'Reizen Waes Vlaanderen'Tom en de klankmannen
‘Wij hebben samen gehuild, samen gevreesd voor ons leven en samen te veel gedronken’
Meestal staat er een uit de kluiten gewassen Tom Waes pal voor hen – zoals in ‘Reizen Waes: Vlaanderen’ bijvoorbeeld – maar nu treden ze uit zijn schaduw: vaste klankmannen en compagnons de route Pascal Braeckman, Johan Somers en Joris Lava halen samen met Tom herinneringen op aan een vriendschap die vorm kreeg tussen Zuid-Ossetië en Antwerpen-Noord. Hopelijk is het kaduke bandopnemertje waarmee ik hun broederlijke samenzang registreer geen kras op hun beroepseer. ‘Wij kennen heel wat geheimen van Tom, van rare telefoons tot toiletbezoeken.’
HUMO Hoelang werken jullie al samen?
TOM WAES «Pascal, Johan en ik kennen elkaar al van bij ‘De Planckaerts’. Joris is er, als jongste, iets later bij gekomen.»
JORIS LAVA «Bij het programma ‘Hartelijke groeten aan iedereen’ was dat (programma met Sofie Van Moll waarin Tom Waes een rubriekje had, red.). Een goeie tijd. Voor een paar filmpjes vlogen we twee keer een paar weken naar Amerika, om het hele land te doorkruisen.»
WAES «Van Californië tot New York, altijd in hotels, ’s avonds feesten... Een geweldige tijd.»
LAVA «Ik heb Tom meteen goed leren kennen. Bij elke vlucht – en dat waren er met achttien in veertien dagen tijd nogal wat – sleepten de veiligheidscontroles lang aan. Het is toen dat ik het legendarische ongeduld van Tom Waes voor het eerst met eigen ogen heb mogen aanschouwen.»
PASCAL BRAECKMAN (lacht) «Tom valt niet bij te benen. Ik zeg altijd: ‘Tom heeft zijn bagage al als wij nog in de vlieger zitten.’»
JOHAN SOMERS «Als je Tom kwijt bent, dan moet je nooit omkijken: hij loopt altijd vóór.»
HUMO Hoe ging het eraan toe bij ‘De Planckaerts’?
WAES «Ik was toen half producer, half regisseur.»
BRAECKMAN «We zaten daar als hechte ploeg in een huis in Rochefort. ’s Avonds gingen we uitgebreid eten. ’s Middags ook.»
WAES «Als je zo lang samen weg bent, dan word je echt vrienden.»
BRAECKMAN «Het was wel aangenaam om weer in alle comfort thuis te komen, want als je bij de Planckaerts naar de wc moest... Die wekten hun elektriciteit toen nog op met hun auto.»
HUMO Was vroeger alles beter?
WAES «Nee, maar er was wel meer budget. Neem nu die reis naar Amerika voor ‘Hartelijke groeten’. We kwamen soms ergens aan waar we de vólgende namiddag pas een afspraak hadden: ongeziene luxe. Wij zijn het gewoon hard te werken. Zoals voor ‘Reizen Waes: Vlaanderen’: wij filmen drie items per dag en moeten ook nog eens honderden kilometers rijden.»
LAVA «Als alles goed gaat, gaan wij meer op reis met Tom dan met onze eigen madam.»
HUMO Valt camaraderie ook op te roepen met plexiglas tussen jullie in?
BRAECKMAN «Ja, omdat onze voorgeschiedenis zo sterk is.»
WAES «Ik denk dat wij één van de weinige ploegen in België zijn die al járen met dezelfde mensen draaien.»
HUMO Klankman is niet het meest glamoureuze beroep. Jouw programma’s, Tom, zijn een zeldzame uitzondering: de klankman maakt er deel uit van het decor.
LAVA «Ho maar, wij zijn méér dan deel van het decor. De klankman doet meer dan geluid opnemen. Wij moeten alert zijn, mee nadenken.»
WAES «Ik vind ook dat de functie van de klankman onderschat wordt. Terwijl de cameraman in zijn scherm kijkt, houdt de klankman overzicht.
