‘Zo kan-ie wel weer, Arnout’, dachten we toen Hauben losging over een inheems paardenras in ‘Dwars door de Middellandse Zee’

Zouden het luidruchtige buren zijn? Een eega die te nauwlettend inventaris houdt van de huishoudelijke taken waaraan haar echtgenoot zoal verzaakt? Woekeraars die dreigen met orthodontische ingrepen als aan hun schuldeisen niet snel en met interest wordt voldaan? Het moet iets prangends zijn dat Arnout Hauben keer op keer de voordeur uit jaagt, want nu stond hij weer vanop de rots van Gibraltar de Middellandse Zee te overschouwen. Die zou Hauben wel even doorkruisen voor zijn nieuwe programma, eiland per eiland.

‘De rijzende zon achterna,’ al kon het ook de reizende Vlaming geweest zijn: in de eerste aflevering streken Hauben en zijn bescheiden gevolg neer in de Balearen, de verzamelnaam voor de toeristische gids waarin Ibiza, Mallorca en Menorca belendende hoofdstukken zijn.

De tocht begon in Groot-Brittannië, merkte Hauben op, want al sinds 1713 is Gibraltar Brits grondgebied - de wereld is hun kopje earl grey, en roeren hun lieve lust. De ruim drie eeuwen Britse overheersing leken een apart nationalistisch bewustzijn te hebben gebaard bij de plaatselijke exponenten van de angelsaksische diaspora. ‘Zou u vechten voor Gibraltar?’ vroeg Hauben zo’n uitgewaaierde Brit. Dat zou hij, ondanks zijn middelbare leeftijd, en hij zou zelfs met graagte sterven voor z’n stuk rots. Zijn vrouw zwoer dan weer de botten van haar ouders eigenhandig te zullen opgraven en verschepen naar Engeland mocht de grond waarin ze rusten ooit Spaans worden. Qua invoerrechten kan dat tegenvallen tegenwoordig.

Tegen de vroege ochtend ontscheepte het gezelschap in Ibiza, waar de laatste fuiven zo te horen nog gaande waren. Het verschaalde bier hing nog in de lucht. Op een onbeheerd terras lagen enkele achtergeblevenen van de nacht, opgebaard onder een wit laken: het Duitse woord Schnapsleiche kwam spontaan in me op. Duitsers hebben dan ook voor alles een woord. Lebensraum is er nog zo één. In het Engels: living room.

Ibiza dankt zijn status als pretparadijs aan de hippies, doceerde Hauben, een dorpsleraar geschiedenis channelend wanneer zijn format daarom vroeg. Die voorkennis weerhoudt hem er niet van om nog altijd overmand te worden door verbijstering, en toen hij na een korte omzwerving langs Mallorca, de negende cirkel van het massatoerisme, op het aanpalende Menorca ook nog eens het inheemse paardenras begon te bezingen - ‘Die spieren! Die schakeringen! Die aders in het gezicht!’ - dacht je zelfs even: ‘Zo kan-ie wel weer, Arnout.’ Een plaatselijk bijgeloof stelde geluk in het vooruitzicht voor eenieder die tijdens een drukke folkloristische optocht de buik van zo’n steigerende knol wist aan te tikken: naast een hachelijke onderneming leek dat me ook allerminst prettig voor de knol, maar vóór Hauben een ernstige poging kon ondernemen, werd hij ei zo na vertrappeld door zo’n fraai gespierd, geschakeerd en beaderd exemplaar.

Ook ik was geschrokken, merkte ik, waardoor ik me plots herinnerde dat ik af en toe nog eens graag verrast word door een programma. Dat gezegd zijnde voldeed ‘Dwars door de Middellandse Zee’ aan de verwachtingen.