachronisme - tegelijk in de hoop dat iets van de daarbij tentoongespreide berusting en verpozing wat zou afwrijven op ‘Vive la vie’, dat me op zulke momenten wel erg belust leek op zingeving. ‘Zomers’ hoeft niet vanzelf synoniem te staan voor ‘zweverig’, maar je moet er wel deksels goed voor oppassen.
‘Vive la vie’: het kan ook geen kwaad, denk ik dan.
‘Vive la vie’, van maandag tot donderdag om 21.30u op Eén.