»In Venezuela waren we eens in de favela van onze gids aan het draaien. ‘Ik ken hier iedereen, geen probleem,’ verzekerde hij ons. Maar die mens vergat dat hij een microfoon aanhad: gewapende gasten waren tegen hem beginnen te klagen en Johan was de enige van ons die het gehoord had. We zijn halsoverkop moeten gaan lopen.»
SOMERS «Toen hebben we de geheugenkaartjes uit onze apparatuur gehaald en in onze sokken verstopt. Ha ja, ze steken daar al een mes in je rug voor een zonnebril. En wij lopen daar rond met 100.000 euro aan materiaal.»
WAES «Ik merk pas hoe hard wij op elkaar ingespeeld zijn als ik eens een dag of twee voor een ander productiehuis ga filmen. Deze mannen hebben aan een halve blik van mij genoeg om exact te weten wat ik ga doen. Om het soort tv te maken dat wij maken, moet je elkaar héél goed kennen.»
LAVA «Wij vertrouwen elkaar blindelings. Als je met Tom werkt, leer je snel om drie stappen vooruit te denken.»
SOMERS «Bij Tom zie je zijn mondspieren vertrekken en weet je al: ‘Subiet loopt hij zijn neus achterna: schrap zetten!’
»Tom is zelf producer en regisseur geweest, en dat merk je. Als wij gaan vertrekken, dan is hij de eerste om onze zware kisten in te laden. Wij hebben op geen enkel moment het gevoel: ‘Wij staan hier ten dienste van de presentator.’»
LAVA «Ik ken er andere. Als een BV een upgrade naar businessclass krijgt aangeboden, zal-ie zich dat laten welgevallen. Tom blijft gewoon bij ons zitten. Zijn loyaliteit naar ons toe is enorm, en andersom geldt dat ook.»
BRAECKMAN (knikt) «Voor ons allemaal.»
LAVA «Ik heb al veel jobs laten vallen voor Tom, ook al was ik daar méér dagen zoet mee geweest.»
SOMERS «En daarom ga je niet alleen mee als hij naar Spitsbergen wil trekken, maar óók als hij pakweg Fukushima of Zuid-Soedan als bestemming uitkiest.»
HUMO Zijn het zulke opmerkingen die jou de reputatie van ‘bangste klankman’ hebben bezorgd, Johan?
SOMERS «Die reputatie blijft maar aan me kleven. Maar als er een land is waar een conflict woedt of waar je haar uitvalt van de straling, wie mag daar dan mee naartoe? Bibi, hè.»
HUMO Er zijn ook voordelen. Onlangs lag niets minder dan eeuwige roem in het verschiet tijdens ‘Reizen Waes: Vlaanderen’: omdat Tom geveld was door een knieblessure, mocht jij op het prestigieuze waterbaktoernooi van Waasmunster triomferen.
WAES «Johan is een held.»
LAVA «Pascal en ik hadden dat ook wel gekund. Wij zijn klankmannen: wij weten wat het is om met een grote stok in een klein gaatje te manoeuvreren.»
BRAECKMAN «Die stok wordt na verloop van tijd een verlengde van je lijf, hè.»
SOMERS «Jongens, kom: ik was toch gewoon een natuurtalent?»
WAES «Het is wáár, Johan.
(Tot Humo) »Jij zei daarnet dat klankman niet de meest glamoureuze job is. Maar als het geluid niet goed zit, dan kunnen wij met de beelden, hoe prachtig ook, niets doen.»
HUMO Maar dat mooie beeld valt op. Niemand heeft bij een tv-programma ooit al gezegd: ‘Amai, dat geluid is goed opgenomen.’
SOMERS (knikt) «Wij zijn het warme water dat uit de douchekop komt: niemand is ermee bezig, tot de dag dat het er niet meer is.»
AAN DE WODKA
HUMO Pascal heeft ooit eens een verroeste staaf door zijn been gekregen in Mexico, tijdens ‘Tomtesterom’. Gebeuren er wel vaker ongelukken?
BRAECKMAN (verontschuldigend) «Wij zien vaak niet waar we lopen, met die enorme bak voor onze buik.»
