Wie te lang naar ‘Midnight Mass’ op Netflix kijkt, wil maar één ding: weg van dat eiland

Wie geregeld een katholieke kerk bezoekt, heeft het wellicht talloze malen tot zich genomen: het lichaam van Christus en het bloed van Christus. Na het zien van ‘Midnight Mass’ denk je misschien een tweede keer na voor je de wijnkelk aan je lippen zet.

Mike Flanagan heeft de afgelopen jaren in hoog tempo gebouwd aan een oeuvre vol kwaliteitshorror. Na films als ‘Oculus’ en ‘Doctor Sleep’ ontwikkelde de Amerikaanse regisseur en scenarist voor Netflix de series ‘The Haunting of Hill House’ en ‘The Haunting of Bly Manor’. De kracht van die series was de combinatie van ambachtelijke horror en thematische diepgang. In ‘Midnight Mass’, dat zich afspeelt op een afgelegen eiland met 127 inwoners, is dat niet anders. Ditmaal is religie de spil waar alles om draait: de gesloten gemeenschap centreert zich rond de oude houten kerk. De oude priester van dienst, Father Pruitt, is op bedevaartstocht. Op de dag van zijn verwachte terugkeer blijkt Pruitt echter op zijn reis ziek te zijn geworden. Zijn vervanger, jongeling Father Paul, blijkt zijn taken uitstekend waar te kunnen nemen.

De manier waarop Flanagan klassieke horrorelementen stut met filosofische gedachtespinsels, is indrukwekkend. Hij schrikt er niet voor terug om de kijker uit te dagen met lange theoretische verhandelingen in de vorm van preken en monologen over het geloof, de verschillende wereldbeelden van de karakter en morele vraagstukken. Dit stoort in de eerste afleveringen niet, omdat de gestage spanningsopbouw voortdurend voelbaar is. Langzamerhand krijgen de dorpelingen door dat er iets niet pluis is, hoewel anderen de vreemde gebeurtenissen duiden als wonderen van Gods hand.

‘Midnight Mass’ is een ensembleserie, waarin alle personages met elkaar verbonden zijn en zich allemaal moeten verhouden tot dezelfde gebeurtenissen. Een tijdje is dat heerlijk, alsof je als kijker zelf onderdeel bent van de eilandgemeenschap. Maar na een aantal afleveringen slaat de verveling toe, en denk je vooral: schiet even op met die plot en laat de rest maar zitten. Hamish Linklater is voorbeeldig gecast als de charismatische Father Paul, maar andere acteurs zijn simpelweg niet kundig genoeg om hun rollen te kunnen dragen, met Kate Siegel – de geliefde van de regisseur – als dieptepunt. Dan gaan ook de eerst zo boeiende thematische uitweidingen storen – er is een grens aan hoeveel Bijbelcitaten een mens kan verstouwen. En als er dan ook nog ettelijke kostbare minuten worden verspild aan het doordrukken van de volstrekt ongerelateerde politieke Netflix-agenda, wil je als kijker op een gegeven moment maar één ding: weg van dat eiland.