televisie★★★☆☆
Voorlopig kijken wij nog met belangstelling naar ‘Geldwolven’, en dat is ook te danken aan Tom Van Dyck
De neerwaartse spiraal blijft, naast een veelgebruikt werktuig onder gynaecologen, een begrip waar ook scenaristen van fictiereeksen niet op uitgekeken raken. Ten bewijze daarvan kunnen wij, het betere kijkvee, sinds maandag de aandacht richten tot ‘Geldwolven’. Daarin zit de gestage op- en neergang vervat van Frank De Jong, gestalte gegeven door Tom Van Dyck, en fraude-expert bij een troosteloos verzekeringskantoor waar je zo te zien, als je niet oppast, weleens je hele leven kunt slijten onder tl-licht tot je plots domweg met pensioen gestuurd wordt.
Terwijl hij ter attentie van de kijker allerhande weetjes spuide over het verzekeringswezen, leerden we Frank kennen als een nadrukkelijke kantoorpik met navenant futloos pak en impotente snor. Als verdere karakterschets zagen we ’m ook met zekere regelmaat lurken aan een medicinale puffer. Frank is, bij gebrek aan een beter woord, nagenoeg kleurloos, maar zijn overijverige intonatie, het knerpen van een grijze muis die in weerwil van zijn lotsbeschikking ervan droomt havik te worden, en zijn zichtbare aanleg tot regelneverij deed me toch denken aan het register van de verwante snorrendrager Dirk Debeys, de rol waarmee Van Dyck eertijds op bekroonde wijze dit eigenste prachtblad van gepast memorabele reclamespotjes voorzag.
‘Iedereen is schuldig tot het bewijs van tegendeel,’ horen we Frank in de eerste aflevering nadrukkelijk zeggen, nadat hij met zichtbaar genoegen enkele onregelmatigheden heeft opgemerkt in het verhaal van één veronderstelde gedupeerde. Het geval wil dat ik het verzekeringswezen zo al niet te hoog heb zitten, waardoor ik me ook niet geneigd voelde om af te dingen op de waarachtigheid van Van Dycks vertolking, die alvast in het begin net grotesk genoeg oogde zonder dat de getrouwheid er geheel aan moest geloven: het volstaat te zeggen dat er vast mensen bestaan als Frank De Jong, zonder dat ik daarom hoef te popelen om hen de hand te drukken, laat staan dat ik me met de glimlach een omniumverzekering door hen laat aansmeren. Aanvankelijk vond ik het personage van Van Dyck zelfs wat ruim zitten voor de reeks die zich allengs aftekende in ‘Geldwolven’, en het benieuwde me wie van de twee zich nu eerst zou schikken naar de ander. Dat bleek, enigszins tot mijn teleurstelling, Frank te zijn, die zich gaandeweg voegde naar het narratief in plaats van omgekeerd.
Lees ook:
‘Geldwolven’-acteur Tom Van Dyck: ‘Dat je in deze tijd gewoon kunt zeggen: misschien ben ik homo, misschien fluïde, ik weet het allemaal nog niet. Dat lijkt me zo vrij’
Lees hier al onze dwarskijkers: In ‘Ik ben Camille’ moet de jonge superster maar liefst 5 keer geeuwen. Wij nog veel meer ★★☆☆☆
Kort daarvoor hadden Franks beroepsbezigheden als fraude-expert hem in aanraking gebracht met Chris De Wolf (Joren Seldeslachts), die er een dagtaak aan had om verzekeringsagenten als hij op te lichten. Volgens de overige personages beschikte Chris over een zodanig charisma dat het beduvelen van zijn directe omgeving een kolfje naar zijn hand was, maar ik bleek jammerlijk niet zo vatbaar als zijn omgeving. Dat iedere ambiërende linkmichel z’n eigen Jesse Pinkman benodigt, staat wel vast. Nadat Frank z’n vrouw betrapt had onder een andere man, en op kantoor ingeprent had gekregen dat hij, als puntje bij polis kwam, nog altijd meer muis was dan havik, zette dat bij hem iets in beweging dat later een omwenteling zal blijken, en waarbij hij het juk van kantoorslaaf zal afwerpen voor een clandestien bestaan als oplichter: verspreide toekomstvisioenen beloofden een pistoolloop tegen Franks achterhoofd, de climax van een overval waarin hij zelf mogelijk een bepalende hand had. De eigenlijke ommezwaai was echter al binnen de eerste aflevering gepiept, wat ik dan weer betrekkelijk snel vond gezien de kennelijke karakteriële rechtlijnigheid die Frank tot dan aan de dag had gelegd. Het duurde ook niet lang, een aflevering of twee, voor er bij nachte weer iemand omvergereden werd in een Antwerps havengebied: een scenariële ingreep als een andere, maar na ‘Over water’ vraag ik me stilaan af of ik ergens een overkoepelend thema gemist heb.
Voorlopig kijk ik nog even met een zekere belangstelling naar ‘Geldwolven’. Ook omdat een televisiescherm met Tom Van Dyck vooralsnog bekijkenswaardiger is dan eentje zonder.
Nu op Humo:
Het verdriet van Belgen met Iraanse roots: ‘Het is in Iran verboden een maagd te executeren. Daarom worden vrouwen in de cel verkracht’
Historicus Dirk Verhofstadt: ‘Wat Tom Van Grieken wil met Vlaanderen, laat de grondwet niet toe’