Wij willen geen morzel weekend meer verspillen aan ‘I Can See Your Voice’

Vanaf vanavond opnieuw op VTM: ‘I Can See Your Voice’. Moest u zich nog afvragen of dat uw kostbare tijd waard is, Onze Man testte het vorig jaar al voor u uit en was, zacht uitgedrukt, niet compleet overtuigd. Herlees hier waarom!

‘Ik heb een eisenpakket!’ zal ik roepen na mijn bestorming van de VTM-kantoren. ‘Ten eerste: geen zangwedstrijden meer. Ten tweede: als dat te veel gevraagd is, laat dan op zijn minst geen twijfel bestaan over wie wát zingt. En ten derde: Ingeborg wordt manu militari teruggebracht naar haar holistische datsja, waar haar onder geen beding nog camera-aandacht te beurt zal vallen.’ Het dozijn dynamietstaven dat ik omgegord heb, zo zullen de special units vaststellen nadat ze me vakkundig omgelegd hebben, bestaat bij nader inzien uit twaalf knakworsten; het handwapen waarmee ik tot mijn uitschakeling zwaaide, blijkt een zorgvuldig uitgesneden en zwartgelakte biet. Tegenover de kranten zullen mijn buren me schetsen als een zonderling. ‘Nogal op zichzelf. Keek veel tv.’

In mijn nagelaten manifest, door geen enkele krant gepubliceerd, zal ik stellig zijn: waar het de Vlaamse televisie aan ontbreekt, is een gedreven douanier. Iemand die beroerde buitenlandse programma-ideeën middels een veeg van de matrak weer resoluut over de landsgrenzen tikt. Dan had ik ook niet ‘I Can See Your Voice’ voor lief moeten nemen en was minstens één Vilvoordse baliebediende een oncomfortabele werkdag bespaard gebleven.

‘Er is maar één vraag die Vlaanderen wakker houdt,’ beweerde Jonas Van Geel tegen een decor naar uitheems model – druk en lelijk. Te weten: ‘Kun je aan iemand zien of die goed kan zingen of niet?’ Nog nooit heb ik me zoiets afgevraagd, laat staan dat ik er slaap voor zou laten, maar in dit programma werd je nu eenmaal geacht om op eigen kracht te bepalen of de zangstem die je hoorde echt afkomstig was van de opgevoerde deelnemers. Doelbewust onbegonnen werk, waar je niettemin úren over kunt lullen.

Van Geel wees ons op de jury van dienst, ‘de crème de la crème van de entertainmentwereld.’ Hij zei het zonder hoorbare ironie, ook al vraag je volgens mij nochtans om uitgelachen te worden als zo’n introductie dan onder meer blijkt te slaan op Q-dj Vincent Fierens, Kürt Rogiers en Ingeborg.

De zeven kandidaten werden in navolging van ‘The Masked Singer’ neergezet als typetjes. ‘Ik ben nu al big fan van Miss Extravaganza!’ laaide Kürt Rogiers nog voor er één noot gelipt was: hij weet intussen als geen ander hoe enthousiasme voor te wenden als zijn carrière dat vereist. En dat vereist ze. ‘Ik miste een ademtocht,’ liet Ingeborg zich dan weer ontvallen na één optreden. Aan de toenemende ielheid van haar betoog te horen, heeft ze stilaan een schrikbarend momentum bereikt.

Wanneer de kandidaten niet op het podium stonden, namen ze in de achtergrond een starre houding aan: alsof ze solliciteerden voor een lopende betrekking als paspop. Zulke momenten waren voor de jury een gelegenheid om ongehinderd uit te breken in speculatief geleuter: een basisingrediënt van dit programma, dat makkelijk met de helft ingekort kan worden zonder verlies aan inhoud.

Net zoals in ‘The Masked Singer’ werkte ook ‘I Can See Your Voice’ naar een ontmaskering toe: het moment waarop zo’n lippende zanger eindelijk z’n echte zangstem liet horen. Bij de helft volgde daarbij een moedwillig aangezet gekraai bezijden de toonladder, maar bleek zo’n kandidaat tóch toonvast, dan werden potentiële platenbazen onder de kijkers zonder verpinken door de jury opgeroepen om die onbekende in kwestie ogenblikkelijk een contract naar de kop te mikken. Ik vermoed dat dat maniertje nog een terugkerend karakter zal krijgen in dit programma, maar ík zal het niet meer meemaken.

Terwijl ik in gedachten verzonken in een omineus gevormde biet kerfde, nam ik me voor om geen morzel zaterdag meer te verspillen aan ‘I Can See Your Voice’.