‘We moeten eens praten’ op Eén: ‘Hier bloeit iets moois uit’

Op het schilderij ‘De wandelaar boven de nevelen’ van Caspar David Friedrich staat de dagtripper in kwestie op een puntige rots het Elbezandsteengebergte te overschouwen, verzwolgen door de mist. Het heet een subliem meesterwerk van de romantiek te zijn, vol terrible beauty, schoon en angstwekkend tegelijk. De personages uit de korte nieuwe VRT-reeks ‘We moeten eens praten’ zullen zich wel in die dagtripper herkennen: hun lange, door de stortvloed van het leven langzaam geërodeerde relatie breekt op zo’n puntige rots kapot, en hun gevoelens beginnen aan een hartstochtelijke tango.

Voelen afwisselend vlagen van onvoorwaardelijke liefde en verstikkende uitzichtloosheid: Alex (Rik Verheye), een Rik Verheyaanse dertiger (hij noemt zijn dagboek ‘een archief van gedachten en mijmeringen’) die eerder fluitend rond de moeilijkheden en verantwoordelijkheden van het volwassen leven struint, en zijn vriendin Els (Clara Cleymans), die met haar twee voeten in de werkelijkheid meent te staan en daar - wanneer haar lief maar blijft zweven - uiteindelijk iemand anders leert kennen die haar wél de nodige stabiliteit kan bieden. Heikel punt: wanneer zij de noodlottige woorden uit de titel uitspreekt, blijkt er net een dodelijke gifwolk boven het land te zweven, en moeten de nieuwbakken ex-geliefden nog één nacht in elkaars gezelschap toeven. De onmogelijk te beantwoorden vraag die naast de wolk boven hun hoofden hangt: hoe kan je iemand die je zo graag ziet nu zo hard kwetsen?

Rik Verheye en Clara Cleymans vertolken elk op hun eigen manier treffend de dichtgeklapte, verkrampte hartspieren van hun personages. Ik heb iemand zelden zo treffend een blik van vertwijfeling zien opzetten als Rik Verheye, wanneer Alex herinnerd wordt aan een avondje bijna-overspel. Het is een blik die zegt ‘hoeveel wéét je precies?’ en hij is vooral treurig.

Ook de wanhoop in zijn stem - ‘Zuip ik te veel? Zuip ik te weinig? Stinkt mijn bek? Ik ben toch wie ik altijd al geweest ben?’ - suggereert enige levenservaring op het vlak van eenzijdig in de kiem gesmoorde liefde. Cleymans lijkt héél even, in de eerste aflevering, terecht te komen in het korset van De Zeur Met De Hoge Verwachtingen, maar mag al snel even onredelijk en wispelturig acteren als haar mannelijke cohort. Joehoe!

Wanneer de gevoelige, vaak enorm geestige dialogen bruusk worden verruild voor halfbakken zelfmoordpogingen of perfect op maat van een Oscar-filmpje in scène gezette Grote Uitbarstingen, voel je de afleveringen wat al te nadrukkelijk naar het theatrale neigen. Maar dan volgt er meteen weer een klein moment of een goeie zin: ‘Een bruin vermoeden hebben, dat klinkt als moeilijk kunnen kakken.’ Scenarist Joost Vandecasteele - hoed af - bulkt van zulke kleine momenten: een symbolisch in de diepvries gestopte ring, een al dan niet fake pornokreuntje, een treurige vrijpartij... Zo af en toe ook een zowel kant als wal rakende levenswijsheid: ‘Een relatie kan soms een fase zijn om een betere partner te worden voor een ander.’

‘We moeten eens praten’: wat er daarna volgt, is zelden fraai, maar hier - dichtgeklapte, verkrampte hartspieren of niet - bloeit er iets moois uit. (vvp)