Voor u naar het tweede seizoen van ‘De redders’ kijkt: ‘Nee, acteren kan Julie Vermeire niet, behalve als ze een selfie neemt’

Helemaal niemand zat erop te wachten, maar het tweede seizoen van ‘De redders’ staat nu op GoPlay. Sta me toe kort te zijn over het eerste deel, want ik moet hierna mijn ogen nog laten zandstralen.

Ik heb er zelf niet om gevraagd, en ook mijn naaste omgeving gaat vrijuit, maar blijkbaar moet er toch een holte bestaan in de samenleving die volgens marktonderzoek alleen opgevuld kan worden met alweer een reeks volgens het scripted reality-principe. Een andere benaming, evenmin vrij van contradictio in terminis, is docufictie. In het geval van ‘De redders’: een nagespeelde documentaire over een handjevol, welja, redders op het strand van Oostende.

Om die tot stand te brengen werd duidelijk geen moeite gespaard. De levensreddende technieken die te zien zijn, bijvoorbeeld, zouden volledig beantwoorden aan de regels van de kunst. Helaas ben je daar welgeteld niets mee als je je toevallig op het droge bevindt, en liever nog dan een accurate zwemslag of een degelijke reddingsboei tijdens het televisiekijken een passabel scenario ziet, of een acteerprestatie die enigszins overeind blijft bij een stugge zeebries. Daarbij, als je het dan toch over het realiteitsgehalte van ‘De redders’ wilt hebben: mijn persoonlijke herinneringen aan de Belgische kust ogen toch anders dan wat ‘De redders’ me aldoor voorhield. Er figureren alleszins minder aerodynamische basten en gestroomlijnde deernes in die per surfplank over de baren glijden, ambiërende drenkelingen tegemoet. In het beste geval, meen ik me te herinneren, kreeg je toen tijdens het zwemmen een stel jobstudenten in capuchon en korte broek die je vanuit een rubberboot per roeptoeter iets meedeelden als ‘Hé jij daar, je mag hier niet zwemmen, lul.’

Al aan de eerste aflevering kon je aflezen dat ‘De redders’ zich vaker zou bekommeren om de wisselende relaties die de personages met elkaar aanknopen dan om de gebeurlijke drenkeling. Met dat enige doel lijken ze ook bedacht, want verdere diepgang is net als acteertalent duidelijk niet wenselijk. ‘Nino is de naam, cappuccino is de faam’, stelde eentje zich voor, type Italiaanse dekhengst. Gek genoeg kwam niemand in de eerste aflevering op het idee om Nino in de branding een voet op z’n achterhoofd te houden, wat ik dan weer erg onrealistisch vond voor mensen die samen met hem in een strandhut gepropt zaten. Verder deden de personages me vooral aan ‘Spring’ denken. God weet dat ik niet graag aan ‘Spring’ denk.

Eén van de, nu ja, acteurs die in ‘De redders’ om evacuatie smeken, is Julie Vermeire. De enige keer dat ik ‘r van een getrouwe acteerprestatie kon verdenken, was toen haar personage een selfie nam. Acteren kan Julie dan wel niet, maar ze blijft wel een montere meid. En wat de mensen ook mogen zeggen, dat télt.

‘De redders’ seizoen 2, nu op GoPlay