‘Vlaanderen herleeft’ op Eén: Onbegrijpelijk dat Alex Callier heeft nagelaten Luka Cruysberghs te waarschuwen voor Eric Goens

Misschien lag het aan mij, maar na de eerste aflevering van ‘Vlaanderen herleeft’, waarin Eric Goens de heropstart van de verlamde Vlaamse cultuursector zou documenteren, had ik vooral het gevoel dat het wel meeviel met die breed becommentarieerde malaise. Het begon nochtans raak, met spookachtige beelden van een lege Roma, maar toen Goens daarna bij Mathieu Terryn van Bazart aanliep, ging het opgeroepen onbehagen alweer liggen. Ondanks herhaaldelijk gepor naar financiële hoofdbrekens, leek Terryns grootste bekommernis namelijk vooral het uitblijven van een degelijk vooruitzicht – dat het gewraakte ‘perspectief’ eens ongebruikt bleef, apprecieerde ik. De voorbije twintig maanden zonder optredens had hij gewoon in de studio doorgebracht. Bazart staat er straks wel weer, begreep ik, gelijk beseffend dat je dat bezwaarlijk voor elke Vlaamse cultuurdrager kunt opwerpen.

Stilaan begon ik te vrezen dat het op herleven staande Vlaanderen in dit programma misschien wel míjn Vlaanderen niet was: een vermoeden dat prompt hard werd toen Niels Destadsbader er ook nu weer deel van bleek uit te maken. Ditmaal troffen we hem in de studio voor ‘Niels en Wiels’, zijn samenwerkingsverband met de gelijknamige Miguel. Terwijl Destadsbader met veel misbaar een reeks diftongen trachtte te beteugelen tegen metronoomgetik, lamenteerde Wiels dat hun laatste optreden al dateerde van februari 2020. Dat vond ik opmerkelijk, want ik herinnerde me anders nog levendig hoe Goens daarna Niels én Wiels nog opgedrongen had aan onschuldige badgasten in ‘De zomer van’. Dat zulks duidelijk niet als een optreden werd beschouwd, sterkte me in mijn veronderstelling dat we toen met een vriendendienst te maken hadden.

Toen Goens aanbelde bij Luka Cruysberghs, vond ik zijn motieven plots flou worden. Uit alles bleek dat Cruysberghs’ solocarrière zich nog in de embryonale fase bevond, waardoor je ook bezwaarlijk kon gewagen van een merkbare dip onder corona. Dra bleek echter waarvoor hij gekomen was: Cruysberghs’ ontslag uit Hooverphonic, haar jammerlijk meegedeeld op vakantie. ‘Prettige vakantie,’ draaide Goens, beide voeten in de eigen huisstijl, het mes nog eens rond, alvorens te hengelen naar de radiostilte waarin Cruysberghs zich sindsdien hulde. Goede raad van Alex Callier, zo bleek. ‘Anders ging de pers op zoek naar roddels.’ ‘Ze hebben gewoon gezegd dat je moest zwijgen,’ parafraseerde Goens. Ik merkte dat ik ineens ‘Pas op, Luka!’ had geroepen, want dat Alex nagelaten had om haar ook te waarschuwen voor Eric Goens, vond ik plots onbegrijpelijk.

Wie Niels Destadsbader al in z’n programma heeft, kun je weinig ten laste leggen mocht hij daarna in een boogje om De Romeo’s heenlopen – vooral als dat programma bestemd is voor de VRT. Niettemin bezocht Goens ook nog Chris Van Tongelen in diens eigen wijngaard. Eens te meer kreeg ik niet bepaald het gevoel dat De Romeo’s er de laatste achttien maanden zodanig bij ingeschoten hadden dat de hongerdood lonkte, maar toch keek Van Tongelen zorgelijk. ‘Want ondertussen heb je wel investeringen gedaan.’ Ik fantaseerde er vanzelf een larmoyant strijkerskwartet bij, in mijn verbeelding aangevoerd door Steve Buscemi op de kleinste viool ter wereld. Hij speelde enkel en alleen voor De Romeo’s.