WAES «Wij hebben al van alles meegemaakt. In Zuid-Soedan, weet je dat nog? Daar hebben we chance gehad.»
SOMERS «Ik weet nog dat jij er het presidentieel paleis binnen bent gesleurd: dat kan alle kanten uit, hè?»
WAES «Op een markt vond één of andere zatlap dat er niet gefilmd mocht worden, waardoor hij het aan de stok kreeg met Johan. Hij pakte de micro vast, er werd geduwd en getrokken. En dat werd erger en erger. In het begin was het gewoon die ene zatte kerel, maar hoe meer volk erbij kwam, hoe grimmiger de sfeer werd. Als enige vier witte mannen op een markt met 5.000 mensen: dan zweet je wel even peentjes.»
SOMERS «Een diva-presentator gaat dan in het busje schuilen. Tom is een agent gaan zoeken om de situatie te ontmijnen.»
WAES «Ik schoot in overlevingsmodus, maar het was nodig ook.»
HUMO Ik vind dat er met veel lof naar Tom wordt gezwaaid. Dit is ook het moment om de anekdotes boven te halen waarover hij liever zwijgt.
LAVA «Het probleem is: wíj waren er ook altijd bij (lacht). Weet je nog toen we in Zuid-Ossetië bij de zomerresidentie van Stalin waren? Daar stond een heel ontvangstcomité klaar, met een rijkgevulde tafel. Eén van de geplogenheden daar is dat je bij de begroeting klinkt met wodka, tot drie keer toe: één keer voor God, één keer voor het vaderland, en één keer voor de gesneuvelde soldaten.»
WAES «De burgemeester, de museumdirecteur, de pastoor... Die zaten daar allemaal rond de tafel shotjes te kappen. En je kunt dat niet weigeren. Het móést (lacht).»
SOMERS «Ook daar speelt solidariteit een rol: als er ’s avonds te veel drank voorradig is, dan dragen wij ons steentje bij, zodat Tom ’s morgens weer fris kan presenteren.»
BRAECKMAN (knikt) «Daar moet je plichtsbewust in zijn.»
SOMERS «Ik ben nu aan het denken: hebben wij ooit al eens echt ambras gehad op reis?»
WAES «Nee.»
BRAECKMAN «Als je zo vaak met elkaar op de baan bent, leer je om diplomatisch uit de hoek te komen.»
LAVA «Hoe dicht wij bij elkaar zijn, dat zouden sommige gasten niet eens met hun eigen vrouw kunnen.»
HUMO Wat zijn de ergste plekken om naartoe te trekken?
BRAECKMAN «Die waar er niks te beleven valt, zoals Pitcairn, een eilandengroep in de Stille Oceaan waar twee man en een paardenkop woont. Er was één restaurant open, op vrijdag, en voor de rest zat je samen wat naar films te kijken. Eerst twee dagen op een vlieger, dan drie dagen op een boot, dan tien dagen op een zakdoek.»
LAVA «En daarom kunnen wij dus allemaal kaarten.»
BRAECKMAN «Of toch bijna allemaal.»
WAES (lacht) «Volgens de Pascal kan ik niet kaarten.»
BRAECKMAN «Volgens de rest ook niet!»
WAES «Héél plezant, kaarten met de Pascal. Hij is de meest aimabele mens ter wereld, behálve als hij aan het kaarten is. Wat spelen wij dan, wiezen? Ik ken eigenlijk maar de helft van de regels, maar bon, ik doe toch mee. Dus dan leg ik ineens een kaart af, waarop hij: ‘Godverdóéme, Waes, wa doede gij na, gij koopt míjn slagen af?’ Een monster wordt het.»
LAVA «En hij heeft opnieuw tanden, dus hij kan bijten ook.»
BRAECKMAN «Een memorabele kaartavond vond plaats in Paraguay, in het hotel waar nazidokter Mengele ooit verbleven had. Op een bepaald moment sloot de bar. Maar er was een soort kattenluik, waar je nog net door kon.»
