Welkom op Shutter Island - broeinest van donkere dromen en adembeklemmende zielsangsten

Vanavond kan u om 20.35 uur op VTM 3 weer afreizen naar Shutter Island. Lees hier de originele recensie van Onze Man.

Een boot duikt op uit een nevelwolk; een misthoorn schalt. 'Er is storm op komst,' zegt iemand. De meeuwen boven de boot laten een angstaanjagend gekrijs horen, alsof ze de twee passagiers - U.S. Marshalls Teddy Daniels en Chuck Aule - voor dreigend onheil willen waarschuwen.

De haartjes op je huid rijzen omhoog, een ijskoude onzichtbare hand strijkt langs je ruggengraat, de toon is gezet. Welkom op Shutter Island - broeinest van donkere dromen en adembeklemmende zielsangsten. Bid dat u er nog wegraakt.

'Shutter Island' is heerlijk kijkvoer: razend spannend, verontrustend, benauwend. Wederom laat Martin Scorsese zien dat hij, beter dan wie ook, het vocabulaire van de cinema beheerst. Elke camerabeweging, elke kadrering en elk stukje decor is als een kus aan Vrouwe Cinema - en dan in het bijzonder aan Hitchcock, Tourneur en Preminger.

Over zijn nieuwe muze, Leonardo DiCaprio, hebben wij evenwel gemengde gevoelens: je zíet zijn klasse smeulen, maar ook deze keer is Scorsese er niet in geslaagd een Travis Bickle of een Jake La Motta uit DiCaprio te branden. Probleem is dat Leo zijn zorgeloze babyface maar niet kwijt schijnt te kunnen raken.

Dé stuwkracht achter 'Shutter Island' - de veerman die je helpt oversteken - is wat ons betreft Robbie Robertson. Marty gaf zijn oude makker van The Band de opdracht om met bestaande stukjes muziek een passende soundtrack samen te stellen, en tsjonge wat heeft Robbie zijn best gedaan.

Hoor hoe Robertson in de openingsminuten de spookachtige tonen van 'Fog Tropes' van Ingram Marshall (een geluidsmuur van angst en dreiging) naadloos laat overvloeien in het Allegro uit de derde symfonie van Krzysztof Penderecki, en buig voor de kracht van de muziek.

En zo glijden we stilaan naar onze conclusie: 'Shutter Island' is briljant vakwerk, maar géén Scorsese grand cru. Alweer niet. Zet 'The Aviator', 'The Departed' en 'Shutter Island' naast 'Mean Streets', 'Taxi Driver' en 'Raging Bull' en je kunt niet anders dan vaststellen dat Scorsese in de loop der jaren iets is kwijtgeraakt - zijn innerlijke toorn, misschien.

De Meester maakt nog steeds razend knappe films, maar hij lijkt ze niet meer echt uit zijn ziel te scheuren. Keert de angry young man in hem ooit nog terug?