Zoals Axel Daeseleire het zelf zegt in ‘Erfgenaam gezocht’ op VTM: ‘Hier zijn we níéts mee’

Dienstbetoon, uw artiestennaam is Axel Daeseleire. Wie anders om zich in ‘Axel opgelicht’ willens en wetens in de luren te laten leggen door een keur aan internationaal schorem, om zijn kijkerschare middels persoonlijk offer in te prenten vooral géén Russische iconen te kopen bij linkmichels die vraagprijzen hanteren die niet marktconform zijn, noch in den vreemde in te gaan op aanlokkelijke traktatievoorstellen van straatmadeliefjes met grote dorst? In ‘Project Axel’ verguldde Daeseleire zelfs een handjevol daklozen eigenhandig met 10.000 euro. In ‘Erfgenaam gezocht’ trekt hij die vrijgevigheid, als geboren mensenvriend, nu door naar de gewone man, door die waar mogelijk te begiftigen met een erfenis. Maar liefst een half miljard euro wacht immers op erfgenamen die daarover in het ongewisse verkeren: ook ú zou bijgevolg weleens goed in de slappe was kunnen zitten, was de ondertoon van dit programma, zij het zonder uw medeweten.

Al die onbeheerde erfenissen staan in het Staatsblad, wat Daeseleire ertoe bracht om lukraak overledenen uit de lijst te plukken en op eigen initiatief de speurtocht naar afstammelingen aan te vatten. Dat bleek een erg omslachtig proces: elke halve aanwijzing of vaag gerucht over een al dan niet reëel familielid werd uitgespit, wat Daeseleire, naast een gedurig pendelen van hot naar her, toch vooral vaak op lege handen kwam te staan. Nu hanteerde hij volgens mij ook wel niet de betrouwbaarste onderzoeksmethodiek: het internet, hoewel een wonderlijke uitvinding, is als hulpmiddel bijvoorbeeld slechts marginaal aanwezig in dit programma. De nabestaanden van een in 1999 overleden man opsporen door diens laatste woonplaats te bezoeken, om bij aankomst enkel een vaal grasveldje aan te treffen, lijkt daarmee vergeleken meer op een schermvullende vorm van tijdverdrijven. ‘Hier zijn we níéts mee,’ wanhoopte Daeseleire demonstratief. Nu begon hij nog aan televisiekritiek te doen ook.

Toen Daeseleire de naam van Esther Lambrechts aantrof, beloofde het interessanter te worden: het betrof immers de niet geheel onsterfelijk gebleken La Esterella, dit jaar tien jaar pleite. Daeseleire begon zijn zelfopgelegde queeste bij Luc Appermont, want die zat destijds op de eerste rij bij de begrafenis. Hij zocht Appermont thuis op, waarbij het me ineens opviel dat ik, hoewel ik bezwaarlijk een verknocht VTM-kijker genoemd kan worden, al vaker het interieur ten huize Appermont-Kaëll heb gadegeslagen dan alles welbeschouwd nog betamelijk is. Appermont wees naar Will Ferdy: die had La Esterella bij leven goed gekend, en beleefde daar duidelijk nog altijd plezier aan. ‘Uitzonderlijk gierig! Nog geen tas koffie kreeg je van haar!’ Toen Ferdy luidop speculeerde dat ze haar vermogen had omgezet in goudstaven, zag je Daeseleire blinken: het vooruitzicht van een fabelachtige goudschat was precies wat dit eerder duffe programma nodig had, dacht hij vast als tv-criticus.

Na omzwervingen langs een oud-manager, diens dochter, en het voormalige rustoord waar La Esterella Yvonne Verbeeck blijkbaar het bloed vanonder de nagels haalde, werd de ontknoping alweer een week verschoven. ‘Nu begint het spannend te worden!’ jubelde Daeseleire in de vooruitblik. Had ik weer: was ik twee afleveringen te vroeg gaan zitten voor ‘Erfgenaam gezocht’.