Was 'Deep Water' in de jaren ‘90 gemaakt, kregen we ongetwijfeld de blote derrière van Ana de Armas te zien. In 2022 ligt dat anders

Toen Kim Basinger zich in 1986 in de softskinclassic ‘9 1/2 Weeks’ door Mickey Rourke liet blinddoeken, waarna het stel aan de slag ging met ijsblokjes, aardbeien en groene pepers, luidde dat in Hollywood het begin in van een liederlijk tijdperk. In het zog van het wereldwijde succes van die film lieten de studio’s hun pudeur vallen en begonnen ze ineens de ene softerotische film na de andere uit te brengen: ‘Basic Instinct’, ‘Fatal Attraction’, ‘Sliver’, ‘Wild Orchid’. ‘Consenting Adults’, ‘Body of Evidence’, ‘Disclosure’, ‘Color Of Night’, ‘Jade’.

Diverse ingrediënten gaven die films een zekere standing, zoals de ruime budgetten, de tamelijk spannende scenario’s, de glossy fotografie, en het gegeven dat zelfs grote mannelijke Hollywoodsterren als Bruce Willis, Michael Douglas en Willem Dafoe er ineens geen graten in zagen om hun blote derrières of andere naakte lichaamsdelen (het pietje van Bruce!) op het grote doek te laten bewonderen. Maar net zoals het fenomeen van de monokini op de stranden opkwam en weer verdween, zo sloeg de golf van softerotische films in 1995 uiteindelijk stuk op het floppen van Verhoevens ‘Showgirls’. Ofschoon er in Tinseltown sindsdien nog wel sporadisch naar wulpse attributen werd gegrepen (‘Fifty Shades of Grey’!), was het genre van de Amerikaanse softerotische film na ‘Showgirls’ morsdood.

Tot nu: alsof de jaren ‘90 nooit helemaal zijn weggeweest, verschijnt er op Amazon met ‘Deep Water’ zowaar nog eens een onversneden erotische thriller, glossy fotografie en naakte supersterren inbegrepen. De regie was in de kundige handen van specialist Adrian Lyne, de Britse cineast die de golf indertijd op gang bracht met ‘9 1/2 Weeks’, vervolgens een wereldhit scoorde met ‘Fatal Attraction’ en de mist inging met ‘Lolita’, en nu na 20 sabbatjaren zijn comeback maakt in het genre dat hij groot hielp maken (tussenin tekende hij ook voor één van de onvergetelijkste koortsdromen uit de jaren ‘90: ‘Jacob’s Ladder’). Nu moeten we meteen zeggen dat, zeker vergeleken met het kruismoment uit ‘Basic Instinct’ of de druipende kaarsvetscènes uit ‘Body of Evidence’, de wulpsheid in ‘Deep Water’ wel meevalt. Of, indien u hoopte op een reeks hete keespartijtjes, tégenvalt.

Ter illustratie wijzen we op de scène waarin hoofdactrice Ana de Armas poedelnaakt uit de badkuip oprijst: daar waar de camera in de jaren ‘90 beslist haar blote derrière wellustig in beeld zou hebben gebracht, blijft het topje van haar bilnaad anno 2022 dankzij een simultaan méé oprijzende cameralens nét buiten het beeldkader. Of hoe één enkele subtiele camerabeweging het verschil blootlegt tussen de libertijnse jaren ‘90 en de preutse jaren ‘20. De Armas en Ben Affleck vertolken twee echtelieden die een pact hebben gesloten: zolang zij af en toe een buitenechtelijk pleziertje mag beleven, blijven ze een stel vormen. Wat concreet betekent dat Vic tijdens een feestje vanop het gelijkvloers lijdzaam toekijkt hoe Melinda op de balustrade zwoeltjes met één of andere knappe pianoleraar staat te flirten.

Het plot dikt aan wanneer Vic tijdens een conversatie met één van Melinda’s toyboys voor de lol beweert dat hij de vorige minnaar van zijn echtgenote eigenhandig om het hoekje heeft geholpen. Een sarcastisch grapje, dat in de vriendenkring van Vic en Melinda algauw een eigen leven gaat leiden: zeker de schrijver Don Wilson (de immer geweldige Tracy Letts) begint met een argwanende blik naar Vic te turen. En er speelt nog iets anders, iets donkerder: ofschoon hij alleen maar een grapje maakte (of níet?), begint er in de getergde Vic iets te broeien - alsof die grap in zijn brein een wel héél duister zaadje heeft geplant. We hebben het nog maar zelden in hem gezien, maar gaandeweg begint Affleck in ‘Open Water’ - en dan zéker wanneer hij in het bijzijn van die pianoleraar zijn handen staat te wassen en nét iets te theatraal het kraantjeswater van zijn tengels schudt - zowaar een zekere dreiging uit te stralen. Way to go, Ben!

Sommige critici hebben geschreven dat er tussen Affleck en de Armas te weinig seksuele chemistry hangt, en dat klopt: het vonkt tussen hen een stuk minder dan tussen de Armas en Daniel Craig in ‘No Time To Die’. Maar wat die critici over het hoofd zien, is dat het gemis aan chemistry voor Melinda net de reden vormt om de passie, die ze niet langer vindt in haar huwelijk met Vic, elders te gaan zoeken. Of ‘Deep Water’ nu een goeie film is? In de eerste helft wel: in het langzame ontwaken van de booswicht in Vic - check hoe zijn vingerknokkels in een closeup letterlijk wit uitslaan wanneer hij in een opstoot van woede en jaloezie met zijn hand de trapleuning omknelt - en in de broeierige ‘er hangt een moord in de lucht’-atmosfeer, herkennen we de vingerafdrukken van Patricia Highsmith, op wier gelijknamige roman ‘Deep Water’ is gebaseerd.

De setup is dus goed, maar de payoff stelt teleur: zodra Lyne ons tijdens de climax trakteert op het enigszins potsierlijke beeld van Affleck die op een mountainbike wild trappend de achtervolging inzet op een wegscheurende auto, zakt de film zelfs als een plumpudding in elkaar. O ja: volgende keer ook wat meer ijsblokjes, aardbeien en groene pepers graag.