Wereldkampioen Julian Alaphilippe snoerde Karl Vannieuwkerke gelukkig de mond in de Sporza-container

Een wereldtitel zou Wout van Aert onsterfelijk maken. Maar Van Aert, zo stelde hij zelf vast na het WK, is ook maar een mens. Het Leuvense Ladeuzeplein zoop zich een hypo bij zo’n hard verdict.

Het WK in Leuven liet zich makkelijk samenvatten: de Belgen maakten de koers, ze maakten hem zelfs hárd, en de beste won. Iedereen blij en gelukkig? Nee, want de beste was geen Belg. En dus rezen er al snel vragen bij de Belgische tactiek. Bij het beulswerk van Remco Evenepoel, bijvoorbeeld. Want was dat wel zo slim geweest? Er waren er die meenden dat hij er vooral zijn eigen ploegmaats mee in de vernieling had gereden en Julian Alaphilippe in een zetel naar de finale gebracht. Daar viel wat voor te zeggen. Alleen: als Van Aert goed was geweest, zou hij Alaphilippe dan hebben laten wegrijden? Allicht niet. En dan had iedereen het over een juiste tactiek gehad.

Ook gehoord: er was geen plan B. Nou, dat was er wél, toch? Schaduwkopman Jasper Stuyven zat mee in de finale en mocht sprinten voor de medailles. Alleen, hij schoot tekort. Kan gebeuren, en zeker met Stuyven. Kortom, alles leek volgens het uitgezette plan te zijn verlopen, maar de beste was een Fransman en dat leek voor iedereen moeilijk te verteren. ‘Als je niet goed genoeg bent, moet je kunnen toegeven dat je niet goed genoeg bent,’ formuleerde José De Cauwer het op zijn eigen onnavolgbare wijze. Dat dééd Van Aert, en dat was groots van hem. Overigens was ook De Cauwer niet zijn beste zelf. ‘Ik begin steeds meer in Van der Poel te geloven,’ zei hij in volle finale. Daar wordt hij ook vast niet graag meer aan herinnerd.

Alaphilippe was een mooie winnaar. Zijn eerste interview als tweevoudig wereldkampioen was er één voor de Franse televisie. Daarin had hij het ook over de toeschouwers langs het parcours. Die waren niet zo sympa geweest, zei hij, om er dan met dat typische grijnsje van hem aan toe te voegen: ‘Ik moet hen bedanken, want dat heeft me nog sterker gemaakt.’ Terug in de Sporza-container op het Ladeuzeplein vertaalde Karl Vannieuwkerke alles netjes. Maar níét wat Alaphilippe over de toeschouwers had gezegd.

Wat later kwam de aap uit de mouw. Toen ze de Fransman op het grote scherm als winnaar over de streep hadden zien komen, waren die toeschouwers massaal rechtgeveerd en beginnen te applaudisseren. Volgens Vannieuwkerke duidde dat op ‘een respectvol publiek’. Nu had ik zelf niet op dat Ladeuzeplein gestaan, maar wel op de inmiddels wereldberoemde Wijnpers. En daar was van respectvol applaus niets te merken geweest toen Alaphilippe hem voor de laatste keer beklom. Integendeel: afkeuring was zijn deel. Dus toen Vannieuwkerke wéér over de sportiviteit van het thuispubliek begon toen hij de nieuwe wereldkampioen in zijn container over de vloer kreeg, kreeg ik het even benauwd. ‘Ze deden toch vooral teken dat ik het langzamer aan moest doen,’ hoorde ik Alaphilippe hem gelukkig de mond snoeren.

Chauvinisme is een raar beestje. ‘De wielrennerij heeft gewonnen,’ besloot De Cauwer, maar dat deed hij met zo’n begrafenisstemmetje dat ik hem niet geloofde. Ondertussen was er op het Ladeuzeplein tóch een Belg het podium op gekropen: Michel Wuyts, de met pensioen gestuurde Sporza-verslaggever voor wie dit WK zijn laatste was. Hulde!

In het diepst zijner gedachten stond daar ongetwijfeld ook Patrick Lefevere, de ploegleider van Alaphilippe (en Evenepoel). Enkele straten verder zocht hij alvast gretig de aandacht en helaas ook de controverse door de Belgische ploegtactiek in dubbelzinnige bewoordingen in vraag te stellen en zijn beide renners de hemel in te prijzen. Ik maakte me uit de voeten. Terwijl de avond viel, zoop alvast het Ladeuzeplein zich naar een hypo. Respectvol, dat spreekt. In de verte hoorde ik Big Bill: het was ne schuenen dag geweest.