‘Waarom wachten’ was een verdienstelijke poging om familiale verbintenissen in de hand te werken

In de regel heb ik weinig fiducie in programma’s die mensen gewapenderhand nader tot elkaar willen brengen, maar ‘Waarom wachten’ kwam me niettemin over als een redelijke tot verdienstelijke poging om familiale verbintenissen in de hand te werken. Karine Claassen, in wie ik op dat vlak meer vertrouwen heb dan in de gemiddelde teevee-farizeeër - een gevoel dat weleens volledig subjectief zou kunnen zijn, zoals wel meer gevoelens -, bevraagt afzonderlijk een ouder en hun bekende afstammeling over elkaar. Waarom de grafrede afwachten om de familiale verstandhoudingen eens in woorden te vatten, dat is de gedachte.

Nadat Tine Embrechts en vader Rob hun beider verwantschap uit de doeken gedaan hadden tegenover Claassen, zagen we de twee een boswandeling ondernemen. De geluidsband met hun respectieve interviews werd hen onderweg langs een oortje gevoerd, opdat hun uitspraken, oorspronkelijk buiten elkaars gehoorsafstand gedaan, nu gespreksstof konden zijn. Bij monde van zijn veelzijdige dochter was vader Embrechts een veelal traditioneel gezinshoofd geweest dat de opvoeding van zijn telgen goeddeels uithuizig had doorgebracht, op vraag van zijn emplooi. Het vakgebied van vader Embrechts, emeritus professor internationale economie, had ook zijn gezin vormgegeven. Of het scheelde niet veel. Voorafgaand aan de verwekking was er zelfs twijfel geweest of een derde kind wel een te veroorloven luxe was, met de Club van Rome die kort tevoren nog gewag had gemaakt van grenzen aan de eindeloos gewaande groei. Dat gaf te denken: één periode van laagconjunctuur meer en er was mogelijk geen sprake geweest van Tine Embrechts. Het was misschien nooit goed gekomen met Guga Baúl.

Stichtelijk advies ten huize Embrechts werd om die reden vaak meegedeeld per vaderlijk schrijven. Toen de vrucht van zijn schoot op het punt stond zich te verloven met een Mexicaan, die om voor de hand liggende redenen nog in Mexico woonde, stelde vader Embrechts zijn dochter langs geschreven weg voor dat ze het misschien toch maar beter bij een goede vriendschap hield. Vruchteloos natuurlijk. Enamorada, wat wil je. Haar vader had haar gesteund in haar keuze, zei Embrechts, een scheiding later. Maar toch voelde ze hem nadien op tijd en stond nog ‘zie je wel’ denken. ‘Ik denk dat hij het zelfs ook eens gezegd heeft.’ Ze kreeg het moeilijk terwijl ze tegen Claassen het rouwproces omschreef dat volgde op het besef dat gezinsgeluk naar voorbeeld van haar ouders plots onhaalbaar was geworden. Ik geloof niet dat ‘Waarom wachten’ in de eerste plaats uit was op waterlanders, maar ze vallen evenmin uit te sluiten. Dat gezegd zijnde, een vraag als ‘Stel dat je je laatste gesprek met je dochter voert, wat zeg je dan?’, hoor je volgens mij altijd te wantrouwen. Niet het minst als interviewer.

Hoewel hij gerust de grootste fan wilde zijn van zijn dochter, bleef vader Embrechts naar eigen zeggen kritisch als ze zich inliet met ‘flauwekul’. Ik verwachtte halvelings dat de man daarna die keer zou hekelen toen zijn dochter zich, zogezegd voor een rol als pornoactrice en onder het mom van een licht absurd laatavondprogramma, in lakleer had laten steken door een stel oudere viespeuken, om Hugo Matthysen en Bart Peeters maar niet met naam te noemen. Maar nee: vader Embrechts doelde op de deelname van zijn dochter aan ‘The Masked Singer’. Hij herkent ongetwijfeld een laagconjunctuur als hij er één ziet. Zou hij dan toch een man naar mijn hart zijn?