Zuhal Demir viel niet uit de toon in ‘De Buurtpolitie VIPS’, ook zij kan níét acteren

Op mijn betere dagen - ze bestaan - slaag ik erin om geheel buiten het bestaan van ‘De buurtpolitie’ om te leven.

Ik val hen niet lastig, en in ruil verwacht ik van die nepklabakken hetzelfde: dat hun werkzaamheden mij bespaard mogen blijven zolang ik er niet uit vrije wil op afstem. De recent uit de pan gerezen populariteit van Andy Peelman bewijst echter dat één van beide partijen beticht mag worden van een inbreuk op die frêle entente. Represailles konden met andere woorden niet uitblijven, waarop ik dan maar de afstandsbediening ter hand nam, en doelzoekend afstemde op ‘De buurtpolitie VIPS’.

De ‘VIP’ in kwestie was deze keer de karakteractrice Zuhal Demir, die naast de filmset ook aan de bak komt als Vlaams minister van onder andere Justitie. Normaliter begin ik graag ruimschoots op voorhand al te balen als ik een politicus zie opdoemen tegen de achtergrond van een amusementsprogramma, maar bizar genoeg bleef die aan migraine verwante lichamelijke noodkreet deze keer uit. Het moet zijn dat ‘De buurtpolitie’ geen amusementsprogramma is. Wat het wel is, volgens mij: kindertelevisie op maat van meerderjarigen, die daarom niet minder kinds zijn, en wellicht het logische gevolg van wat er gebeurt als een samenleving dertig jaar lang ‘FC De Kampioenen’ langs de oogbollen de eerstaanwezende hersenkwab binnengeduwd krijgt. Vroeger waren ze tenminste nog zo hoffelijk om voor lobotomieën een ijspriem te gebruiken. Dàt waren tijden.

Kortom, een geschikter programma om je fieselemie aan uit te lenen is moeilijk in te denken als je dan toch afhangt van de gunst van het zo breed mogelijke publiek, dat volgens politieke logica dan ook maar beter zo gedwee mogelijk de volgende verkiezing afwacht. ‘Is dat niet onze minister?’, vroeg Fopflik 1 aan Fopflik 2 - ik ben hun namen vergeten, en wat dan nog - bij de aanblik van een zorgelijk kijkende vrouw aan de balie. Warempel, het wàs onze minister, naar het politiebureau afgezakt om aangifte te doen van een angstwekkend geval van stalking. Demir had immers gemerkt dat ze gevolgd werd door een sujet met muts en zonnebril. ‘Om zich onherkenbaar te maken’, wist ze natuurlijk als minister van Justitie. Dat het mogelijkerwijs een yup was tussen twee skivakanties in, dat kwam niet in haar op, hoewel het in dat geval toch om een potentiële kiezer ging.

Op basis van haar korte figurantenrol vond ik niet dat Zuhal Demir uit de toon viel in ‘De buurtpolitie’, waarmee ik natuurlijk bedoel dat ze net als de rest van het acteursbestand niet kon acteren, maar toch vond ik de hele situatie behoorlijk sneu voor haar. Eén onvertogen woord en Conner Rousseau krijgt politiebescherming, terwijl Vincent van Quickenborne bij elke foutparkeerder voor zijn deur al in beschermde bewaring genomen wordt. Zuhal Demir werd daarentegen geacht om zélf op het politiebureau aangifte te gaan doen van haar stalking. Bijna had ik met haar te doen, ware het niet dat ik tijdens deze aflevering van ‘De buurtpolitie VIPS’ aldoor de nood voelde om me uit te drukken in het register van Ben Weyts, haar welbekend: ‘Ik stel vast dat de deontologische zeden zijn opgeschoven. Grenzen worden verlegd én overschreden.’

Ik bespaar u, en vooral mezelf, een te doorgedreven detailweergave van wat daarna kwam, eens Demir finaal uit beeld verdwenen was, maar op één of andere manier werd de dader alras bij de lurven gepakt. In de verhoorkamer bleek het om een stiekeme paparazzo te gaan die de minister gevolgd had om foto’s van haar naasten aan weekbladen te verpatsen. ‘Als ge een pirmeur hebt, weet ge wat ze daarvoor betalen?’, kaatste die linkmichel de bal terug. Daar hadden die bordkartonnen smerissen niet van terug. Ter afronding een pirmeur van mijnentwege: de volgende keer stem ik eens blanco.