‘Wolfpack’ toont het koersen zoals het is, met beelden die doen schaterlachen én recht naar de keel grijpen

Tak, tak, tak. Ongeveer twee minuten ver in ‘Wolfpack’ waren we al helemaal om en beslisten we: deze rit zitten we uit van start tot finish. We zagen Yves Lampaert vol bewondering door een kerk schrijden. Ín koerstenue! Mét de koersfiets aan de hand! De plaatjes van zijn koersschoenen heerlijk kletterend tegen de arduinen vloer. Tak, tak, tak. ‘Misschien moeten we wat wijwater over onze banden gieten. Museeuw heeft dat ook eens gedaan, en hij heeft toen gewonnen.’

Er wordt dit voorjaar stevig om de aandacht van de wielerfan gevochten op tv. Binnenkort verschijnt op Netflix de Tour-documentaire ‘Unchained’, waarin het streamingplatform het succes van ‘Drive to Survive’ hoopt te herhalen. Op Amazon Prime loopt ‘All-in’, over het wedervaren van wielerploeg Jumbo-Visma. Op Canvas kunt u kijken naar ‘De godfather van de koers’, waarin Patrick Lefevere de lof bezingt van Patrick Lefevere. En nog op Amazon Prime is nu dus ‘Wolfpack’ te zien, waarin een cameraploeg een jaar lang in het wiel kruipt van de renners van de Quickstep-ploeg – gezien de wetten van de aerodynamica een uitstekende plek om te toeven. Waar een mens nog de tijd moet vinden om de koers zélf te volgen, is ons een raadsel.

Wat u in ‘Wolfpack’ te zien krijgt, is een 50 minuten lange inkijk in het koersen zoals het is. Vaak becommentarieerd in een taal die zich nog het best laat omschrijven als West-Vlengels. ‘I had really good legs today, hè moat!’ U wordt rondgeleid doorheen de hele interne keuken van The Wolfpack, van de teambus tot in het kleinste kamertje. Of dat echt een meerwaarde is? Wie eens een kijkje mag nemen achter de schermen van de salamifabriek, eet vermoedelijk nooit meer salami. Maar de inkijk die deze Woestijnvis-docu u biedt, kan u eigenlijk alleen maar nóg meer van de koers doen houden. In een ogenschijnlijk onbelangrijke overgang ziet u bijvoorbeeld hoe ploegleiders Wilfried Peeters en Tom Steels in de keuken van een onbestemd huis ergens te velde spaghetti zitten te eten, terwijl in de naastgelegen woonkamer renner Zdenek Stybar halfnaakt op een massagetafel ligt. Het toont aan hoe de koers bij momenten, ondanks de komst van de wattagemeter en glucosemeter, nog geen meter is opgeschoven in de richting van de moderniteit. Gefundenes Fressen voor de nostalgicus in ons.

Er valt ook wat af te lachen. Zoals wanneer Astrid voor manlief Yves Lampaert staat te supporteren in Roubaix. Een gsm met livestream in de hand, baby in de draagzak, en haar stress – mot! – met vlakke hand afreagerend op de zijkant van de teambus. Wanneer haar vader haar tot kalmte aanmaant: ‘Moh papa, ga je nu zwijgen? Ik doe nog altijd wat ik wil, wèh!’ Het is een scenario dat uit de pen van Jelle De Beule en Rik Verheye lijkt gekropen, maar het lachen vergaat snel wanneer een onvoorzichtige toeschouwer op een kasseistrook het licht uitdoet bij Lampie. En da’s nog maar het begin van alle onheil. De makers hadden geen slechter voorjaar kunnen kiezen om Quickstep te volgen – of geen beter, als u een ramptoerist bent. Het regent lekke banden en coronabesmettingen. Mecaniciens die net nog op de achterbank van de volgwagen zaten, blijken plots niet meer op de achterbank van de volgwagen te zitten. ‘Waar is Guido!? Waar is Guido!?’ En dan begint het ons te dagen: de voice-over van de reeks wordt ingesproken door Gilles De Coster – geen wonder dat er zo duchtig gemold wordt! Toch een puntje van kritiek: de manier waarop Julian Alaphilippe in de Brabantse Pijl van de baan werd geramd door de eigen (!) ploegleiderswagen vonden we een iets te opzichtige mollenstreek.

En dan moest Alaphilippe de kelk nog tot op de bodem ledigen. In Luik-Bastenaken-Luik komt de tweevoudige wereldkampioen zwaar ten val. Op helikopterbeelden is te zien hoe hij roerloos in een bosje naast de weg ligt. Ploegleider Davide Bramati schreeuwt met wanhoop in de ogen en een knik in de stem zijn vertwijfeling uit: ‘Julian? Juliaaan?’ Vervolgens is te zien hoe Marion Rousse de val beleeft: de vrouw van Alaphilippe zit aan de aankomst in de commentaarcabine van de Franse televisie. Minutenlang weet ze niet of de vader van haar kind nog leeft, en kan ze alleen maar hopen op het beste – wat in dit geval een stel gebroken ribben bleek te zijn. Het is een scène die recht naar de keel grijpt.

Nu, eind goed al goed, in deze eerste aflevering van ‘Wolfpack’. Want in diezelfde Luik-Bastenaken-Luik pakt Remco Evenepoel de overwinning, na een ongelooflijk straffe solo. Wat Patrick Lefevere noopt tot deze woorden: ‘Ik ben heel fier, op mijn mensen... en op mezelf!’ Ach ja, Lefevere gonna Lefevere. Een goeie week geleden zaten we nog met stijgende verbazing en dalende achting te kijken naar hoe hij in ‘De godfather van de koers’ zijn bloedeigen zoon te kijk zette op nationale tv: ‘Er zit daar iets niet juist in zijn bovenkamer, ge kunt hem niet vertrouwen.’ Slik. Dat doet ons eraan terugdenken: toen PatLef erin slaagde om Remco Evenepoel voor zijn team te laten tekenen, beloofde hij aan vader Patrick Evenepoel dat hij het wonderkind zou behandelen ‘als zijn eigen zoon’. We zouden er niet van opkijken mocht vader Evenepoel de afgelopen week in allerijl naar INEOS Grenadiers hebben gebeld, om te polsen of ze daar toevallig nog een plaatsje vrij hebben.

‘Wolfpack’ is nu te zien op Amazon Prime