‘Zondag met Lubach’ op NPO 3 wist op zeldzame wijze de polsslag van de tijd te vatten

Zo, het zit erop. ‘Zondag met Lubach’ is niet meer. Arjen Lubach en zijn team van topcomedians hebben bijna zeven jaar lang, en dertien seizoenen in totaal, het nieuws uit Nederland en de wereld van vlijmscherp satirisch commentaar voorzien. De opbrengsten zijn niet gering: Lubach zelf werd een ster, zijn programma eigenlijk al vanaf de start een ijkpunt van de NPO. Daarnaast bewees ‘Zondag met Lubach’ dat je met de juiste combinatie van middelen – ouderwets vakmanschap, comedy, en een sterke profilering online – wel degelijk veel kijkers kunt trekken met iets dat eigenwijs is. Ook gisteren keken weer bijna 2 miljoen mensen naar de show, en dat op NPO 3, het brekebeentje van de Nederlandse openbare omroep, waar zelden meer dan een paar honderdduizend man op afstemt.

De laatste aflevering leek wel een soort best of: alles wat het programma zo goed doet, kwam nog eens voorbij. De Nederlandse bondscoach Frank de Boer kreeg onderuit de zak – Lubach toonde met slimme montage hoe hij gepassioneerder sprak over het verkiezen van de ene spits (Luuk de Jong) over de andere (Wout Weghorst) dan over een schrijnend geval van Qatarese arbeidsomstandigheden, die De Boer nota bene zelf had meegemaakt.

Ook de Nederlandse politiek mocht uiteraard niet ontbreken. Dit seizoen kwam er omdat Lubach nog brood zag in een reeks wegens de Nederlandse verkiezingen. Helaas voor het programma was de campagne voor die verkiezingen in Nederland zeldzaam tam. Dat ze er toch nog een goed seizoen uit wisten te puren, spreekt voor de skills van de makers. In de laatste uitzending was er dan eindelijk echte opwinding. Het Nederlandse Kamerlid Omtzigt, de absolute luis in de pels van Mark Rutte, wordt mogelijk van hogerhand tegengewerkt binnen de formatie van een nieuw kabinet. Dat lekte uit doordat een fotograaf geheime notulen wist vast te leggen. Laat het maar aan Lubach over om vervolgens de vinger op de zere plek te leggen. Een montage toonde de lange leegte van nikszeggende opmerkingen van zowat alle betrokkenen. Met voorop uiteraard Mark Rutte, dé kop van jut van dit laatste Lubachseizoen.

Het programma sloot af met een ijzersterk item van een kwartier over – daar zal je het weer hebben – de coronacrisis. Met de slogan ‘We zijn er bijna!’ stapte Lubach over de objectiviteit heen, en zelfs over de humor. Het leek hem menens om de mensen nog eens te vertellen: de maatregelen, de zelfonthouding… Het heeft zin. Het is de enige manier om ons leven weer terug te krijgen. Hij drukte de kijkers op het hart geen domme dingen te doen, een beetje humor te blijven te zien in zelfs de moeilijkste zaken en wenste iedereen een rechte rug.

Met diezelfde rechte rug kondigde hij zijn show af. ‘Dit was Zondag met Lubach’ zei hij, en zagen we daar nu echt een korte snik? De vaak onkreukbare Lubach – iets wat hem gezag en een zekere cool geeft – toonde dan alsnog in een paar seconden dat ook hij het niet niks had gevonden, al die jaren toptelevisie maken. Wat nu rest, is de herinnering aan een programma dat op zeldzame wijze de polsslag van de tijd wist te vatten. Het is weinigen gegeven om jarenlang relevant en goed te blijven, en Arjen Lubach en zijn mensen slaagden erin. Bij zo’n prestatie passen alleen: vijf sterren. En een saluut. Onze dank is groot!