We hadden het graag op een schateren gezet tijdens de noodeditie van ‘Het nieuws’ op VTM, maar daarvoor werd alles ons toch iets te reëel

Enigszins tegen mijn gewoonte in stemde ik die maandagavond af op VTM voor mijn avondlijke nieuwsinname, want even tevoren was het zorgwekkende bericht binnengelopen dat het Antwerpse gebouw van DPG Media geheel en al ontruimd werd. Omdat ik in andere omstandigheden persoonlijk ook weleens datzelfde gebouwen frequenteer, en omdat ik nu eenmaal liever op de hoogte blijf inzake personeelsbeleid, leek het me dus aangewezen om zelf poolshoogte te nemen. Weliswaar vanop veilige afstand, die, tot mijn niet geringe opluchting, gelukkig ook Dany Verstraeten gegund was: Dany had na de terreurdreiging ijlings de uitwijk genomen naar Vilvoorde, for old times’ sake, en sprak de kijker nu toe vanuit wat hij een noodstudio noemde: een ruimte die de VTM-nieuwsdienst na hun uitwijk richting Antwerpen blijkbaar in portefeuille bewaard had in geval van apocalyptische tijdingen. Bommeldingen bleken daar ook onder te vallen. Zouden ze bij de VRT eigenlijk een noodstudio hebben?

Ik had gehoopt op een zweem nostalgie in Dany’s stem bij die terugkeer naar de heimat, maar dat viel eerder mager uit. Mogelijk was hij te bezorgd dat de krakers die hij voor uitzending nog eigenhandig uit de door leegstand geteisterde noodstudio had verjaagd, zouden terugkeren met versterking – stelt u zich daar gerust taferelen bij voor als dat waarin Jezus de op geld beluste handelaars hardhandig uit de tempel weerde, maar dan met de handelaars aan de andere kant. Misschien had één van de krakers wel verdacht veel op een verfomfaaide Elke Pattyn geleken, wat ook al weinig goeds zou betekenen.

Maar waar ik heen wou: als Dany zich zorgen maakte, dan viel dat alleszins niet af te lezen van zijn zelfs bij noodtoestand succulent uitgelichte gelaat. De autocue had de vlucht naar Vilvoorde echter niet gehaald, want Dany las z’n tekst zichtbaar af van een laptop. Dat stond het oogcontact met de kijker ietwat in de weg, en dus ook Dany’s vermogen om bij slecht nieuws als dit een zorgelijke uitdrukking te berde te brengen middels volle inzet van zijn fysionomie, die daartoe dan ook in piekfijne staat bewaard wordt door bevoegd medisch personeel. Ook het geluid viel weleens weg, wat je zelfs tijdens andere onderwerpen eraan herinnerde dat dit allesbehalve een reguliere uitzending was. En mocht je toch verkeerdelijk die indruk krijgen, dan waren er nog altijd de subtiele toespelingen die Dany in zijn teksten verwerkt had. Het bericht over de beslissing van een grote autofabrikant om niet meer samen te werken met kleinere garagehouders noemde hij zo ‘een bom onder de autosector’. Beter een bom onder de autosector dan onder je bureau, denk ik dan.

Faroek Özgünes, die in Antwerpen was achtergebleven en in het regenweer aldaar had postgevat onder een wel erg luidruchtige paraplu, getuigde live in de uitzending hoe hij met de collega’s onder politiebegeleiding naar een veilige plek gebracht was. Bij nader inzien bleek dat gewoon de overkant van de straat te zijn, wat ik niettemin geruststellend vond: met zo’n beperkte perimeter kon een mogelijke dreiging met atoomwapens dus uitgesloten worden. Ook markant vond ik Dany’s mededeling later in de uitzending dat Annelies Verlinden, minister van Binnenlandse Zaken, niet voor de camera wilde reageren op de uit de voegen gebarsten kampioenenviering in Brugge. Misschien gebeurde dat wel op aanraden van haar veiligheidsteam, bedacht ik, dat haar voor de zekerheid ingeprent had om zover mogelijk uit de buurt te blijven van in het vizier lopende VTM-journalisten.

Dramatischer werd het gelukkig niet meer, want aan het einde van de uitzending werd ons alweer gemeld dat de politie het DPG Media-gebouw veilig genoeg achtte om ze weer te laten betrekken door het koukleumende want intussen natgeregende mediavolk op de stoep. Later vernam ik dat de dreiging in kwestie, naast een vermeend bompakket, bestaan zou hebben uit een extreemrechtse knokploeg die vanuit Nederland naar Antwerpen wilde afzakken om gewapenderwijs het onderduikadres te bemachtigen van Marc Van Ranst, dat luidens hen publiek geheim is onder journalisten, die volgens dezelfde bronnen tijdens de vergaderingen ter voorbereiding van de Nieuwe Wereldorde dan ook een loge delen met ’s lands virologenbestand. Zo stond het immers op het internet. Ik had het graag op een schateren gezet in het licht van zoveel onversneden surrealisme, maar daarvoor werd het me onderhand toch allemaal iets te reëel.