‘We hebben niet naar de kampioen gekeken,’ zei Wesley Sneijder over de Rode Duivels. Wij zagen iets anders

Na die van Neymar op het bronzen WK reeg Thibaut Courtois nu ook de scalp van Ronaldo aan zijn degen. Dribbel, save, goal! Wie de Europees kampioen naar huis stuurt, mag de titel ambiëren. België-Portugal: 1-0.

Er moest Thibaut Courtois iets van het hart, luttele dagen voor hij vanuit Madrid naar Tubeke vloog en eerst nog tijd maakte voor Humo. Keepers verdienen meer respect, vond hij. Een pluralis majestatis was het, want uiteraard ging het over hemzelf: ‘Zonder goede doelman overleeft België de kwartfinales van het WK tegen Brazilië niet,’ merkte hij ter illustratie fijntjes op. Een verwijzing was het naar de plaatsbal van Neymar op het WK drie jaar geleden, door hemzelf uit de winkelhaak gezweefd. België ging door naar de halve finales en Courtois was de held van de avond.

Pompen of verzuipen was het toen, en dat was het ook nu – voor een plaatsje in de kwartfinales – tegen de Portugezen. Of zoals NOS-commentator Arno Vermeulen het uitdrukte: ‘Vrouwen, kinderen en huisdieren eerst!’ Het aardige is dat er niet eens leedvermaak in doorklonk, ook al zat Vermeulen nog midden in zijn verwerkingproces van de Nederlandse uitschakeling eerder die avond. ‘Wat een hartstocht,’ verzuchtte hij op het eind bewonderend, en het leek wel alsof hij Oranje al vergeten was en een nieuw team om voor te supporteren had gevonden. Lucky you, Arno.

Al die tijd had Courtois geen krimp gegeven. Sloeg een vrije trap van Ronaldo uit zijn doel, had een reuze reflex in huis op een kopbal van Rúben Dias, dook onvervaard in de voeten van André Silva, en schoof – toen het niet anders meer kon – snel zijn linkerdoelpaal een decimetertje naar binnen. Maar het mooist was die ene dribbel waarmee hij Ronaldo in de wind zette, en niets vermoedend het hoogtepunt van de partij inleidde. Een handvol seconden later lag de bal aan de overkant in het doel. Een zwabberbal van Thorgan Hazard, knullig gegrabbel van Rui Patrício, en het stond 1-0. Het verschil tussen België en Portugal? De keeper.

‘Italië is gewaarschuwd,’ besloot Vermeulen na negentig zenuwslopende minuten, maar in de NOS-studio deed Wesley Sneijder of hij het niet gehoord had: ‘We hebben niet naar de kampioen gekeken, zéker niet,’ zei hij met een verwrongen grimas, alsof hij het broodje kroket uit de kantine eerder die avond slecht had verteerd – of de Nederlandse uitschakeling, dat kan ook. Nou, dat had hij een dag eerder tijdens Italië-Oostenrijk vast ook niet gedaan. Leuk ploegje, die Italianen, dat wel. Alleen, drie keer in het Colosseum gevoetbald, lekker dicht bij huis. Toen ze ook eens het vliegtuig op moesten, liep het voor geen meter meer.

Italië tijdens de groepsfase leek wel een kopie van de Rode Duivels op het WK. Hartveroverend voetbal, leuke goals, negen op negen. Maar wat ben je met drie referentiematchen – typisch nietszeggend voetbaljargon – als je vervolgens zo belabberd voor de dag komt tegen een hooguit sympathiek ploeterend Oostenrijk? Als toernooivoetbal vereist dat een team groeit, kan Roberto Mancini in de leer bij die andere Roberto, Martínez. Diens Rode Duivels zitten nog steeds op schema. Zoals tegen Brazilië trokken ze een resultaat over de streep, maar anders dan tegen Frankrijk liepen ze niet in het Portugese mes. ‘Er zit een veiligheidsklep in het spel van België,’ had ook Vermeulen al vroeg in de gaten. Als Martínez iets goed heeft begrepen de voorbije drie jaar, dan wel dat hij een winnaarsmachine van dit Belgisch elftal moest maken. De schoonheidsprijs, die laat hij voortaan aan anderen. Aan de Italianen, bijvoorbeeld.

Het Moment

Het beeld van de catacomben, kort voor de Rode Duivels het veld weer betreden voor de tweede helft. Eden Hazard en Axel Witsel draaien zich zorgelijk naar Kevin De Bruyne, de blik op zijn enkel gericht: ‘Ça va?’ De Bruyne draait het gewricht los. En blijft dat doen. Twee minuten later gaat hij zitten en zwaait met de arm: ça ne va plus. Kreupel geschopt door João Palhinha, een slagerszoon met een engelengezichtje.

Belgisch succes op dit EK zal afhangen van Courtois, De Bruyne, Hazard en Romelu Lukaku – zo klonk het voor het toernooi. De Bruyne en Lukaku schitterden al, Courtois nu ook. Tegen Portugal bracht Martínez voor het eerst z’n All Star Team tussen de lijnen. Met Eden Hazard, dus. ‘Waarom?’ werd hem voor de aftrap gevraagd. ‘Hij is onze kapitein,’ antwoordde de bondscoach. Daar kreeg Ruben Van Gucht geen speld tussen.

Ook tegen de Portugezen was Hazard niet beslissend, al wordt hij wel steeds beter. Zelfs Sneijder was blij om hem weer op z’n oude niveau te zien, al kan dat ook een open doekje van Real-spelers onder mekaar zijn geweest. Toch haalde Hazard het einde van de partij niet, wegens iets wat op een blessure lijkt die mogelijk de rest van zijn toernooi hypothekeert. En zo eindigde de zegetocht tegen de uittredende Europees kampioen zoals dit EK voor de Belgen begon: zonder Hazard en zonder De Bruyne.

Vooral dat laatste baart zorgen. Want zoals Humo drie jaar geleden al schreef: ‘De Bruyne is de dirigent van dit elftal, Hazard de solist.’ Zonder dirigent soleren solisten zich een ongeluk. Ondertussen speelt die andere Hazard, Thorgan het toernooi van zijn leven.

De Quote

‘Ik kreeg krampen in m’n rug van het schelden’ – Jan Vertonghen, over de door de Belgische aanvallers beroerd uitgespeelde counters in het slot.