‘You don’t know me’, het nieuwe paradepaardje van Netflix, is ridicuul, overbodig en onvolledig

Een jongeman staat terecht voor de moord op een drugsdealer uit zijn buurt en het bewijs tegen hem is overweldigend. Maar nadat de openbaar aanklager haar slotpleidooi heeft gehouden, schuift hij zijn eigen advocaat opzij en begint hij aan een lange speech waarin hij de juryleden die over hem moeten oordelen en de kijkers thuis van zijn onschuld probeert te overtuigen.

Volgens Hero - ja, zo heet het hoofdpersonage echt - is de dood van Jamil namelijk het gevolg van zijn relatie met een jongedame van wie de naam tijdens het hele proces nooit is gevallen: Kyra, een vrouw die hij leerde kennen op de bus en met wie hij even later ging samenwonen. Als zij op een dag spoorloos verdwijnt en hij naar haar op zoek gaat, komt hij terecht in de donkere onderbuik van Londen, een plek vol prostitutie, drugshandel en schietgrage criminelen. De brave autoverkoper is niet bepaald geschikt voor een leven in de misdaad, maakt enkele foute keuzes en zinkt steeds verder weg in het moeras, tot alles uiteindelijk dramatisch en faliekant afloopt. Maar, zo drukt Hero iedereen meermaals op het hart, bij de moord waarvoor hij terecht staat, treft hem geen schuld.

Het opzet van de vierdelige Britse rechtbankreeks ‘You don’t know me’ is natuurlijk een beetje ridicuul. Dat een beklaagde tot helemaal op het einde van zijn proces zou wachten om de ware toedracht toe te lichten, lijkt niet de slimste zet, temeer omdat de rechter tot meermaals toe zegt dat Hero in zijn pleidooi geen nieuw bewijsmateriaal mag aanbrengen en zich moet beperken tot wat al besproken werd. In de laatste aflevering wordt wel min of meer duidelijk waarom Hero op zo’n creatieve manier zijn verdediging op zich nam, maar dan nog blijven er een hoop vragen onbeantwoord. Wie houdt van mooi afgeronde verhalen, laat ‘You don’t know me’ sowieso beter links liggen, zeggen we er, zonder dat we al te veel prijs willen geven over het einde, ook maar meteen bij.

‘You don’t know me’ werd geschreven door Tom Edge, de man achter de degelijke duikbootthriller ‘Vigil’, onlangs nog te zien op Canvas, en de uitstekende romantische komedie ‘Lovesick’ - te bekijken op Netflix. Mooie adelbrieven, zeker voor een serie die liefde en spanning probeert te combineren, maar Edge slaagt er niet in om het drama dat Hero en Kyra overkomt zo meeslepend te maken als je zou verwachten. Dat komt vooral door de lange scènes in de rechtbank: een deel van Hero’s verhaal krijg je aan de hand van flashbacks te zien maar soms komt hij ook in beeld terwijl hij de jury wil overtuigen van zijn diepe gevoelens voor Kyra of uitlegt waarom hij een bepaalde beslissing heeft genomen. En zeker in de eerste afleveringen zijn de meeste van die tussenkomsten overbodig en zorgen ze ervoor dat de spanning wegvloeit. Je kunt dingen beter tonen dan ze te vertellen, zo luidt het in een van de bekendste stelregels voor een tv-serie en ‘You don’t know me’ is een uitstekend bewijs dat die nog altijd klopt.