Zelfs de sixpack van Ryan Gosling kan ons niet afleiden van een duivels genietbare, sadistische Chris Evans

Vanaf vandaag kunt u, na zijn wereldwijde bioscooprelease, ‘The Gray Man’ ook gewoon op uw gemak thuis bekijken. De actieflick van Joe en Anthony Russo staat nu op Netflix. In petto: straffe actiescènes en de sixpack van Ryan Gosling.

Ryan Gosling die in het door drukverlies geteisterde vrachtruim van een pijlsnel omlaag duikend en uiteenscheurend militair vliegtuig al kickboksend een serie lijf-aan-lijf-duels uitvecht, waarna hij door een gat in de romp rákelings langs de brandende motor naar buiten springt en in volle vrije val al meppend en al trappend de parachute van een tegenstander probeert af te pakken terwijl de begane grond akelig snel dichterbij komt: u wilt het op een groot wit doek beleven, níet op uw flatscreen of op uw tablet. Gosling, die van zijn lange sabbatical (zijn vorige rol in ‘First Man’ dateert van 2018) onder meer gebruik maakte om een cool baardje en een staalharde sixpack te kweken, vertolkt een huurmoordenaar van het CIA - u weet wel: zo’n koelbloedige professional die zonder zweten de meest geavanceerde vuurwapens in mekaar klikt en à la MacGyver met behulp van een buiskoppeling en een ventieltje uit de Gamma eigenhandig een bom ineenknutselt - die na een foutgelopen klus in Bangkok zélf opgejaagd wild wordt.

En wacht eens: is dat werkelijk Chris Evans die in het verdorven vel kruipt van booswicht Lloyd Hansen? U kent Evans natuurlijk het best als de schildknaap Captain America, de altijd betrouwbare, standvastige, rechtschapen, door en door loyale, maar ook ietwat saaie - hij zal eerder een omaatje de straat helpen oversteken dan het beest uithangen in de Gentse Overpoort - leider van de Avengers. Om díe Evans nu in ‘The Gray Man’ als de immer in een polohemd en witte pantalon gestoken Hansen ineens een startkabel te zien vastklemmen aan de onderlip van één of andere gevangen genomen stakkerd, en om hem vervolgens elektroshocks te zien toebrengen terwijl hij de filosoof Arthur Schopenhauer citeert: zelfs Bucky Barnes is in shock! Evans bewijst in ‘The Gray Man’ dat het vaak de piepkleine details zijn die een vertolking merg en pit geven: zo waren wij bijvoorbeeld dol op het moment waarop Lloyd nog gauw even een laagje lippenbalsem bij zichzelf aanbrengt vooraleer hij met een sadistisch glimlachje de vingernagels van Billy Bob Thornton begint uit te trekken. Evans is in ‘The Gray Man’ zelfs zó duivels genietbaar dat we meer op zíjn scènes zaten te wachten dan op die van Gosling en diens sidekick Ana de Armas - sorry, Ryan! Sorry, Ana!

Wanneer Lloyd in de tweede helft de beste huurmoordenaars ter wereld mobiliseert ten einde onze held om het hoekje te brengen, begint ‘The Gray Man’ plotseling héél goed op een afkooksel van de ‘John Wick’-franchise te lijken, al dienen wij daar meteen aan toe te voegen dat het boek waarop ‘The Gray Man’ is gebaseerd reeds dateert uit 2009 en dus vijf jaar ouder is dan de eerste ‘John Wick’-film. En verder is het ons eerlijk gezegd nog steeds niet duidelijk hoe we de gebroeders Russo eigenlijk moeten inschatten: als twee virtuoze actieregisseurs die verantwoordelijk waren voor twee van de beste actietaferelen uit het Marvel Cinematic Universe (te weten het messengevecht en de aanslag op Nick Fury in ‘Captain America: The Winter Soldier’), of als twee omhooggevallen inblikkers die dreigen uit te groeien tot - niet bedoeld als compliment - de nieuwe Michael Bay. De hierboven beschreven vliegtuigscène is een straf staaltje actiecinema, maar in tal van andere scènes laten de Russo’s hun camera zó wild door de lucht klieven en daarbij zóveel dubbele kurkentrekkers maken - net de Python in de Efteling - dat we er hoorndol van werden. Maar laten we ook weer niet té kritisch zijn voor de Russo’s: we willen niet dat Lloyd Hansen ons komt aansluiten op zijn startkabel.