Zelfs met lage verwachtingen stelde de ‘Friends Reunion Special’ teleur

Dus iedereen had je verteld dat het niet zou zijn wat je gehoopt had – een aflevering over hoe het met Rachel, Ross en co. gaat zeventien jaar na het afscheid – maar toch was het moeilijk om de ‘Friends Reunion Special’ uit te kijken zonder overvallen te worden door een gevoel van teleurstelling.

Nochtans begint de bijna twee uur lange show even eenvoudig als sterk, met een flashback naar de nog altijd mooie slotscène uit 2004 – de keuze om daar niet aan te morrelen door nu met een epiloog te komen, valt te verdedigen – gevolgd door beelden van de zes hoofdrolspelers die één voor één binnendruppelen op de oude set. Je voelt meteen de magie van ‘Friends’ terugkomen, de chemie tussen de acteurs die zo’n belangrijke rol speelde in het succes van de reeks en die ook nu nog aanwezig is. Ze drentelen wat rond, Matt LeBlanc vertelt over die keer dat Courteney Cox een flard uit het scenario op de keukentafel had geschreven en hij die vlak voor de opnames had uitgewist. En wanneer Matthew Perry als laatste arriveert, ontvangt Jennifer Aniston hem met een voorspelbaar maar welgemeend ‘Could you be any later?’

‘This is all I care about’, zegt Lisa Kudrow als ze David Schwimmer omhelst – wel, dat en de paar miljoen dollar die elk van hen kreeg natuurlijk – en ik durf er een appartement om te verwedden dat de meeste fans hetzelfde gevoel hebben. Een special die slechts de helft zo lang was geweest, maar enkel bestond uit de zes die herinneringen ophalen, meer hoefde het niet te zijn. Maar de makers lijken zelf uit het oog te zijn verloren wat ‘Friends’ uniek maakte en hebben de reünie zo overladen met zijsprongetjes en extra gasten dat degenen om wie het draait naar de achtergrond verdwijnen. Een erg luidruchtige James Corden – kon hij zijn eigen stem maar wat zachter zetten in plaats van de iconische fontein uit de begingeneriek naast hem – mag de cast enkele weinig geïnspireerde vragen stellen voor een publiek van fans, makers en andere acteurs. De bedenkers blikken uitgebreid – alles bij elkaar komen ze meer aan het woord dan de zes sterren – terug op de casting, de opnames en het succes. Er zijn bloopers, Lady Gaga zingt ‘Smelly Cat’, en David Beckham, Kit Harrington, Malala en een dozijn onbekende fans van over de hele wereld betuigen hun liefde voor de serie. En er is – het dieptepunt – een modeshow waarin Cara Delevingne, Justin Bieber en Cindy Crawford enkele bekende outfits uit de reeks aantrekken, een pijnlijk moment dat als enige voordeel heeft dat de romance tussen Joey en Rachel niet langer het minst geïnspireerde onderdeel uit de ‘Friends’-geschiedenis is.

Hier en daar valt er een leuke anekdote te rapen: de acteur die samen met LeBlanc in de running was voor de rol van Joey, speelde later zijn dubbelganger, Schwimmer en Aniston waren ooit echt verliefd op elkaar, en de samenwerking met het aapje Marcel heeft zeker bij Schwimmer duidelijk littekens nagelaten die nog altijd niet geheeld zijn. Maar ook als documentaire over het fenomeen ‘Friends’ valt de show tegen, want alles is erg oppervlakkig en de sappige invalshoeken – de ruzies tussen de schrijvers, de looneisen van de acteurs, de kritiek vandaag op de gedateerde humor – zijn even onzichtbaar als ‘ugly naked guy’. Telkens als het gewoon om de zes acteurs draait, veert de aflevering wel recht, zoals wanneer Perry, veruit de meest getroebleerde van de hoop, tot de verbazing van de anderen bekent dat hij bij elke opname doodsbang was dat het publiek niet zou lachen. Of in de table reads van enkele beroemde scènes, waar de hoofdrolspelers, de één al makkelijker dan de ander, weer in hun personage glijden. Die momenten bevatten de nostalgie en warmte die je verwacht had, maar ze zijn te zeldzaam en ze maken vooral duidelijk wat deze special had kunnen en moeten zijn.

Op het einde nemen de zes voor een tweede keer afscheid van de reeks die hen wereldberoemd heeft gemaakt, dit keer voorgoed, want zoals Cox zegt: ‘We gaan dit over vijftien jaar niet nog eens herhalen.’ Dat hoeft ook niet, al had je het hun wel gegund: een kans om het beter te doen.