WAES (lacht) «Wij dachten: we schrijven op wat we pakken, dan rekenen we dat morgen wel af. De cameraman, een magere vent, pakte vier pinten en we konden verder kaarten. Dan nog eens vier pinten. Maar op den duur was het: ‘En nu is het aan u.’ En daar kwam een wedstrijd van: we moesten een aanloop nemen en door het luik duiken. Tot het aan Pascal was: hij had een Winnie de Poeh’tje voor.»
BRAECKMAN «Ik ben blijven steken, ja. Fantastische avond wel.»
WAES «Geláchen!»
DE FACTEUR
HUMO Hoe noodzakelijk waren de opnames van ‘Reizen Waes: Vlaanderen’ voor jullie om weer een beetje werk te hebben?
LAVA «Voor mij: bróódnodig.»
BRAECKMAN «Voor iedereen, denk ik. Al heb ik nog geluk gehad: ik heb nog een reeks kunnen opnemen in Sint-Martens-Latem (‘Latem leven’, red.). Helaas: het is niet dat ik me daar nu ineens een huis kan veroorloven.»
SOMERS «Ik was de gelukzak van 2020, want ik was erbij in Japan: opnames van een maand, en wij waren pas terug drie dagen vóór de lockdown inging.»
LAVA «Mijn paspoort lag toen bij de ambassade, om naar de volgende bestemming te vertrekken, maar nee: opeens lag het stil.»
HUMO De periode van maart tot juni was een woestenij. Hoe hebben jullie die leegte ingevuld?
BRAECKMAN «Niet: ik heb nog nooit zoveel thuis gezeten. En ik moet zeggen dat dat eigenlijk ontzettend goed is meegevallen. Het is eens iets anders, opgesloten zitten met uw eigen vrouw in plaats van met Tom Waes. Nog een pluspunt: mijn kelder is leeg nu, dus als ik de volgende keer verhuis, is dat alweer een camion minder.»
SOMERS «Ik heb een paar uitzendingen van ‘Pano’ gedraaid. Maar ik ben actief in een vereniging voor geluidsmensen, en ik weet: er hebben er héél veel zwarte sneeuw gezien.»
BRAECKMAN «Nu nog.»
SOMERS «Nog een geluk dat de tweede lockdown voor ons iets lichter was, of er waren rampen gebeurd.»
LAVA «Chance is cruciaal in onze branche: je moet de juiste mensen kennen, en die mensen moeten je dan ook nog eens op het juiste moment bellen. Zeg je ja, dan ben je misschien twee draaidagen zoet, maar voor hetzelfde geld blijft het jaren lopen: neem nu ‘Reizen Waes’, wie had na de eerste draaidag gedacht dat we daar nu nog altijd mee bezig zouden zijn?»
SOMERS «Ik ken klankmannen die twee prestigieuze films hadden klaarstaan, wat voor hen een topjaar had betekend. Maar vallen die allebei weg, dan blijf je met niks achter.»
LAVA «Mijn agenda zat helemaal vol, maar dan viel alles plots in duigen. In twee weken tijd waren er 68 draaidagen in het buitenland verdwenen, als sneeuw voor de zon, en daar is nooit iets voor in de plaats gekomen.
»Ik heb mijn pasgeboren zoontje wel leren kennen op een bijzondere manier. Daar ben ik nu wel dankbaar voor.»
HUMO Heeft de sector intussen zodanig kunnen schakelen dat het weer richting normaal gaat?
(In koor) «Nee.»
BRAECKMAN «Ik heb deze maand één dag gedraaid. En ik heb er nog eentje staan.»
LAVA «Ik ook ééntje.»
BRAECKMAN «Het is en blijft een onzeker bestaan.»
SOMERS «Het goeie was dat wij wisten dat deze ‘Reizen Waes: Vlaanderen’ nog wel zou volgen. Tom kan niet stilzitten, hij moest wel íéts verzinnen.»
HUMO Hebben jullie ooit overwogen om een andere job uit te oefenen?
BRAECKMAN «Ik kom uit de evenementensector, ik heb heel lang licht gedaan (voor Clouseau, red.). Al die gasten met wie ik jarenlang gewerkt heb, zijn momenteel cursussen aan het volgen bij de VDAB. Of ze zijn aan het bijklussen bij de bakker. Er is níks.»
