‘We own this city’ is een correctie op ‘The Wire’: ze geeft aan dat de al niet bijster hoopvolle boodschap van die reeks nog te optimistisch was

Net nu de Amerikaanse samenleving weer in al haar voegen kraakt, keert de ploeg die vijftien jaar geleden in het meesterlijke ‘The Wire’ de vinger op heel wat wonden legde, terug met een nieuwe reeks: ‘We own this city’, een zesdelige miniserie die glashelder laat zien dat de situatie de afgelopen decennia alleen maar erger is geworden.

‘Er bestaat geen grotere dictatuur in Amerika dan die van een agent in zijn wijk’, zegt een personage - zelf politieagent - in de tweede aflevering van ‘We own this city’. Wat hij en zijn collega’s aanrichten in de straten van Baltimore is dan ook een schrikbewind: elke dag steken ze iedereen die zich zelfs maar een beetje verdacht gedraagt achter slot en grendel, goed wetend dat de meesten niets te laste kan worden gelegd. De massa-arrestaties zijn een vorm van preventie: mensen in de gevangenis kunnen geen geweld plegen en elke dag zonder moord of doodslag helpt om de cijfers op te krikken. In 2005, het hoogtepunt van de arrestatiegolf, werden er in de stad - die net iets groter is dan Antwerpen - bijna 100.000 mensen opgepakt, of zowat één inwoner op zes.

Waar die waanzinnige aanpak toe heeft geleid, is het onderwerp van ‘We own this city’, een dramaserie die in nauwelijks zes uur tijd het probleem haarfijn ontleedt en er tegelijk meeslepende televisie uit weet te halen. Aan de ene kant zorgden de vele arrestaties voor steeds brutaler politiegeweld, gericht tegen het arme, in hoofdzaak zwarte deel van de bevolking. Het bekendste slachtoffer is de 25-jarige Freddie Gray Jr., die in 2015 stierf nadat hij door de politie was meegenomen; het is in de nasleep van dat drama dat de advocate Nicole Steel onderzoekt waarom de politie van Baltimore zo vaak aangeklaagd wordt en vooral hoe het kan dat sommige agenten vrolijk verder werken terwijl er vijftig dossiers tegen hen zijn opgestart.

Aan de andere kant leidde het systeem ook tot iemand als Wayne Jenkins, spilfiguur in een schandaal dat de stad op zijn grondvesten liet daveren. Jenkins behoorde tot de Gun Trace Task Force, een elite-eenheid van de politie die opmerkelijke successen boekte in de strijd tegen de misdaad. Maar na een tijdje bleek dat de goeie rapporten die Jenkins en co. konden voorleggen niet helemaal koosjer waren en dat de eenheid zelf een broeihaard van corruptie, zelfverrijking en afpersing was. ‘We own this city’ volgt hoe de FBI de onfrisse praktijken van de Gun Trace Task Force op het spoor komt, maar laat ook zien dat Jenkins, de agent die zich ontpopte tot crimineel, evengoed een product is van de omstandigheden waarin hij na zijn opleiding werd gedropt.

Van David Simon over George Pelecanos tot Ed Burns: de naam van zowat iedereen die indertijd achter de schermen betrokken was bij ‘The Wire’ passeert hier weer in de begintitels, en als je niet beter zou weten, zou je nauwelijks zien dat er sinds het einde van die reeks vijftien jaar zijn verstreken. De technologie is veranderd en in plaats van beepers te gebruiken durven de drugsdealers al eens met elkaar te FaceTimen, maar ‘We own this city’ lijkt met die trage opbouw, de vele verhalen die door elkaar zijn verweven en de sobere, secure dialogen waarin geen woord te veel of te weinig staat toch vooral op een nagekomen zesde seizoen, zij het dan in grote mate met andere acteurs. Maar eigenlijk is deze miniserie minder een vervolg dan wel een correctie op de voorganger, en geeft ze aan dat de - sowieso al niet bijster hoopvolle - boodschap van ‘The Wire’ achteraf bekeken eigenlijk nog te optimistisch was.

‘The game is the game’, zo klonk het in 2008 in de finale van ‘The Wire’, waarna in een lange montage te zien was hoe in de war on drugs eigenlijk alles hetzelfde zou blijven, behalve dan de gezichten van de mensen die meespeelden. Maar aan één kant van de tafel, bij de politie, is er wel veel veranderd, alleen niet ten goede. ‘We own this city’ draait net als het eerste seizoen van ‘The Wire’ rond een afluisteroperatie, maar hier zijn de doelwitten geen drugsdealers maar collega ‘s van de mensen die achter de knoppen zitten. En agenten als Jimmy McNulty en Bunk Moreland die nog enige idealen hadden en verbondenheid en zelfs respect voelden voor de mensen die ze elke dag op straat tegenkwamen zijn vervangen door Jenkins of iemand als Daniel Hersl, een cynische leegloper die vindt dat een goeie politieman niet zonder geweld kan.

Nog donkerder dan ‘The Wire’: het zal wellicht niet de beste reclameslogan zijn, maar ‘We own this city' is desalniettemin voor elke fan van die reeks, of voor iedereen die zijn misdaadseries graag hyperrealistisch en compromisloos heeft, een aanrader.