‘Your Place Or Mine’ bevestigt dat de romcom anno 2023 nog steeds morsdood is

Het gebeurt tegenwoordig zó zelden dat er in de bioscoopzalen of op de streamingdiensten een romantische komedie uitkomt, dat àls er dan eentje opduikt, zoals nu met 'Your Place or Mine' op Netflix, we onder het uitroepen van 'Wel God almachtig! Heb je van je leven!' enigszins verwonderd de ogen uitwrijven.

Een beetje zoals we spontaan beginnen te wuiven wanneer we op straat een oldtimer zien voorbijtuffen. Jammer genoeg heeft ‘Your Place Or Mine’ méér met die oldtimer gemeen dan ons lief is: het is gammel, het gaat niet bijster snel vooruit, en het heeft veel weg van een relict uit een ander tijdperk.

De krasse knarren onder u herinneren zich vast nog hoe het genre van de romcom vooral in de jaren 80 en 90 hoogtij vierde. Met een verzaligde glimlach zaten miljoenen zielen in de bioscoopzaal te genieten van de stralende lach van Julia Roberts, van het Ferrero Rocher-glimlachje van Richard Gere, van de gespeelde stunteligheid van Hugh Grant, van de charme van Sandra Bullock en van het gefakete orgasme van Meg Ryan. Het fijne en het geruststellende aan het romcomgenre was dat het verhaal altijd verliep zoals je wílde dat het verliep: hoeveel obstakels er ook uit de weg dienden te worden geruimd, je wist van in het begin met absolute zekerheid dat de twee hoofdpersonages - altijd een witte heteroseksuele deerne en een al even witte en heteroseksuele manskerel - in de laatste scène met elkaar zouden beginnen te lebberen en te rampetampen.

En toch: net zoals ook het faxapparaat, de Polaroid en het witte patriarchaat overkwam, werd ook de romcom op een bepaald moment doodverklaard. Hoe het zover is kunnen komen? Tja: dat zijn van die vragen waar wij dus letterlijk úren in alle ernst over kunnen mijmeren. De meest voor de hand liggende verklaring is dat de romcom op een bepaald moment uit de multiplexen werd weggeblazen door de lucratievere superhelden van Marvel en DC. Misschien moeten we ook wel erkennen dat het romcomgenre - zeldzame uitzonderingen als ‘Crazy Rich Asians’, ‘My Big Fat Greek Wedding’, ‘The Big Sick’ en het recente ‘Fire Island’ niet te na gesproken - stilaan het contact verloor met de veranderende tijdsgeest: een deel van het publiek kon zich eenvoudigweg niet langer vereenzelvigen met de altijd weer witte, heteroseksuele en goed in de slappe was zittende hoofdpersonages. Of zou het kunnen dat de formule (eerst obstakels overwinnen, daarna muilen) simpelweg was uitgewerkt?

Wat er ook van zij: in plaats van het genre een broodnodige adrenaline-injectie toe te brengen, zorgt ‘Your Place Or Mine’ eerder voor de bevestiging dat de romcom anno 2023 nog steeds morsdood is. 20 jaar geleden hadden Debbie (Reese Witherspoon) en Peter (Asthon Kutcher) een prachtige one night stand, maar vandaag zijn ze gewoon dikke vrienden die - hij vertoeft in een luxeflat in New York, zij koestert zich in het zonlicht van Los Angeles - elke dag zelfs tijdens het tandenpoetsen handsfree staan te bellen met elkaar. Omdat de twee hoofdpersonages van een romcom onvermijdelijk voor elkaar zijn voortbestemd, is de uitdaging voor de scenaristen altijd weer dezelfde, namelijk: hoe kunnen we de ultieme kus zo lang mogelijk uitstellen?

In ‘Your Place or Mine’ wisselen de protagonisten in afwachting van het onafwendbare gelebber gewoon van plek: zij verkast een weekje naar New York voor een cursus, hij komt ondertussen in L.A. op haar asociale zoon passen. Er duiken obstakels op in de gedaante van andere potentiële geliefden, en zoals dat hoort zwalkt er in ‘Your Place or Mine’ ook een sidekick rond die voor comic relief moet zorgen: met name Steve Zahn duikt op als een buurman die met een heggenschaar staat te krabben aan zijn veel te zichtbare bilspleet.

In vroegere tijden passeerde er nog weleens een romcom waarin iets onverwachts gebeurde: denk aan Julia Roberts die zich in ‘My Best Friend's Wedding’ heel verrassend ontpopte tot een gemene feeks. ‘Your Place or Mine’ daarentegen blijft zó slaafs vasthangen aan de traditionele romcomformule dat het ons niet eens zou verbazen dat het script werd geschreven door een chatbot. Het ontbreekt de dialogen aan scherpte, échte romantische betovering is ver te zoeken, en doordat Debbie en Peter meestentijds in twee verschillende grootsteden vertoeven, krijgen Witherspoon en Kutcher niet eens de gelegenheid om onderling een beetje amoureuze chemistry te ontwikkelen.

‘En tóch gaan we vanavond kijken!’, horen we u uitroepen, en weet u wat: gelijk heeft u! Geniet van de immer prachtige lach van Reese, droom weg bij de goddelijke jukbeenderen, het hemelse sixpack en de schitterende chirurgisch bijgewerkte onderkaak van Ashton, en enjoy de blote reet van Steve Zahn. Happy Valentine!