‘Vive le vélo’: Nee, België deed het niet fantastisch deze Tour, maar het omkaderingsprogramma mocht er zijn

De Tour de France zit erop, maar niet Vive le vélo. Over drie weken, voorafgaand aan de Ronde van Vlaanderen, is Karl Vannieuwkerke er weer met z’n tafel. En - zo verklapte hij - mocht Remco Evenepoel de Giro hebben gereden, dan had hij hem ook elke avond gedekt. Slovenië won de Tour, België de omkadering.

Dat Tadej Pogacar de concurrentie aan gort reed tijdens de beslissende tijdrit zaterdag, was het gespreksonderwerp van het weekend. ‘Er is er misschien maar één in de wereld die een beetje gelijke tred kan houden of hem kan overtreffen in dat tijdritgebeuren’, probeerde Karl Vannieuwkerke zijn tafelgenoten zondagavond uit hun tent te lokken. Die knikten instemmend. Ze begrepen namelijk meteen waar hun gespreksleider naartoe wilde: Remco Evenepoel. Even snel als het ballonnetje werd opgelaten, werd het ook weer neergehaald. Speculeren had geen zin, meende Vannieuwkerke bij nader inzien.

Over naar de orde van de dag dan maar: de sprintzege van groenetruidrager Sam Bennett op de Champs-Élysées. Daar had Jumbo-Visma onze Wout van Aert toch lelijk in de steek gelaten, meende de tafel. Drie weken lang had hij zich de pleuris gereden voor kopman Primož Roglič, liet die zich in het zicht van de meet toch wel de kaas van tussen het brood halen, zeker. Daar had wel iets tegenover mogen staan. Niet dus. ‘Zonde’, vond Eddy Planckaert, voor wie ‘Wout National’ (copyright Vannieuwkerke) de te kloppen man was geweest in Parijs.

Toen ging het er toch weer over tot wat Van Aert klassementsgewijs in de Tour in staat moet worden geacht. Planckaert stak een vermanende vinger op: ‘Pas op, die komt ver, hoor. Maar winnen?’ Voor zijn doen - in zijn vrije tijd verbouwt hij kastelen - was dat verrassend realistisch. Een dag eerder had Vannieuwkerke, verwijzend naar Van Aerts twee ritzeges en zijn vele trek- en sleurwerk voor de ploeg, nog een ander ballonnetje opgelaten: ‘Er zit méér in dat dit.’ Waarop Patrick Lefevere monkelde en mompelde zoals hij alleen dat zo goed kan: ‘Dat zeggen júllie’, er niet veel later aan toevoegend: ‘We zien het nu wel heel erg door een Vlaamse bril.’

Daarmee vatte hij deze jaargang van Vive le vélo mooi samen. Jumbo-Visma controleerde de Tour, wat Van Aert toeliet om zich in de kijker te fietsen, maar ons deed vergeten hoe saai en zakelijk hij eigenlijk wel was geweest. Na drie weken voorspelbaarheid stonden er in Parijs twee Slovenen op de hoogste schavotjes, geflankeerd door een Tasmaan, Richie Porte. Opgeteld vertegenwoordigt dit drietal niet half zoveel inwoners als Vlaanderen er telt. Zelfs in Ierland, het thuisland van groenetruiwinnaar Bennett, zijn ze met minder. Het is misschien niet zo goed te zien vanuit de eigen navel, maar zo geweldig heeft België het in deze Tour nu ook weer niet gedaan.

Toch is er één troost: we maken het beste omkaderingsprogramma van heel het westelijk halfrond. Dat poneer ik hier nu wel zonder hier grootschalig vergelijkend onderzoek naar te hebben verricht, maar als expertise dan toch met gezelligheid gepaard moet gaan, geef mij dan maar Vannieuwkerke. Zaterdag, na het tijdritexploot van Pogacar, klopte hij andermaal op zijn nageltje: ‘Wordt dat het duel van de toekomst: Evenepoel-Pogacar?’ Lefevere draaide even met zijn ogen en herhaalde wat het plan met Evenepoel deze zomer was geweest: hij zou de Giro hebben gereden. ‘Hij moet de Tóúr rijden’, vond Jan Bakelants. ‘Wie ligt er nu wakker van de Giro: we maken toch geen Vive le Giro?’

Vannieuwkerke sloeg een stofje van zijn jas, kuchte even en verklapte vervolgens dat, mocht de onfortuinlijke Evenepoel de Giro hebben gereden, hij ook daar een dagelijks avondprogramma rond zou hebben gemaakt. Helaas, zag je hem denken: een val besliste er anders over. Maar niet getreurd: binnenkort viert hij de koers alweer. Vanaf vier dagen voor de Ronde van Vlaanderen om precies te zijn. Die wordt verreden op 18 oktober. Afspraak over drie weken dus.