Zodiac

Twaalf jaar na zijn meesterwerk 'Se7en' begeeft David Fincher zich opnieuw op serial killer-territorium.

Uit innerlijke noodzaak: hij groeide op in dezelfde buurt waar de Zodiac ronddwaalde, een roemruchte seriemoordenaar die gecodeerde boodschappen naar de kranten en de politie stuurde en nooit werd opgepakt. Fincher is de schrik nooit te boven gekomen. De cineast is evenwel te intelligent om ons zomaar een 'Se7en'-namaaksel voor te schotelen. Hij maakt geen pure thriller, maar stelt zich veeleer op het standpunt van een researcher die heel nauwgezet het onderzoek naar de identiteit van de dader reconstrueert. Fincher heeft zich naar stijl en vorm zichtbaar laten inspireren door het dagbladmeesterwerk 'All The President's Men' (ook 'Zodiac' speelt zich hoofdzakelijk af op krantenredacties), maar hij mist de vaardigheid van Alan J. Pakula om een ratelende-schrijfmachineatmosfeer op te roepen. De film duurt ook veel te lang: soms lijkt het wel alsof Fincher elke alinea van het honderdduizenden bladzijden tellende politiedossier heeft verfilmd. De acteurs hebben zich wel een passende seventies-look aangemeten (die bakkebaarden van Mark Ruffalo!) en met de weergave van de tijdsgeest zit het ook wel snor, maar ‘Zodiac’ verzuipt uiteindelijk in een veel te lange rivier van namen, data, en theorieën. Een frustrerende, onbevredigende film.