‘WandaVision’ (Disney+) begint onverwacht, maar rijdt aan het eind resoluut op de E19 van Marvel

Verwachtingen waren de afgelopen maanden te mijden als vleermuizenbeten: achter elke hoek schuilde toch vooral onbegrensde ontgoocheling. Aan ‘WandaVision’ - het vlaggenschip van Disney Plus dat niet lang geleden als een in roze nevel gehulde zonsopgang verscheen aan de horizon van het Marvel Cinematic Universe - liet ik me toch vangen.

Opgepast: deze recensie bevat spoilers uit het eerste seizoen van ‘WandaVision’

Het concept van ‘WandaVision’ openbaarde zich in drie wonderbaarlijke openingsafleveringen. We troffen eertijds Avenger Wanda Maximoff (Elizabeth Olsen) lukraak in Westview, een typisch Amerikaans dorpje vol witte hekjes... in de jaren 50. Nog specialer: aan haar zijde was androïde annex manlief Vision (Paul Bettany), die we nochtans laatst hadden gezien toen opperslechterik Thanos voor Wanda’s ogen zijn schedel vermorzelde. En helemààl weird: ‘WandaVision’ was een sitcom, inclusief vaste camera’s, halfopen sets en ingeblikte lachband, die elke aflevering één decennium opschoof. Elke aflevering vertelde z’n eigen sitcomverhaaltje, maar onder de oppervlakte voelde je een Groot Mysterie sudderen. Immers: was Vision echt weer levend? Had Wanda haar immense magische krachten aangewend om een valse wereld te scheppen en haar fabelachtige verdriet een plaats te geven, of was zij evengoed een gevangene in het ‘The Truman Show’-achtige vagevuur van Westview? Er hing mysterie in de lucht!

De teleurstelling waaraan ik me, na er eerst een nachtje over te hebben geslapen, graag blootgeef, ligt niet aan de antwoorden, wel aan de evolutie van de reeks. De spirit van avontuur, risico en creativiteit waarmee ‘WandaVision’ begon - ik zal me altijd de bevreemdende scène herinneren waarin volbloed sitcomactrice Debra Jo Rupp haar man zag stikken en breed grijnzend maar met betraande ogen als een mantra bleef herhalen: ‘Stop it! Stop it!’ - voelde je na verloop van tijd wegsijpelen als lucht uit een ballon. Alsof de makers met al hun ambitieuze metanarratieven af en toe werden teruggefloten door Marvel: ‘Je moet het toch ook wel verankeren in onze Disney Plus-plannen, want we hebben hierna nòg achttien reeksen te promoten.’

En zo drukten de negen afleveringen van ‘WandaVision’ zich stelselmatig steviger in de potgrond van wat op een Powerpoint het ‘shared universe’ heet. Opeens moest er een corrupte overheidsdienst de kop opsteken (niet S.H.I.E.L.D. maar S.W.O.R.D., wellicht een zijtak van M.A.L.I.Ë.N.K.O.L.D.E.R.). In Monica Rambeau (Teyonah Parris) zag ik een leuke toevoeging aan de Marvel-cast en een eventuele opvolger van Captain Marvel, maar vooral ook iemand die in ‘WandaVision’ geen rol van betekenis te vervullen had. Kathryn Hahn was verrukkelijk als nieuwsgierige buurvrouw - leve de memes! - maar overbodig als slechterik. Is er iemand die de scènes buiten Westview, met de look van een gemiddelde ‘CSI’-aflevering, even boeiend vond als de vrolijke hommages aan Lucille Ball en Dick Van Dyke eromheen?

Verkende ‘WandaVision’ aanvankelijk de kleinste, meest onverwachte paadjes, dan reden we tijdens de finale weer resoluut op de E19 van Marvel: emotionele catharsissen ruimden plaats voor hoog in de lucht uitgevochten knokpartijen met veel computereffecten. Doodzonde voor een reeks die in z’n essentie, zonder alle bij de haren gesleurde ballast (die flashback naar het Salem van de 17de eeuw, iemand?) ging over rouwverwerking en verlies. Dat zijn onderwerpen die niet gediend zijn van een superheldenfranchise waarin de dood altijd wel een tramhalte zal zijn, nooit de eindbestemming.

De slotsom: Wanda’s verdwenen kinderen roepen haar nog altijd toe, een versie van Vision zweeft ergens rond, te wachten op een reünie - Wanda verloor alles, maar wat telt, is dat ze nu Scarlet Witch heet, en een nieuw kostuum draagt. In de lucht hangt geen mysterie meer, alleen een handvol sequels.