‘Vive le vélo, Leve de Ronde’: vier uur tv over één koers is als een coureur die de sprint van te ver aangaat

Jezus is in drie dagen tijd gekruisigd, begraven en verrezen. De leraar godsdienst noemde dat vroeger de Heilige Week, maar die titel houd ik liever voor de dagen waarin ik de martelaren van de weg soms tot vier keer in één dag zie sterven en toch weer overleven. Want moeder Maria, het is koers! God is een ploegleider, de Ronde is onze bedevaart naar Lourdes en het evangelie wordt u nog steeds voorgelezen door de apostel Karl Vannieuwkerke.

Voor de eerste van vier ‘Vive le vélo’-specials over de Ronde trok Vannieuwkerke naar In de zon, het restaurant aan de Kemmelberg van ex-prof Dirk Ghyselinck. De winnaar van de Ardense Pijl 1983 vertelde zo sappig als de mergpijpjes die hij serveert, over zijn wieleraffiche die duizenden euro’s waard was en het verjaardagsfeest dat hij voor Frank Vandenbroucke organiseerde — hij kwam nooit opdagen. Toen de playboy van Ploegsteert er wel eens was, begon hij prompt borden op te dienen aan een tafel vol stomverbaasde notarissen. Uit de categorie: verhalen die je in ‘Extra Time' nooit hoort.

Vannieuwkerke zette tegen zijn zin de stop op het vat vol vertelsels: hij had een koers te bespreken, het daags tevoren gereden Gent-Wevelgem. Wout van Aert had de klassieker in glanzend cadeaupapier aan zijn ploegmaat Christophe Laporte gegeven, een geste waar ik voor de uitzending van ‘Vive le vélo’ nog maar vierentwintig meningen van ex-profs over had gelezen. Toch kwam Marijn de Vries met iets dat voor mij nieuws was: Laporte is einde contract en kon dus een zegepraal gebruiken.

De raad der wijzen, met naast De Vries en Ghyselinck ook Nico Mattan, was unisono: Wout is favoriet voor zondag, samen met Mathieu en Tadej. Met die evidente pronostiek was er al best veel gezegd over de Ronde, zeker met nog zes dagen te gaan. Gelukkig is er de ijzeren wet van de sportomkadering: het is niet gedaan tot het archief op is en alle wat-als-vragen gesteld zijn. Wat als Van Aert en Laporte er in Gent-Wevelgem nog een derde man hadden bij gekregen? Wat als Pogi gaat aanvallen op de tweede keer Oude Kwaremont, is Laporte dan nog mee? En op de derde? En wat als Wout een kat had en die kat een koe was, zou ze dan Renaat heten?

De dag erna zat Febe Jooris aan tafel, een coureuse van 18 jaar die ons land een bronzen medaille schonk op het WK Tijdrijden. ‘Echt een speciaal verhaal heb ik niet,’ zei ze bijna verontschuldigend toen Vannieuwkerke haar vroeg hoe ze verliefd was geworden op de fiets. Dat zagen we dan toch anders: Jooris loopt stage in het bijzonder onderwijs en toen Movistar, de ploeg van wereldkampioen Annemiek van Vleuten, haar een contract en een appartement in Spanje aanbood, weigerde ze dat omdat ze wil studeren. In de altijd nuchtere wielrennerij is dat óók een verhaal, eentje van het soort dat je zou willen onthouden om aan de toog te vertellen op de dag dat Jooris alles en iedereen naar de filistijnen rijdt op de Oude Kwaremont. Of zoals José De Cauwer het zou zeggen: er staat een goeie kop op die Febe Jooris.

Wat blijft ons nog bij van twee afleveringen ‘Vive le vélo’? Het portret dat Sammy Neirynck van de zwijgzame Biniam Girmay borstelde: over zijn hongerklop in Gent-Wevelgem vertelde hij meer dan er te vertellen viel, over de oorlog in zijn thuisland Eritrea veel minder.

De opgerakelde beelden van Nico Mattan die Gent-Wevelgem 2005 wint en Michel Wuyts die erbij roept dat hij zo'n prestatie nog maar zelden heeft gezien. Een week later zou Tom Boonen zijn eerste van drie Rondes winnen, Remco Evenepoel was die dag vijf jaar. De koersliefhebber weet dat superlatieven niet gauw mooi oud worden, misschien dat hij daarom zo graag de verhalen van de verliezers hoort.

De reportage over Anna Johansson, de Zweedse vrouw die nooit de Ronde won. Frans Verbeeck die nog eens mocht zeggen hoe Merckx vijf per uur te rap voor hem reed. Meskerem Mees die Das Pop coverde als uitsmijter.

Tijdens de drie weken van de Tour kan ‘Vive le vélo’ een splijtende demarrage zijn, verhalende sportjournalistiek die ver voor het rumoer van tweets en podcasts uit fietst, maar vier uur tv maken over één koers doet meer denken aan een sprinter die van te ver wil aangaan en plafonneert. Een mooie ereplaats, maar soms ook het melkzuur tot in de bilnaad.

In een eerdere versie van dit artikel stond dat ‘In de zon’ aan de Oude Kwaremont ligt. Dat klopt niet: het ligt aan de Kemmelberg. Onze excuses.