Zouden we ‘Het hoge noorden’ wel hard genoeg missen mocht het noodlot straks toeslaan?

‘Annemie Struyf die op bezoek gaat bij bij Vlamingen in Noorwegen, dàt zal niet meer pakken.’ De anonymus met VRT-verleden die laatst in dit blad aan het woord kwam over de laatste besparingsronde aan de openbare omroep, klonk behoorlijk stellig.

Goed mogelijk dat dit tweede seizoen van ‘Het hoge noorden’ dus het laatste wordt, bedacht ik: een wetenschap die me desondanks nu ook weer niet onmiddellijk aanzette tot emigreren richting het puntje van mijn zitmeubel, want ik herinnerde me het eerste seizoen, waarin Annemie Struyf twee jaar geleden noordelijk uitgeweken Vlamingen ging opzoeken in hun nieuwe thuis, wel als bijzonder panoramisch verantwoord, maar ook als een tikje gezapig. De drang naar berusting die door Struyfs onderwerpen zo goed en zo kwaad mogelijk uitgestraald werd, op armlengte van de poolcirkel, vond ik bovendien niet per se overdrachtelijk. Om niet te zeggen dat mijn belangstelling voor landgenoten die op goed geluk een lotsbeschikking achterna jagen tot in den vreemde, na herhaaldelijke blootstelling zelfs al een weinig getaand is.

Struyf, ook in tussentijd geen plotse adept geworden van het vlieg-op-de-muur-principe, liep aan bij Veerle en Eddy, een koppel dat in 2019 in haar bijzijn nog Limburg verruild had voor Noorwegen. Kort na aankomst had één meegereisde dochter al spoedig ingezien dat Noorwegen voor haar toch iets noordelijker gelegen was dan wenselijk, waardoor ze weer naar België was afgezakt. Ook nu volhardde moeder Veerle in de hoop dat de rest van haar kroostrijke gezin ooit alsnog haar kant uit zou komen, desnoods voortgejaagd door de dreiging van oorlog of ziekte, die in Veerles verbeelding zelfs de meest honkvaste Vlamingen op andere gedachten kon brengen.

Ik kwam er niet achter of ik Veerle wel volmondig als optimist zou omschrijven op basis van zulke uitspraken, maar het kwam naar mijn aanvoelen dan ook wel vaker voor dat de geportretteerden in dit programma, naast ergens héén te vluchten, minstens even vaak ook ergens aan probeerden te ontsnappen. Het duidelijkste gebeurde dat bij Maarten en Cathy, een echtpaar dat in de eerste plaats wou emigreren omwille van de Noorse lucht: de kinderen kampten met astma, en hun niet onaardige woning in Aartselaar lag bij nader inzien toch dichter bij de befaamde Boomsesteenweg dan gezond was voor longpatiënten. Gaandeweg bleek dat Maarten en Cathy jaren eerder al een zoon hadden moeten afstaan door een longaandoening: in het licht van zulk gebeurlijk onrecht heb ik plots geen zin meer om aanmatigend te doen over de ouderlijke impuls om wat rest van je kroost veilig te stellen. Of toch zo veilig mogelijk.

De twee jaar sinds de vorige reeks hadden ook een terugkeer gebaard. Kris, die in het eerste seizoen nog aan de zijde van Marijke een Noorse alpacaboerderij bestierde, had intussen gebroken met zijn metgezel. Bij verdeling van de echtelijke inboedel was het Kris echter vergund geweest om het vollédige personeelsbestand aan alpaca’s te adopteren. We zagen hem nu in België, manhaftig in de weer met de 22 hoefdieren die hij aldus aan zijn echtscheiding had overgehouden. De gedachte aan Noorwegen had sindsdien een wrange bijsmaak gekregen, meldde Kris, maar hij hield er toch een paar levenslessen aan over.

‘Mits juist bereid is het vlees van de alpaca erg mals, en zelfs lekkerder dan dat van de lama’, las ik later die avond op het internet, alvorens me nog een poos af te vragen of ik dit programma wel hard genoeg zou missen mocht het noodlot straks toeslaan.