SOMERS «De voorbije maanden heb ik van zeker drie klankmannen gehoord dat ze ermee gestopt zijn.»
LAVA «Ben jij nog altijd gigolo, Pascal?»
BRAECKMAN «Alleen omdat ik het graag doe.»
HUMO Denken jullie dat alles wel weer zal stabiliseren, of is de cultuursector z’n mensen definitief aan het kwijtspelen?
LAVA «Het landschap zoals het er nu uitziet, is een pak kaarten dat nog goed dooreen zal worden geschud.»
BRAECKMAN «Zolang je dat pak kaarten maar niet aan Tom geeft.»
WAES «Klankmannen zijn tegenwoordig ook de eersten die uit de boot vallen. Ben je in geldnood? Monteer dan een microfoon op een camera.»
SOMERS «Ik zou nu geen beginnende geluidsman willen zijn. De typische startjobs bestaan niet meer.»
BRAECKMAN «Ach, weet je, ik troost mij met de gedachte dat wij nog altijd goed leven. Het is hier niet zoals in Bangladesh.»
LAVA «Nee, dat is waar. We moeten daar niet moeilijk over doen: wij hebben nog altijd de beste job van de wereld.»
BRAECKMAN «En dat heb ik geleerd door veel te reizen. Je talent voor relativering groeit aanzienlijk.»
WAES «Voor ‘Tomtesterom’, toen we mustangpaarden gingen temmen, trokken we naar Nevada. Nico, de cameraman, was daar al, want hij kwam van een andere job: drie weken in Brazilië. Maar hij had toen net een nieuwe vriendin – het was de eerste keer dat het serieus was. Toen we op een avond pinten dronken aan het zwembad, begon hij te zagen: ‘Godverdomme, ik ben net de vrouw van mijn leven tegengekomen, en nu ben ik zo lang weg van huis, ik ga ze kwijtspelen.’ Grote aankondiging: ‘Terug thuis verkoop ik mijn camera en word ik facteur, jongens.’
»Met een goeie pint in onze kas kropen we ons bed in en om vier uur moesten we er weer uit, om die mustangs te filmen. Nico zette zijn camera klaar, en vanaf dan was het alleen nog wachten op het ochtendgloren. Op een bepaald moment kwam de zon over een heuvel gekrópen, en overgoot ze alles met licht. Een bergketen op de achtergrond, wilde paarden op de prairie... Het was een tijdlang stil, tot ik zei: ‘Zeg Nico, de facteur... Die komt hier niet, hè?’ (lacht)
»Intussen is dat een klassieker geworden als we weer eens ergens aan een beeldschone afgrond staan: ‘De facteur komt hier niet.’»
BRAECKMAN «Dit jaar bleek dat iets minder op te gaan: de facteur blijkt in Vlaanderen overal redelijk trouw te leveren.»
WAES «Trouwens, Nico heeft intussen twee klein mannen met die vrouw: het moet zijn dat ze echt de liefde van zijn leven was.»
EIGEN STREEK EERST
HUMO Tom, jij liet Willem Vermandere in jullie rondreis door West-Vlaanderen een plaat voor je vader signeren. Toen je wegging, gaf Willem ook nog een boek cadeau. Je was zichtbaar aangedaan. Wat vond je vader van zijn geschenk?
WAES «O, dat was onwaarschijnlijk. Alleen had ik het hem al gegeven nog voor de aflevering was uitgezonden, en daar heb ik nu spijt van. Hij heeft de aflevering in Spanje bekeken: daar blijven mijn ouders maar bijboeken. Ik vind dat goed. Wat zouden ze hier anders komen doen?»
BRAECKMAN «Ik herinner mij die opnames nog goed. Tom durfde niet tot aan Willem Vermandere zijn deur te gaan. Net toen hij toch zijn moed bijeengeraapt had, kwam er een vrouw een ets kopen, waarop wij snel terug naar ons busje moesten (lacht). En dan begon Tom zich op te jagen: heel schoon.»
HUMO Hoe vaak hebben jullie het al meegemaakt dat het Tom tijdens een reis even te machtig werd?
