Westworld stelt in seizoen 3 nog altijd liever vragen dan antwoorden te suggereren

Wie ben ik? Waar zijn we? Wat voor zin heeft al dit gewroet als aan het einde alleen maar de vergetelheid wacht? Vragen die de kop opsteken na een lollig avondje Café De Vuile Was, maar ook na een paar afleveringen ‘Westworld’, dat vorig seizoen zo ver van het padje zwalpte dat niemand nog kon volgen.

De eerste twee afleveringen van het gloednieuwe derde seizoen beloven een koerswijziging. Een broodnodige: seizoen twee sjokte traag, verlamd door z’n eigen pompeuze gewicht, naar een finale die qua filosofisch gejeremieer niet hoefde onder te doen voor de beruchte Architect-speech uit ‘The Matrix Reloaded’. Aan het einde slaagde Dolores, in de gedaante van Evan Rachel Wood én Tessa Thompson, erin om naar de Echte Wereld te vluchten, om daar de mensheid ten gronde te richten. Bernard lag naar goede gewoonte ergens vaagweg verward en nutteloos te wezen. Al de rest was dood. Het was tenminste een schone lei.

De Echte Wereld - nu ja, wat is ooit écht echt? - blijkt een kapitalistische koortsdroom die nog het dichtst in de buurt komt van de dystopie uit Steven Spielbergs ‘Minority Report’. Door het zwerk klieven strakke helikopterjets, op de baan scheuren elektronische motors, mannen in maatpak slikken blinkende drugstabletten. In het klinische Los Angeles is Dolores geïnteresseerd in een mysterieuze supercomputer, en woont ook ene Caleb Nichols (Aaron ‘Jesse Pinkman’ Paul), een eenzame arbeider met een oorlogsverleden die na zijn uren illegale karweitjes opknapt (via een handige misdaad-app!). De Echte Wereld is zijn eigen persoonlijke Delos-park: omdat algoritmes hem zien als een slechte investering kan hij geen deftige job vinden - artificiële intelligentie houdt hém onder de knoet - en zit hij vast in een eindeloze loop. (Net als wij allemáál, hoor je makers Jonathan Nolan en Lisa Joy net niet kirren.) Een alliantie met Dolores, die hij gewond in een steegje aantreft, lijkt onvermijdelijk. Intussen ontsnapt ook een herrezen Maeve (Thandie Newton) uit een Matrix-achtige simulatie, waarop ze van de mysterieuze Serac (Vincent Cassel) de opdracht krijgt om Dolores uit te schakelen. Ook Bernard is op zoek naar Maeve om Dolores te stoppen. Een grote confrontatie tussen Dolores en Maeve, als de Magneto en Professor X van dit universum, lijkt hoe dan ook onafwendbaar.

Het verhaal is nog altijd niet even gemakkelijk te volgen als de gemiddelde Vin Diesel-film, maar na twee afleveringen is toch al veel duidelijk. Er lijkt voor een keer niet duchtig met tijdlijnen te worden gejongleerd, en van iedereen behalve de nieuwe personages is intussen wel duidelijk of het hosts dan wel mensen zijn, en welk doel ze nastreven. Caleb belooft ook iets te introduceren dat de reeks al veel te lang mist: menselijkheid en zonodig een zekere warmte. Er sluipt zelfs weer wat luchtige fun in de reeks, een kwaliteit waar seizoen twee van wegbleef als was het een agressieve coronahoester. Die malle scène in Warworld, die cameo van de ‘Game of Thrones’-draak, die knokpartij waarin Dolores enkele securityguards mores leert op de tonen van Pulps ‘Common People’, of toch een dienstdoende remix: tof! En wanneer was ‘Westworld’ nog eens tof?

Wie ben ik? Waar zijn we? Wat voor zin heeft al dit gewroet als aan het einde alleen maar de vergetelheid wacht? ‘Westworld’ stelt nog altijd liever vragen dan antwoorden te suggereren, maar er is tenminste licht aan het einde van de tunnel: zolang we ons amuseren, zal het wel meevallen.