Zelfs een gebruikt condoom heeft een hogere amusementswaarde dan de seizoensfinale van ‘Château Planckaert’

Een gebruikt condoom. Een tot de rand met pap gevulde rubberlaars. Een abonnement op ‘Duifke Lacht’. Wat een aflevering van ‘Château Planckaert’ ook moge kosten, de VRT had het beter aan een van deze dingen besteed. Zelfs indien men die nooit aan een lens zou blootstellen, of ze na aankoop meteen in het vuur werpen, zou de amusementswaarde groter zijn dan wat ons zondagavond werd voorgeschoteld.

Na een decennia overspannende periode van indoctrinatie lijkt televisiekijkend Vlaanderen finaal doordrongen van het idee dat eender wat de openbare omroep in dat timeslot opboert kwaliteit is. Ik zie geen andere verklaring voor de 1,2 miljoen gouwgenoten die tien weekends op rij een lege emmer op applaus hebben onthaald. Dat is immers wat ‘Château Planckaert’ was: niets, lucht aan een hengsel. En dat iemand, waarschijnlijk dezelfde zwakhoofdige die dit programma ooit heeft besteld, deze aflevering het etiket ‘seizoensfinale’ waardig achtte, is een affront voor de onnozelheid die men ons na alweer een zoveelste van kul overlopend jaar ‘Thuis’, ‘Familie’ of ‘De buurtpolitie’ nog een laatste keer in het gezicht keilt. In die misbaksels is tenminste nog een minimum aan denkwerk gekropen. De seizoensfinale van ‘Château Planckaert’ is wat van de priem druipt na een lobotomie.

Voor iets van niets had deze laatste aflevering alles: door het landschap scheurende bolides, renovatiewerken op duizelingwekkende hoogten… In eender welk ander programma stof voor boeiende televisie, in ‘Château Planckaert’ een adempauze tussen eeuwigdurende minuten van nietszeggend gepalaver en stompzinnig gehinnik.

Zo ging Junior Planckaert een rally rijden waarin Eddy Planckaert ooit negende was geworden. Of was het twaalfde? Nee, negende. Nee, twaalfde. Daarna kreeg Stefanie Planckaert een rondleiding van Magali Planckaert in een bus die Francesco Planckaert had gekocht, en kwam aan het licht dat Magali Planckaert vroeger met een knuffelbeer sliep. Vervolgens liet een lading scholieren zich beduvelen door het château van vele tientallen ramen te voorzien in ruil voor 4 centimeter pannenkoeken.

Even leek mijn hartslag de dubbele cijfers in te strompelen toen me werd meegedeeld dat Junior in de race een schuiver had gemaakt. Die kreeg ik nooit te zien, omdat van een cameraploeg niet kan worden verwacht dat ze alles filmt wat zich aan boeiends voltrekt wanneer ze het al zo druk heeft met het filmen van alles wat niet boeiend is. Zoals het doodbloeden van een gesprek tussen Magali Planckaert en Noa Planckaert over hoe Devon Planckaert ook wielrenner wil worden. Of Christopher Planckaert en Francesco Planckaert die zich afvragen hoeveel leitjes ze al aan een dak hebben vastgenageld. Of Eddy Planckaert en Christa Planckaert die voorstellen om eens met alle Planckaerts naar een hotel te gaan. Of enige Planckaerts die, voor ze naar dat hotel gaan, een kraaiende haan nadoen. En maar lachen, zeker wanneer Pauline Planckaert met veel valiezen opdaagt, en wanneer niet één Planckaert een golfbal kan wegslaan. Met zo veel aan gort gekletste dijen zou je verwachten dat die leerlingen voor de Planckaerts geen château renoveren, maar een veldhospitaal.

Toch is er ook meer dan enkel pret in het leven van een Planckaert, want de Planckaert genaamd Devon Planckaert had zijn pols pijn gedaan en kon een paar weken niet fietsen. Aan de Reyerslaan hangen de vlaggen nu nog halfstok.

Niels Destadsbader, de Planckaerts, dansshows en sinds deze maand ook vastgoedvehikels: Eén is niet VRT1 geworden, maar VTM5.