LAVA «Zo vaak! Albanië springt mij voor de geest. Daar had een man zich met zijn twee kinderen verstopt in een huisje in de bergen, omdat er een bloedwraak tegen hem uitgesproken was: terug in het busje hield niemand het droog.»
WAES «Ach, er zijn veel van die momenten. Aan de grens van Oeganda en Soedan kwamen we het meisje Victoria tegen: een 21-jarige met – hou u vast – een dochter van 12. Zij was onderweg al verkracht geweest door soldaten, en kwam de grens over met één valies, twee kippen en een kindje op de arm. Haar eigen moeder had ze achtergelaten. (Blaast) Wat moet je dan doen, behalve met z’n allen staan blèten?»
HUMO Wat was de meest memorabele opnamedag van ‘Reizen Waes: Vlaanderen’?
SOMERS «Wel, ik moest op een gegeven moment zo’n lange stok vastpakken... (hilariteit)»
BRAECKMAN «Ik hoop dat er vanaf nu, naast ikzelf, twéé bekende klankmannen zijn in Vlaanderen.»
HUMO Parodie is de hoogste vorm van vleierij, Pascal: Ruth Beeckmans imiteerde jou onlangs in ‘RIP 2020’ op VTM.
BRAECKMAN «Daar ga ik nu eens niks over zeggen, zie (lacht).»
LAVA «Terugkomende op je vorige vraag: ik hou er altijd van als onze opnamedag in niets lijkt op wat we gepland hadden. De momenten dat we puur op instinct spelen.»
SOMERS «Het is wat Tom zegt: de cameraman kijkt door zijn lens, maar wij staan daar net achter, met een 360°-zicht, bevoorrechte getuigen van de schoonste verhalen. Dat is de beste plek om te staan. Wij zijn niet het best betaald, maar wij hebben wel de zotste job van de wereld. Dat je 25 jaar zo’n onnozele stok omhooghoudt, doe je alleen maar omdat je in de schoonste cinema van de wereld mag staan.
»Eén van de gekste momenten speelde zich af in Iran. Wij waren de enige cameraploeg tussen miljoenen mensen in het zwart. En wie komen we daar tegen? De huidige Iraanse president Rouhani! Onze gids kende hem en hij kwam dag zeggen. Die miljoenen mensen riepen trouwens stuk voor stuk: ‘Dood aan de Amerikanen! Verbrand ze!’ Om zich dan naar ons te keren: ‘Ha, welkom! Vanwaar zijn jullie? Zouden jullie ons willen filmen wanneer we deze pop van Obama in brand steken? Dank!’»
LAVA «Het maakt je soms verwend. Ik weet nog dat in IJsland het noorderlicht erdoor kwam en dat ik Tom wilde wekken: ‘Tom! Tom! Kom kijken!’ Waarop hij: ‘Welke kleur heeft het? Anders blijf ik liggen, ik ken het al.’»
WAES «In Turkmenistan is het dan weer zo donker dat je de hele Melkweg ziet als je ’s nachts op je rug naar de sterren ligt te kijken. Daar zie je pas echt dat wij in een gigantisch universum leven. In Antwerpen lijkt dat toch kleiner.»
HUMO Ik had eigenlijk naar de mooiste momenten van ‘Reizen Waes: Vlaanderen’ gevraagd, maar goed.
BRAECKMAN «In Limburg snapte Tom weer niet hoe een spelletje kaarten in elkaar zat: ik probeerde het uit te leggen, waarop Tom reageerde door te doen alsof hij snurkend in slaap viel. Sindsdien beginnen wij, als iets ons niet interesseert, allemaal te snurken.»
WAES «‘Zeg, ik was gisteren...’ (valt snurkend in slaap)»
SOMERS «Ik vond ‘Reizen Waes: Vlaanderen’ wel indrukwekkend. Neem nu dat rattenvangen: ’s morgens het bootje in, op die kleine riviertjes... Dat is toch fantastisch?»
WAES «Wij waren allemaal bevreesd: gaat dit wel lukken? Maar die angst was weg na dag één.»
LAVA «De contacten en de babbels waren weer heel leuk, maar eerlijk: het verrassingseffect was in Vlaanderen toch wat minder, niet?»
