Zonder aantrekkelijke hoofdpersonages lag ‘Outer Banks’ al lang stof te vergaren in de krochten van Netflix

Oude wijn, nieuwe zakken, en zelfs bij een miljardenbedrijf als Netflix proeft de afdronk al eens zurig. Het derde seizoen van de monsterhitserie ‘Outer Banks’ kan helaas niet verrassen. Meer nog, de scenaristen namen de zwakste elementen uit de vorige seizoenen en trokken daar dan maar de ‘nieuwe’ verhaallijn uit.

Om te beginnen: goud als schat gebruiken was nóóit vernieuwend op televisie, maar op een bepaald moment wordt het gewoon potsierlijk. De bende zestienjarigen - in de serie althans, Chase Stokes is in realiteit al even dertig jaar oud - blíjft maar jagen op het edelmetaal! In het eerste seizoen ging het nog om goudstaven, seizoen 2 toonde de zoektocht naar een grootschalig christelijk artefact, maar daar stopt de inspiratie van scenaristen niet, hoor: ‘een hele stad van goud!’, riep er eentje, en hij nam de schouderklopjes en bonussen in ontvangst. John B en consorten graven dit keer naar het mythische El Dorado. Seizoen 4 werd reeds aangekondigd, ruimtereizen op zoek naar een gouden planeet lijkt niet meer ondenkbaar.

Nog steeds worden ze, hoe kan het ook anders, bij elke nieuwe speuractie op de hielen gezeten door een vermogende antagonist, zo eentje die altijd op exact de foute momenten binnenvalt en er met de buit vandoor gaat. Vorig seizoen was het nog de min of meer interessante Carla Limbrey, wier verhaal dit seizoen simpelweg met een oude vaatdoek teleurstellend wordt afgerond, maar de nieuwe mister Singh is zelfs geen beschrijving waard. Van een lui script gesproken.

De kleine ongeloofwaardigheden rond het verhaal, en dan hebben we het nog niet over zowat alle personages uit de dood herrijzen of de wonderbaarlijke wijzen waarop de kinderen letterlijk iedereen overmeesteren en met een simpel plannetje uit élke benarde situatie ontsnappen, stapelen zich op tot het gewoonweg vervelend wordt. Al beginnende bij de allereerste scène, wanneer de bende gered wordt na een wekenlange retraite op een onbewoond eiland, uiteraard zonder enige zichtbare vorm van beharing op het aangezicht of andere plaatsen. Even verderop kijkt Tom Hanks samen met Wilson jaloers toe.

Dat kan je op zich naast je neerleggen - het is televisie, weet je wel - maar als het wordt gevolgd door een resem gelijkaardige gebeurtenissen begint het onvermijdelijk te storen. Want eenmaal thuis worden ze door hun ouders in de armen gevallen, zij hadden zich er klaarblijkelijk bij neergelegd dat ze de kinderen - nogmaals, de zestienjarigen zaten een maand alleen op een eiland! - nu eenmaal kwijt waren. Van een zoekactie was geen sprake. Maar het hoogtepunt viel pas toen er in een Venezolaans kuststadje, waar de middelbare scholieren ook weer naartoe mochten van hun ouders, niemand ene José kende. José! In Zuid-Amerika! Maak dat toch een ander wijs.

Het luie script faalde niet alleen in geloofwaardige verhaallijnen, ook de diepgang van de personages werd dit seizoen van de catamaran gekieperd. Van Popes hoge ambities krijg je één luttele scène, over JJ’s situatie horen we niets meer, en zelfs over de nieuwe Cleo kom je zo goed als niets te weten. Wat we wel zien, is helaas exact hetzelfde als voorgaande seizoenen. Sarah loopt terug in de armen van ex-liefje Topper, of toch niet, John B is jaloers en weet niet hoe met zijn gevoelens om te gaan, Rafe twijfelt of hij zijn vader van de troon wilt stoten, en Kiara heeft moeilijkheden met haar rijke ouders, maar doet uiteindelijk toch wat ze wil.

Nee, de focus ligt grotendeels op de buitenkant: John B krijgt nog steeds niet meer dan twee knopen van zijn hemd dicht en Sarah heeft ook in seizoen 3 geen beha gevonden. Het is een harde conclusie: waren de hoofdpersonages niet zo aantrekkelijk geweest, was ‘Outer Banks’ nooit de hit geworden die het nu is. Niets tegen knappe mensen - ik ga mezelf hier niet in de voet schieten - maar als dát het enige is dat de serie staande houdt, is het hoog tijd om terug achter de typemachine te kruipen.

John B’s vader, uiteraard ook wedergekeerd uit de onderwereld, leek nog even verrassend uit de hoek te komen met zijn onverwacht scherp kantje, maar naarmate het seizoen vorderde, werd óók hij gewoon een klootzak op wiens dak je de kinderinspectie wilt afsturen. Maar hé, toch een personage dat èèn gevoel oproept.

‘Outer Banks’ was vanaf het begin al Marc De Bels Blinker op steroïden. De allereerste afleveringen was dat nog spannend - niet alles moet hoogstaande cinema zijn -, later werd het een plezierig hersenloos tijdverdrijf, maar wie zit hier na drie seizoenen nog op te wachten? Gelukkig voor de reeks staat een trouw tienermeisjes-leger gevechtsklaar, die vooral geven om de mooie ogen van de hoofdrolspelers: online werden ze één voor één al uitgeroepen tot sekssymbool. Hoe ongeloofwaardig het volgende seizoen ook wordt, het kampeert gegarandeerd weer weken op plaats één. ‘Riverdale’, iemand?