‘Voor de manier waarop Linda die enorme leuter van de dokter van kop tot wortel weet te behappen bestaan slechts twee woorden: hoed af’

Op een donderdagavond valt er veel bij te leren, met de documentaire ‘Gorge profonde: Quand le porno est sorti du ghetto' op Arte bijvoorbeeld. Onze Man deed zijn huiswerk alvast en keek met grote ogen en rode oren naar ‘Gorge Profonde’, oftewel ‘Deep Thoat’, voor de anglicisten onder u. Licht, camera, minnekoorts!

De raket die zich in ‘Le Voyage Dans La Lune’ van Georges Méliès in het oog van Manneke Maan boorde. De toeschouwers die zichzelf tijdens de voorstellingen van ‘The Great Train Robbery’ uit pure angst létterlijk op de vloer gooiden omdat ze dachten dat die stoomtrein vanuit het witte doek écht de zaal ging komen binnendenderen. Al Jolson die in ‘The Jazz Singer’, de eerste succesvolle geluidsfilm aller tijden, het liedje ‘Mammy’ ten gehore brengt. Die kinderwagen die in ‘Pantserkruiser Potemkin’ van de trappen rolt. De première van ‘Bonnie and Clyde’, de film die het tijdperk van het New Hollywood inluidde. De achtervolgingen in het Game Grid in ‘Tron’, de eerste film die gebruikmaakte van computeranimatie.

Ziedaar in een notendop enkele mijlpalen uit de geschiedenis van de cinema. Mag – neen, móet – daar ook aan worden toegevoegd: de release van ‘Deep Throat’. Het valt vandaag nauwelijks nog in te beelden met al die makkelijk te vinden vleselijkheid op het Internet, maar wie in het begin van de jaren 70 eens een hardcore pornofilm wilde zien, moest zich – de kraag van de regenjas zo hoog mogelijk omhooggeslagen - naar de achterste kamertjes van de lokale peepshow begeven, waar het stonk naar verschaald sperma en waar de kuisvrouw achteraf de zakdoeken van de vloer diende te trekken. Maar in 1972 stond er, voor de allereerste keer in de geschiedenis van de mensheid, een pornofilm in de reguliere bioscoopcomplexen geprogrammeerd, tussen ‘The Godfather’ en ‘Cabaret’.

En olala, wat was de belangstelling groot. Honderdduizenden mensen, uit alle lagen van de bevolking, van arbeiders tot studenten, zaten zich te vergapen aan de inwerpopening van Linda Lovelace en aan de mijlpaal van Harry Reems. Om op dat grote witte doek een copulatie in closeup te zien, moet voor al die mensen een Sensationeel Moment zijn geweest – zoiets als de verschijning van de Monoliet in ‘2001: A Space Odyssey’, of de Ride of the Valkyries uit ‘Apocalypse Now’, of die trein uit ‘The Great Train Robbery’. Jackie Onassis, Norman Mailer en Truman Capote zaten in de zaal, Gore Vidal brak naar aanleiding van ‘Deep Throat’ in de krant een lans voor meer seksueel expliciete cinema, Bob Hope en Johnny Carson maakten er grapjes over op televisie, Jack Nicholson en Warren Beatty adopteerden Harry Reems in hun vriendenkring, Linda Lovelace werd uitgeroepen tot icoon van de seksuele revolutie, en de film zélf zou de bouwsteen worden van de opbloeiende Amerikaanse pornoindustrie.

Het cultureel belang van ‘Deep Throat’ valt niet te onderschatten, maar niets – geen review, geen essay, of geen geschiedenisles – had ons kunnen voorbereiden op het trieste spektakel dat ‘Deep Throat’ anno 2017 te bieden heeft. De film begint nog geinig, met een pancarte die enige uitleg verstrekt over Sigmund Freud en diens theorie over de psychoseksuele ontwikkeling. Jackie, Truman, Gore en al die andere bioscoopgangers moeten nogal hebben opgekeken: konden ze in de cinema eindelijk eens gaan kijken naar een hardcore pornofilm, kregen ze verdorie een inleidende tekst voorgeschoteld die zelfs nog langer en complexer was dan de openingscrawl uit ‘Star Wars’! Vervolgens maken we kennis met Linda, een dame met een probleem: van seks krijgt ze wel tintelingen in het lijf, maar de hoogste verrukking - ze wil klokken horen luiden en bommen horen afgaan - blijft altijd uit (zélfs tijdens een grondige gangbang).

De psychiater Dr. Young (Reems), die haar intieme delen middels een uitschuifbare telescoop onderwerpt aan een onderzoek, ontdekt het probleem: haar clitoris bevindt zich niet in haar schede, maar – ‘Well I’ll be damned!’ – onderaan haar keel. De troostende woorden van de dokter brachten ons nog aan het grinniken: ‘Luister, een clitoris in de keel is beter dan helemaal géén clitoris!’ De dokter komt zelfs prompt aanzetten met een oplossing: geen keelpastilles, maar de introductie van de ‘deep throat’ in het liefdesspel – waarna de goede dokter uiteraard zijn broek openknoopt en de daad bij het woord voegt (noot: diegenen die aandachtig die pancarte hebben gelezen, weten dat de dokter eigenlijk de kracht van de suggestie gebruikt ten einde zijn patiënte naar de genitale fase te loodsen. Met andere woorden: hij luist haar erin!). Nu moeten we wel eerlijk zeggen dat er voor de manier waarop Linda die enorme leuter van de dokter van kop tot wortel weet te behappen slechts twee woorden bestaan: hoed af.

Voor de rest is het helaas huilen met de pet op. Van alle erotische cultclassics die we tot nu toe hebben gezien, heeft ‘Deep Throat’ de meest zielige decors, de meest trieste locaties, de meest meelijwekkende acteerprestaties, de meest teneerdrukkende atmosfeer. De onmetelijke droefgeestigheid waarmee de acteurs en actrices liggen te rampetampen, staat bijvoorbeeld in schril contrast met de aanstekelijke vrolijkheid uit een Tirolerseksprent als ‘Beim Jodeln juckt die Lederhose’. Die film wist ons tenminste nog aan het lachen te brengen! Voor de ijskoudmakende treurigheid van ‘Deep Throat’ blijven de woorden ons daarentegen in de keel steken, en we hadden er nochtans zoveel van verwacht! Maar niet getreurd: binnen afzienbare tijd zetten we onze zoektocht naar de parels uit het genre van de erotische cinema met volle moed verder. De erotische cultclassics will be back!

‘Gorge profonde. Quand le porno est sorti du ghetto’
Om 23.20 op Arte