‘Zillion’ gaat van meet af aan totaal loos. Na een halfuurtje hadden de knallende beats ons al gaar gekregen

Neen, wij waren er op het eind van de jaren 90 niet bij in het paleis van de zinnelijkheid in de Jan van Gentstraat in Antwerpen. Wij zaten in die tijd in een megabioscoop te genieten van ‘Species II’ en ‘The Mummy’: óók geen slechte lichtshows, als u ’t ons vraagt. Maar zelfs als je niet naar de Zillion ging, kwam de Zillion wel naar jou. In televisiereportages, in talkshows, in de boekskes, in de collectieve verbeelding: Frank Verstraeten, die merkwaardige kruising tussen Bill Gates en Caligula, was overál. Destijds gluurden wij met een mix van nieuwsgierigheid en afgunst naar de zweterige foto’s en televisiebeelden van de bezoekers van de Zillion, die in de floodlights leken te leven alsof er geen vóór en geen ná bestond.

Toen de Zillion uiteindelijk ophield te bestaan, was het alsof er voor een hele generatie op één of andere manier een einde kwam aan een era. Want wat is er sindsdien in de plaats gekomen? 9/11, para’s in de straten, lockdowns, de angst voor de bom. Alleen al dáárom is ‘Zillion’ misschien wel de juiste film op het juiste moment. Nog één keer kunnen we, deze keer met z’n allen, naar die mythische plek waar geen regels leken te bestaan. Een onheilig toevluchtsoord waar je zonder schroom all the way kon gaan.

Het is ergens dan ook passend dat regisseur Robin Pront op cinematografisch vlak van meet af aan totaal loosgaat. Na een halfuurtje hadden we al zóveel knallende beats over ons heen gekregen dat we al een beetje gaar waren, en toen moesten de deuren van de Zillion zélf nog openzwaaien! Pront is op z’n genietbaarst wanneer hij zich op het gevaarlijke kruispunt bevindt tussen dreiging, geweld en gitzwarte humor, zoals wanneer Frank (de perfect gecaste Jonas Vermeulen) zijn opgejaagde kompaan Dennis Black Magic (de volledig in zijn personage verdwenen Matteo Simoni) in een loods aantreft in een héél benarde situatie. Want ‘Zillion’ is méér dan alleen maar een feestje: Pront laat ook zien dat de megadiscotheek eigenlijk een luchtkasteel was dat steunde op een fundering van rancune, corruptie, agressie en verraad (een cocktail die voor elke cineast onweerstaanbaarder smaakt dan een mojito).

Op filmisch vlak (de structuur, de voice-over, de schwung) reikt Pront met uitgestrekte armen naar de stijl van zijn grote voorbeelden ‘Goodfellas’ en ‘Boogie Nights’, om er finaal ook wel een beetje naast te grijpen. Van de gangsterwereld in ‘Goodfellas’ en het pornomilieu in ‘Boogie Nights’ gaat een onweerstaanbare verleidende kracht uit, een magnetisch aantrekkingsvermogen dat niet alleen maakt dat je die twee meesterwerken opnieuw en opnieuw en opnieuw kunt bekijken, maar ook dat je met hart en ziel zit te duimen voor de nochtans dubieuze hoofdpersonages. Die diabolische kracht ontbreekt in ‘Zillion’: zodra de glitterblaadjes allemaal op de dansvloer zijn neergedwarreld, zie je slechts twee nogal onaangename figuren, Frank en Dennis, met wie het moeilijk meeleven is. Daar zouden zelfs Henry Hill en Dirk Diggler het mee eens zijn.

Vanaf 26 oktober in de bioscoop.

BEKIJK DE TRAILER: