Waar Vlaanderens favoriete girl next door de energie blijft halen om haar rol in ‘Boer zoekt vrouw’ met zo’n naturel te spelen, blijft ons een raadsel

Stikstofperikelen, mestquota, faillissementen: je zou denken dat een hedendaagse agrariër wel wat anders aan z’n hoofd heeft dan zich te schikken naar de wensen van een tv-format dat in 2001 ontstond maar nu klinkt alsof het in de jaren vijftig is bedacht. Toch heeft de Iron Lady van dienst, in de sympathieke verschijning van de immer pittige, opgewekte én meelevende Dina Tersago, ook in dit veertiende seizoen vijf landbouwers bereid gevonden om zich de zoektocht naar een partner te laten aansmeren. Vier ‘toffe’ mannen en één ‘knappe’ vrouw, zeggen ze bij VTM, waar ze wel weten dat hun doelpubliek vast niet verlegen zit om een seksistisch clichétje meer of minder.

De eerste aflevering was geheel gewijd aan William, een 24-jarige ranchhouder uit Westerlo, en Elien, de ‘knappe’ melkveehoudster van wie sprake, een jaartje ouder dan haar Kempense streekgenoot. Ze bestiert met haar ouders een bedrijf van meer dan vierhonderd koeien in Lommel. Nieuwigheidje van het seizoen: de zoekende boeren moesten zich niet meer door een vermoeiend dik of juist vernederend dun stapeltje brieven heen worstelen. VTM en Dina hadden het een goed idee gevonden om de dames en heren die zich als mogelijk toekomstige partner hadden opgeworpen maar meteen allemáál naar de respectieve landbouwbedrijven te brengen. Een indrukwekkend oestrogeenkonvooi van meer dan tachtig zielen marcheerde Williams ranch op. Ik kreeg het benauwd in zijn plaats.

Elien had op haar beurt te kiezen uit 62 testosterontypes, van wie een flink aantal, zo bleek uit enkele welgemikte overzichtsbeelden, het genetisch niet heel erg getroffen had. Er was er eentje met ogen die iets te dicht bij elkaar stonden, een andere met een al te taps toelopend aangezicht die – zelfkennis is het begin van alle wijsheid - ‘zijn glimlach’ en zijn nogal creepy kijkende ‘blauwe ogen’ wilde uitspelen. Dat is mislukt. Nog andere kandidaten blonken uit door hun interessante skeletstructuur of door hun kekke hemdje, vermoedelijk door een hippe groottante uit de afdankertjes van C&A gehaald. De vurige Elien zei niet van ‘getaffel’ te houden, dus maakte ze er maar korte metten mee: twaalf mannen waren snel gekozen, de rest werd krachtdadig bedankt voor bewezen diensten. Toch was er één knappe kandidaat bij wie ze even uit haar rol viel en verlegen als een bakvis werd.

Hoe bull rider William zijn keuze zou maken? ‘Ik ga doen wat voor mij het beste aanvoelt,’ zei hij, ‘puur op gevoel.’ Het meisje dat het had aangedurfd even op de rug van zijn oudste stier Chocolate te gaan zitten, was een no-brainer: zij mocht erbij. Maar dé vrouw die hem ‘fysiek en qua joviale mondigheden’ het meeste bijbleef? Dat was Tietiana, een vamp met een doorschijnend bloesje die heel diep in zijn ogen had gekeken en toe was aan ‘een nieuw avontuur’. ‘Als ik over straat zou lopen,’ verklaarde William zijn ongetwijfeld goede gevoel, ‘dan zou ik me omdraaien en toch iets hebben van: amai, ja, knappe madam’.

De snedige montage en de smaakvolle muziekkeuze (Equal Idiots, The Brian Jonestown Massacre...) maken dit seizoen net een graadje campyer en daardoor genietbaarderd dan vele vorige. Maar de echte ster van ‘Boer zkt vrouw’ blijft diva Dina. Waar Vlaanderens favoriete girl next door de energie en de zwier blijft halen om haar rol met zo’n naturel te spelen, het is me een raadsel. Dat zijn wel meer dingen, zoals het feit dat dit gedateerde, almaar irrelevantere format al veertien seizoenen kijkers blijft trekken. Het zal hun gevoel zijn.