Voor de zoveelste keer in dit seizoen van ‘De mol’ liet het noodlot z’n gehavende, uit de bek stinkende smoelwerk zien

Hebben de makers van ‘De mol’ bij hun doortocht in de Canarische Eilanden elk oud vrouwtje op hun pad een vege kopstoot gegeven? Heeft Gilles De Coster met zijn zatte botten zijn BMW in net het verkeerde heilige kerkje geparkeerd? Is dat ronde brilletje van Yens toch écht een te grote belediging jegens de natuur? Eén ding is zeker: deze jaargang wordt geplaagd door zulk onverbiddelijk onheil dat er wel kwade goden en nijdige schikgodinnen mee gemoeid moeten zijn.

Het begon nochtans gemoedelijk, vermoedelijk zelfs iets té. Waar vorige week nog gekenmerkt werd door wantrouwen, zenuwen en prikkelbaarheid, hing er over de eerste opdracht van deze aflevering - een ‘Groundhog Day’-achtige tijdlus waarin de kandidaten uit steeds dezelfde gebeurtenissen enkele cruciale tips moesten destilleren - een aanhoudend gevoel van gelatenheid. Yens en Sven in het bijzonder sloften over het marktplein van Tejeda alsof er loden kettingen rond hun enkels hingen, nauwelijks geïnteresseerd in wat er rond hen gebeurde.

Nog opvallend: Gilles De Coster begon zijn uitleg telkens - na poging vier luisterde niemand nog, maar toch deed hij plichtsbewust verder - met drie korte kuchjes, die verder geen nut hadden. Een signaal aan de mol? Of een eerste teken van een opkomende terminale keelinfectie? Je schrikt nergens meer van.

Opdracht twee speelde zich af in een bananenplantage, wat Gilles noopte tot de aan roekeloosheid grenzende uitspraak: ‘Gaan met die banaan!’ Of dat nu de reden is van álles dat dit seizoen in het honderd loopt, wil ik niet gezegd hebben, maar het valt alleszins niet te negeren. Net als Uma’s verbastering van Bert en Ernies bananensketch: als één van die twee geneigd is om een stuk fruit in z’n oor te duwen, dan is het toch altijd Ernie? Maar bon, er viel hier, me dunkt, niet héél veel geld te verdienen en dus ook niet héél veel te mollen. Mijn tunnel leidt rechtstreeks naar het molshoopje van Yens, voilà.

De laatste opdracht van deze aflevering had de beste moeten zijn: het traditionele ‘springen ze of springen ze niet?’-moment dat in de loop van tien seizoenen deel is gaan uitmaken van het ‘De mol’-DNA, maar dan met een intrigerend psychologisch element: een rad dat ofwel extra geld ofwel persoonlijke voordelen opleverde als de kandidaat de sprong waagde. Dat werkte evenwel niet helemáál. Omdat het onmogelijk te zeggen was of een medekandidaat nu al dan niet de waarheid sprak over de te verkrijgen bonus - en omdat het al bij al niet zó’n grote voordelen dan wel geldbedragen betrof - kwam het er veelal op neer of een kandidaat simpelweg graag wílde springen of niet. Dat leverde wel spectaculaire beelden op: van Sven, die zichzelf overwon, en van Manu, die op de valreep voor de begane grond koos. Maar goed ook, denk je achteraf.

En dan liet-ie dus nog eens, voor de zoveelste keer dit seizoen, z’n gehavende, uit de bek stinkende smoelwerk zien: het noodlot. Anke nam een aanloop, sprong en... brak haar elleboog op twee plaatsen. Het scherm ging snel naar zwart, om van haar pijn geen attractie te maken. En dat was dat: voor de tweede keer moest een kandidaat het spel verlaten omdat er van verder doen geen sprake meer kon zijn. De groep verliest zo z’n guitigste springer: de vrouw die zo de sigaret uit de mond van Lucky Luke zou schieten, en die méér heeft gedaan voor het imago van de Belgische politie dan commissaris Pasmans, Mega Toby én Andy Peelman samen. Adieu, Anke, adieu.

Ik weet niet wat verder de plannen zijn, maar als ik ‘De mol’ maakte, dan zou ik het idee om in de finale de kandidatenMarioepol te laten bestormen toch laten varen, en in de plaats - ik zeg maar iets - een spelletje schaar-steen-papier doen. Zonder échte scharen, stenen of papieren, want dan kun je er geheid weer een paar afvoeren. Ja, dit is een ‘De mol’-seizoen typerend voor het tijdsgewricht: één waarin je vooral hoopt dat het eindelijk eens gedaan is met de miserie.