‘We Have a Ghost’ op Netflix ontpopt zich van een traditioneel spookverhaal tot een soms erg geinige satire

Het zou ter afwisseling eens verfrissend zijn om een spookhuisfilm te zien die zich helemaal afspeelt in een paalwoning, een iglo of een gerenoveerd Gents arbeidershuisje, maar neen: zoals gebruikelijk begint ‘We Have a Ghost’ - nu op Netflix - met een Amerikaans gezinnetje dat nietsvermoedend z’n intrek neemt in een oud landhuis dat, precies zoals dat hoort in Amerikaanse spookhuisfilms, een klein beetje lijkt op het beroemde pand uit ‘The Amityville Horror’.

Het overdadige spinrag op de lambriseringen toont aan dat het huis al een eeuwigheid niet meer werd bewoond, terwijl de hoge plafonds, de dunne glasramen en de ongeïsoleerde plankenvloeren laten vermoeden dat de EPC-score van het gebouw niet al te hoog ligt. Gezien de titel van de film is het wellicht geen spoiler wanneer we vertellen dat het huis een wel héél speciaal verborgen gebrek vertoont: er woont een geest op de zolder. ‘U heeft ons niet verteld dat er in het huis een spook rondwaart!’ zo beklaagt de vader (altijd een beetje raar om Anthony Mackie níet in zijn Falcon-outfit te zien) zich bij de makelaar. Die hem droogweg antwoordt dat, als het om de aanwezigheid van spoken gaat, makelaars geen meldingsplicht hebben.

Wat er daarna gebeurt? Wel, laten we voor het gemak even meteen naar de vijftigste minuut springen. En hop, we vallen pardoes in een scène waarin Ernest de geest (David Harbour) wordt belaagd door cameraploegen, parapsychologen, CIA-agenten, én door een hysterische mensenmassa die wordt aangevoerd door (we verzinnen niets) een Jezus Christus-lookalike. Het klinkt behoorlijk geflipt, maar één van de frisse geneugten van 'We Have a Ghost' is nu net hoe het verhaal zich in het eerste uur met veel vaart en animo van een traditioneel spookverhaal openplooit tot een soms erg geinige satire waarin vrolijk de spot wordt gedreven met onze obsessie met celebs, mediahypes en social media. Op Tiktok wagen miljoenen jongeren zich aan de Ernest-challenge (probeert u het ook maar eens!); een meisje post een filmpje waarin ze zegt dat ze zwanger wil worden van Ernest; en dan is er nog die ene wappie die meldt dat hij meer gelooft in Ernest dan in Corona. Wij moesten nog het hardste lachen met die kerel die op YouTube stelt dat - en nu volgt een doordenker - ‘Even if you're not made out of matter, you still matter’. Hebt u 'm?

Verder waren onze trommelvliezen er zeer over te spreken dat het avontuur wordt ondersteund door een lekker ouderwetse symfonische score in de toonaard van de soundtracks die Jerry Goldsmith en John Williams indertijd componeerden voor jaren 80-classics als ‘Poltergeist’, ‘Matinee’, ‘Amazing Stories’ en ‘E.T.’. Het was trouwens die muziekscore (van Bear McCreary) die ons, meer nog dan de avontuurlijke spirit die je aldoor door het verhaal voelt waaien, deed beseffen dat ‘We Have a Ghost’ eigenlijk perfect thuishoort in de lijst van (niet altijd even geslaagde) grotepublieksfilms die in de eighties werden geproduceerd door Steven Spielberg: ‘The Goonies’, ‘Young Sherlock Holmes’, ‘Batteries Not Included’, ‘Poltergeist’. In de tweede helft van ‘We Have a Ghost’ proberen enkele kids te achterhalen wie de met geheugenverlies kampende Ernest eigenlijk is: net zoals Elliott en zijn vriendjes E.T. terug naar huis probeerden te helpen!

De film duurt uiteindelijk véél te lang, en de mindere tweede helft is soms zó sentimenteel dat we sissend van ergernis in ons televisiedekentje beten. Niettemin zijn we blij dat Ernest even is komen spoken.