Wij waren blij dat we de ‘surprise treatment’ van klankman Pascal in het massagesalon in ‘Reizen Waes’ niet zelf moesten ondergaan

‘Good question!’ antwoordde Khaled, de buikige woordvoerder van het project, met een glorieuze lach om de lippen. Een uurtje ten oosten van Caïro bouwt president Abdul Fatah al-Sisi een nieuwe administratieve hoofdstad voor Egypte. In wat tot voor kort woestijnvlakte was verrijzen mastodonten van wolkenkrabbers, ministeries, appartementsgebouwen, een gigantische kathedraal en een gloednieuwe moskee met plaats voor honderdduizend man. Prompt ging hij verder met zijn promopraatje. ‘Dit hier wordt het Plein van het Volk. En dat daar, dat wordt de hoogste vlaggenmast ter wereld, voor de grootste vlag ter wereld!’ (‘Hoe groter de vlag, hoe groter de dictatuur meestal,’ wist Tom Waes, al zei hij dat wijselijk in zijn moedertaal.)

De New Capital is Sisi’s antwoord op de problemen waar zijn uitdijende hoofdstad mee kampt. Twintig miljoen inwoners telt Caïro al, er is nauwelijks openbaar vervoer, aan westelijke zijde heeft de stad bijna de piramides van Gizeh ingekapseld. In de nieuwe reeks van ‘Reizen Waes’ is dit de eerste bestemming. Of hij niet bang was dat alleen rijke mensen zich een verblijf in de nieuwe hoofdstad zouden kunnen veroorloven, had Waes aan Khaled gevraagd. Een pertinente vraag, want Khaled repte evenmin over de slimme camera’s die overal opgesteld staan en die elke passant kunnen volgen. En de dag ervoor hadden Tom en zijn plaatselijke gids Sidi zich door het stadsdeel Mokattam laten leiden, ook wel garbage city genoemd. De inwoners van die wijk halen afval op in heel Caïro. Ze sorteren het, met de hand, en verkopen het dan door aan gespecialiseerde bedrijven.

De hele familie van Marina werkt als zabbaleen, vuilnisophalers. In een ruwbouwappartement, in drie dimensies volgestouwd met vuil, kwam schoonvader Wagui aan het woord: drie enorme zakken sorteert hij elke dag bij elkaar. Hoeveel hij daarmee verdient? 3 euro. Per dag. Ondertussen trotseert hij onmenselijke stank, miljoenen vliegen, katten die eruitzien alsof ze een kernramp hebben meegemaakt, en kan hij zomaar vijftien meter naar beneden vallen als hij even niet oplet. ‘A lot of respect for you,’ sloot Tom Waes af. Wagui legde zijn hand op zijn hart en ging goedgemutst verder met zijn taken.

‘Een echte eyeopener,’ noemde Tom Waes dit bezoek aan Mokattam. Waes kent zijn plaats: hij pretendeert niet meer te weten dan hij weet. Zo geeft hij vrije baan aan de geïnterviewden om hun verhaal te doen én aan de kijker om er het zijne van te denken.

Natuurlijk moet hij ook zijn reputatie eer aandoen: een ‘Reizen Waes’ is niet geslaagd als er niet een Jommekesachtig avontuur in voorkomt. In Caïro was dat het bezoek aan een fancy massagesalon, waar Sidi de hamer-en-beitelmassage kreeg, Tom de vuurmassage en geluidsman Pascal de surprise treatment. Waar die verrassing uit bestond, moet u zelf maar ontdekken, maar wij waren blij dat we ze niet zelf moesten ondergaan.

Het verrassendste moment van de aflevering moest toen nog komen. De duivensport blijkt bijzonder populair in Caïro: overal in de stad zie je hoge houten pigeon towers. Verschillende wijken gaan de strijd aan: het doel is om de duiven van een andere wijk naar jouw til te krijgen. Duivenmelker Waheen demonstreerde hoe dat gaat. Hij liet de duiven los, ging op de richel van de toren staan en dirigeerde hen met zijn vlag en een lokfluitje in de gewenste richting. Wat volgde, was een gracieus gevederd ballet tegen de roze, hete horizon – kippenvel. Op het moment suprême voegde zich de vlucht van een naburige wijk bij de duiven van Waheen, een choreografie van de overwinning.