We waren klaar met ‘The Mandalorian’, maar na het derde seizoen blijkt dat de reeks nog niet klaar is met óns

Weet u het nog? Hoe de rebellen in de slotscènes van ‘Star Wars: Episode VI - Return of the Jedi’ in hun grootse overwinning op de dictators van het Galactische Keizerrijk stonden te vieren? Vuurwerk spatte uiteen, de pluizige Ewoks hieven een triomfantelijk lied aan, C-3PO waagde zich aan een dansje, Chewie slaakte een brul, Lando en Han vielen elkaar lachend in de armen, Luke en Leia drukten elkaar tegen de borst, en zelfs de force ghosts van Obi-Wan Kenobi, Yoda en de tot inkeer gekomen Anakin Skywalker fuifden mee. Palpatine was verslagen, de toekomst in a galaxy far, far away oogde voor het eerst lang Lords of the Sith-loos.

Cut naar Season 3 van ‘The Mandalorian’, waarvan de seizoensfinale zopas op Disney + verscheen. Zoals in de voorgaande seizoenen hebben showrunners Jon Favreau en Dave Filoni in het derde seizoen alweer héél hard hun best gedaan - wat ons betreft ietwat vruchteloos - om de cultus van de Mandalorianen dezelfde mystieke allure te geven als de Jedi-mythologie. Er werd door de gehelmde krijgers wederom een eind weg geluld over The Way, over de hardheid van Beskar-staal en over het belang van The Forge, de grote Smidse van de Mandalorianen, waarbij het u misschien is opgevallen dat er slechts één letter verschil is tussen The Forge en The Force.

Maar gelukkig is er meer, véél meer. In een reeks belangwekkende scènes die ogenschijnlijk geen Banthahaartje te maken hebben met de centrale verhaallijn van Mando (Pedro Pascal) en Baby Yoda, zien we in het derde seizoen ook hoe de Nieuwe Republiek afrekent met de restanten van het verslagen Keizerrijk (want vergeet niet: op de ‘Star Wars’-tijdlijn situeert ‘The Mandalorian’ zich slechts enkele jaren ná het bovenvermelde overwinningsfeest op Endor). De Star Destroyers van de keizerlijke vloot worden uit de vaart genomen en ontmanteld. Keizerlijke gevechtsdroids worden geherprogrammeerd om de gemeenschap te dienen. Soldaten die het Galactic Empire afzweren, komen in aanmerking voor een zogeheten Amnestie Programma.

Het heelal lijkt bezig aan de grote wederopbouw, maar diep in de schaduwen verzamelen zich de oude vijanden. In Chapter 23 (oftewel de zevende aflevering van het derde seizoen) zien we hoe enkele keizerlijke warlords tijdens een clandestiene meeting hun gal spuwen op de Nieuwe Republiek en hoe ze zich voornemen om opnieuw orde in het heelal te brengen. Wanneer ze op het eind van die zogeheten Schaduwraad gezamenlijk ‘Leve het Keizerrijk!’ uitroepen, klinken ze zowaar als een bende oude nazi’s die, uit heimwee naar de goede oude tijd van Het Derde Rijk, uit volle borst ‘Heil Hitler!’ joelen. Dé vraag die na die omineuze Schaduwraad op de lippen van iedere ‘Star Wars’-fan blijft branden, is natuurlijk wat die schurken eigenlijk bedoelen met het wel héél dreigend klinkende Project Necromancer. Wordt hier gezinspeeld op de komst van Supreme Leader Snoke in ‘The Force Awakens’? Of op de verrijzenis van Palpatine in ‘The Rise of Skywalker’?

Hoe dan ook: voor de eerste keer sinds de start van ‘The Mandalorian’ kregen wij eindelijk - éindelijk! - het spannende gevoel dat er écht iets van belang gebeurde; dat de nogal kinderachtige verteltoon van de eerste twee seizoenen werd verlaten; en dat de makers ten langen leste eens iets interessants aanvangen met het turbulente tijdsgewricht - het Keizerrijk herboren! - waarin de reeks zich afspeelt. We zouden zelfs durven te zweren dat de serie in die scènes enige maatschappelijke relevantie krijgt: wanneer je die warlords hun duistere plannetjes hoort bekokstoven, is het moeilijk om níet te denken aan de neofascisten die dezer dagen overal in de wereld van onder de plavuizen komen gekropen.

Uiteraard werd er in het derde seizoen ook tijd vrijgemaakt voor het ietwat infantiele vermaak dat zo kenmerkend is voor de ‘Star Wars’-televisieseries (zie ook ‘The Book of Boba Fett’ en ‘Obi-Wan Kenobi’): zo mocht Baby Yoda in Chapter 20 aan de slag met, godbetert, een verfpistool. Maar in de meeste afleveringen bleef zelfs de verhaallijn van Mando, Bo-Katan en Baby Yoda op een zéér behoorlijk niveau (check bijvoorbeeld het mateloos entertainende Chapter 21, waarin de planeet Nevarro aan gort wordt geschoten door een piratenbende en Greef Karga in het heetst van de bombardementen in ware Zelensky-stijl beslist om bij zijn volk te blijven).

Dé showstopper was wat ons betreft het prachtig vertolkte, rustig zijn tijd nemende, zeer onkarakteristieke Chapter 19, ‘The Convert’, waarin de scenaristen Mando en Baby Yoda even links laten liggen. In een schitterende standalone-aflevering, die wat ons betreft tot het beste behoort wat we al in een ‘Star Wars’-televisiereeks hebben gezien, en die qua sfeer en toon meer aanleunt bij de grauwheid van ‘Andor’ dan bij de leute van ‘The Mandalorian’, treden we in de melancholieke voetsporen van L-52 alias Doctor Penn Pershing (Omid Abtahi), een wetenschapper die eertijds collaboreerde met Moff Gideon maar nu op de stadsplaneet Coruscant in aanmerking komt voor amnestie. Wanneer de goede dokter tijdens een lange nachtscène op de afvalberg van het Keizerrijk nog eens het wrak van een Star Destroyer terugziet, ligt er op zijn netvliezen héél even een weemoedige glans; dezelfde glans die wij ooit zagen in de ogen van onze intussen allang overleden familievriend Raoul, toen die ons als kind meetroonde naar zijn boekenkast en ons met een onverholen trots zijn vergeelde ‘Jong Dietschland’-boekjes liet zien (overbodig om te zeggen dat Raoul net als Dr. Pershing tijdens de oorlog ‘ne zwarte’ was geweest, en dat totterdood zou blijven).

Het schokkende einde van Chapter 19 - Elia Kane die de knop van de geheugenviller met een vreemde blik in haar ogen helemaal naar rechts draait - zal de fans van ‘The Mandalorian’, die tot dan toe eerder gewend waren aan de gezelligheid van Baby Yoda die een kikker omhoog laat zweven, wel even hebben doen slikken. De seizoensfinale was dan weer alles wat je van een climax mag verwachten: rijk aan verschroeiende actie, boordevol beslissende wendingen en verrassende onthullingen, en nog geweldig knap gefilmd ook. Dát is de Wijze!

Na de eerste twee onbenullige seizoenen waren wij eerlijk gezegd helemaal klaar met ‘The Mandalorian’. Nu we het alle verwachtingen overtreffende derde seizoen hebben gezien, beseffen wij dat ‘The Mandalorian’ nog lang niet klaar is met óns.