WAES «Pas op, ik ben ondertussen drie keer in het nationaal park Hoge Kempen in Limburg geweest: qua landschap hoort dat bij de absolute top van wat ik al gezien heb. Nee, na een paar dagen wist ik al dat we goud in handen hadden met ‘Reizen Waes: Vlaanderen’. (Enthousiast) Dat méén ik: ik heb het buitenland niet gemist.»
BRAECKMAN «Een land is maar zo tof en speciaal als de mensen met wie je op pad bent. En die hebben nog nooit teleurgesteld.»
HUMO Wat zijn tout court jullie favoriete plekjes in Vlaanderen?
SOMERS «De terrils van Connecterra in Limburg. Tijdens de beklimming waan je je in Canada, zeker ’s morgens vroeg als de mist er nog hangt.»
LAVA «Ik woon in het Hageland, tussen de fruitbomen: het Toscane van België, zeker met die glooiende heuvels en die bloesems. Maar de Sahara in Lommel vind ik even tof.»
SOMERS «Zelf ben ik van Essen, aan de Kalmthoutse Heide. Vroeger als het vroor, gingen wij met onze fietsen slippen op het Stappersven.»
BRAECKMAN «Ik ben van het Pajottenland. Het provinciedomein Huizingen...»
WAES (begint te snurken)
SAMEN KOKHALZEN
HUMO Tot slot: wat is van alle dingen die jullie spijsverteringsstelsels gepasseerd zijn, nu eigenlijk het ranzigste: de pipi-eieren in China? De wormen in Venezuela? De rotte haai in IJsland? De vette derms in West-Vlaanderen?
SOMERS «Ik was erbij in Vanuatu, waar ze cava serveerden. De naam dekt de lading niet: het ging om voorgekauwd braaksel. Het was de eerste keer dat ik via een microfoon Toms maaginhoud via de slokdarm omhoog heb hóren komen.»
WAES «Dat braaksel was met stip het ranzigste dat ik al heb moeten eten.»
LAVA «Zo slecht was dat niet: een beetje zout alleen.»
HUMO Heb jij dat ook geprobeerd dan?
LAVA «Natuurlijk! Als je met Peppie daar (gebaart naar Waes) onderweg bent, heb je niet veel keuze.»
BRAECKMAN «Iedereen denkt dat Tom de grote held is, maar niks is minder waar: we ploegen ons daar samen door.»
WAES «Tja, als de regisseur vraagt: ‘En kun je nu nog eens zo’n ei eten?’ Dan zeg ik: ‘Ja, maar wacht: éérst jullie.’ (lacht)»
BRAECKMAN «Op zulke momenten zet ik mijn koptelefoon af. Als ik Tom hoor kokhalzen, doe ik mee.»
WAES «Ja, door hun koptelefoon hoor je álles.»
LAVA «Daardoor kennen wij ook heel wat geheimen van Tom. Van rare telefoons tot toiletbezoeken. Maar dat blijft tussen ons.»
HUMO Jullie weten hoe een kakkende Tom Waes klinkt?
LAVA «Natuurlijk! ‘Waar is Tom?’ (leunt naar koptelefoon) ‘Ha, dáár is Tom!’»
SOMERS «Bij klankmannen heerst er een soort beroepsgeheim.»
WAES «Heel nobel. Als zij iets horen via hun koptelefoon dat niet voor hun oren bestemd is, dan draaien ze hun klank dicht. En ook al hebben ze het gehoord, ze zullen het nooit tegen iemand zeggen. Een stilzwijgende afspraak onder klankmannen: de gentlemen van de tv-industrie.»
LAVA «Eén ding is zeker: tegen ons pensioen kunnen wij een fantastisch boek uitbrengen.»
BRAECKMAN «Ze vragen mij dat vaak: ‘Kun jij geen boek schrijven over alles wat jij hoort?’ Mijn antwoord is dan altijd: ‘Ja, maar ik zou graag nog vrienden overhouden.’ (lacht)»
LAVA «Wat voor de boekjes een sappige roddel is, is voor ons dagelijkse kost.»
HUMO Zoals die keer dat Tom...
(Allemaal snurkend af)
