Wie een betere inkijk wou in het politieke bestel, kon de afgang van Bouchez in ‘Special forces’ leerzaam noemen

In het buitenland, waar het er niet zo nauw op aankomt, zit ‘SAS: Who Dares Wins’ al langer in de zendschema’s. Daarin onderwerpt een compagnie van ongelukkigen zich aan het trainingsregime van de Britse special forces, wat leidt tot kijkplezier dat zich slechts met behulp van een scalpel en sterke loep nog laat onderscheiden van sadisme, en dan nog uitsluitend door deskundigen met vaste hand. Als je er geen lumbago aan overhoudt, loop je nog altijd risico op een nieuwe appreciatie voor gewapende strijdkrachten. Moet je ook mee uitkijken.

Ik heb het nu wel vergoelijkend over het buitenland, alsof hier alles snor zit, maar in voorgaande premisse zitten natuurlijk ook de beginselen van ‘Kamp Waes’ vervat, en sinds maandag kan men in dat genre op VTM ook ‘Special Forces: Wie durft wint’ tot afwikkeling zien komen: ‘Kamp Waes’, maar langdradiger en met BV’s van variërend allooi. Naast huismerken als Koen Wauters en Laura Tesoro, en de gebruikelijke Planckaert, stapte zo ook neuroloog Steven Laureys af in de stenige Marokkaanse vlakte waar dra één of ander fysiek ongemak zou losbarsten. Eventuele hersenletsels onder de kandidaten zouden dus in goede handen zijn, wat al meteen van pas beloofde te komen toen de Planckaert in kwestie - het was Francesco - zijn deelname toeschreef aan een soort vage roeping. Wie zich tijdig uit de voeten kon maken, deed dat. En de rest mocht meteen aan het hollen, opgejaagd door de veteranen van de special forces die zonet waren gearriveerd. Ernaar kijken bleek al even afmattend.

Betreffende het kastijden van ijdeltuiten, loont het om ook even stil te staan bij de naar alle waarschijnlijkheid korte deelname van Georges-Louis Bouchez, het nieuwste model liberaal, en een kennelijk heertje. In de vrachtwagen naar het kampement, liet de eveneens deelnemende Davy Parmentier zich tegen Bouchez ontvallen dat hij de afschaffing van de dienstplicht betreurde - hij heeft wel meer betreurenswaardige opvattingen, hij is creatief directeur bij VTM. Bouchez meldde daarop dat hij zonet reservist was geworden in het Belgische leger. Zijn conscriptie leek hem nogal voldoening te schenken, en aanvankelijk vond ook ik ze prijzenswaardig: als iemand na jaren regeringsdeelname alsnog een manier vindt om zijn land te dienen, moet je dat vooral aanmoedigen. Maar hoe meer ik te zien kreeg, hoe sterker de indruk dat ik bij de rekruut Bouchez meer te maken had met een deconfiture dan met een defilé.

Al bij de eerste voettocht bungelde de voorzitter in de achterhoede van het peloton. Zijn volharding, of gebrek daaraan, leverde de rest al snel een collectieve straf op. Zo vergaat het wel meer van zijn coalitiepartners. De instructeurs, die opvallend genoeg het schreeuwen meden om zich jegens hun feilende rekrutenbestand uit te putten in een vorm van ouderlijke teleurstelling, lazen in Bouchez’ aanhoudende gesteun een acteerprestatie van amateurniveau. Wetstraatdrama. Eén iemand meende zelfs de mol al gevonden te hebben, en zag in de wanprestatie niets minder dan actieve tegenwerking. Zelfs onder zijn mededeelnemers, die onder het uitblijven van betere vooruitzichten nochtans een dik aangezette camaraderie volhielden, was Bouchez spoedig het haasje zodra hij buiten gehoorsafstand was. Ik kwam er niet uit of ik nu een pleidooi zag voor méér politici in zonevreemde televisieprogramma’s, of net een schreeuw om minder-minder-minder, maar wie een betere inkijk wou in het politieke bestel waar hij of zij volgend jaar weer zijn vertrouwen in hoort te vestigen, kon deze aflevering tot op zekere hoogte leerzaam noemen. Dat ook nog een verdienste vinden, dat gaat me dan weer te ver.